قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۳/۰۷/۲۱
–
۱۵۶ بازدید
جواد محدثیاز عید «فدا» که عید قربان است، تا عید «ولا» که عید غدیر است، عطری از معنویت و نسیمی از ولایت، مشام جان را می نوازد و درس هایی ماندگار به «امت اسلامی» می دهد.
در این ایام خجسته، درنگی در مفهوم ولایت و غدیر و اطاعت و جان نثاری و شهادت طلبی داریم؛ تا غدیر ما به عاشورا وصل شود و «ولایت»، درس ایثار بیاموزد.
غدیر ما محرم دارد امروز
محرم بذر غم می کارد امروز
عید «فدا»
عید قربان، ویژه حاجیان نیست؛ بلکه هر کس هر جا که باشد، در خستگی این روز، سهیم است.
جواد محدثیاز عید «فدا» که عید قربان است، تا عید «ولا» که عید غدیر است، عطری از معنویت و نسیمی از ولایت، مشام جان را می نوازد و درس هایی ماندگار به «امت اسلامی» می دهد.
در این ایام خجسته، درنگی در مفهوم ولایت و غدیر و اطاعت و جان نثاری و شهادت طلبی داریم؛ تا غدیر ما به عاشورا وصل شود و «ولایت»، درس ایثار بیاموزد.
غدیر ما محرم دارد امروز
محرم بذر غم می کارد امروز
عید «فدا»
عید قربان، ویژه حاجیان نیست؛ بلکه هر کس هر جا که باشد، در خستگی این روز، سهیم است.
عیدی خدا در این روز، رحمت و بخشایش است؛ رحمتی که از «عرفه» سرچشمه می گیرد و به «قربان» می رسد و اهل ایمان را به «غدیر» می رساند و غدیر هم به «عاشورا» پیوند می خورد.
حضرت رسول صلی الله علیه وآله در روز عید قربان، خطبه ای خواند و فرمود:
«… امروز، روز قربانی کردن و روز دعاست. خون قربانی شما که بر زمین می ریزد، اگر نیت شما پاک باشد، اولین قطره خون، کفارة گناهان است و دعا در این روز، مستجاب است. سوگند به آن که جان محمد [صلی الله علیه وآله] در دست اوست! کسی از این جا برنمی گردد؛ مگر آن که آمرزیده شود».
بزرگداشت روز عید قربان، «تعظیم شعائر» است و خداوند، بزرگداشت شعائر دین را نشانه ای از تقوای دل ها می داند؛ «و من یعظم شعائر الله فانها من تقوی القلوب».1
عید قربان، عید نیازمندان نیز به شمار می رود. برکت قربانی، بر سفره های تهیدستان می نشیند و اطعام این روز، شیرینی عید قربان را در کام محرومان، دو چندان می سازد. پیامبر خدا صلی الله علیه وآله فرمود:
«عید قربان از آن رو قرار داده شده که وسعتی به مساکین شما برسد و از گوشت قربانی، بهره مند شوید. پس، آنان را اطعام کنید و این، همان آیه قرآن است که فرمود: «و اطعموا البائس الفقیر».2
از قربان تا غدیر
گروهی شایسته لقب «امت» می باشند که بر مدار «امامت» بچرخند.
این پیامی است که حج واپسین پیامبر صلی الله علیه وآله در سال دهم هجرت داشت. آنان که در عید قربان، «نفسانیات» خویش را با «تیغ تعبد»، ذبح کردند و «طاعت» را به عنوان «قربانی»، به پیشگاه خدا بردند، در عید غدیر هم پذیرای «ولایت علوی» شدند.
مگر نباید از خواسته های نفس گذشت؛ تا به کمالات بالا رسید و مگر جز با نهادن «تیغ طاعت» بر گلوی عصیان، می توان نفس را رهانید؟ پس، عید قربان است که امت را به فرهنگ غدیر، متصل می سازد.
برای رسیدن به غدیر، باید از قربان گذشت وگرنه، پای اراده در لجن های هوای نفس و منیت و کبر و جهل، فرو می ماند. این است که برای رسیدن به «عید ولایت»، باید از «عید خدا» گذشت و تمرین اطاعت کرد.
درنگی در غدیر
اینک گام در حوزه قافله ای می گذاریم که پیامبر خدا صلی الله علیه وآله را چون نگینی در بر گرفته، از «حجه الوداع» باز می آمد.
کاروانی که از زیارت برمی گشت و راهش حق بود و بارش ایمان و مقصدش «الله»، وقتی به «غدیر خم» رسید، چشم به افقی دوخت که پیام هدایت داشت و دستی را دید که خورشیدی از فرادست برد و به همگان نشان داد و فرمود: «من کنت مولاه فعلیٌ مولاه».
گوش امت به دهانی بود که از وحی و غیب و آسمان می گفت و به خدا وصل بود. آن دهان پاک، گوهر معرفت در دامان بندگان خدا می ریخت و کرامت و معنویت، پیش پایشان می ریخت؛ تا از وسوسه های نفس و تلبیس ابلیس و فریب نفاق، رها شوند و همچنان «عبدخدا» باشند و «مطیع رسول».
خطبه حضرت رسول صلی الله علیه وآله در آن دشت، آب گوارایی بود برای روح های عطشناک؛ تا برای همیشه تاریخ، جان ها و اندیشه ها را از زلال غدیر، سیراب کند؛ هر چند جماعتی نخواستند و نگذاشتند و بذر اختلاف افشاندند.
رسول خدا صلی الله علیه وآله می خواست دست «امت» را در دست «امام» بگذارد؛ تا پس از خورشید رسالت، راه را با مشعل هدایت «ولایت و امامت»، بپیمایند؛ تا گمراه نشوند و سرگردان نمانند و ابرهای تیره جاهلیت، دوباره بر سرشان سایه نیفکنند.
این بود که منشور بلند «خطبه غدیر» از زبان آن رسول صلی الله علیه وآله ایراد شد و به گوش تاریخ، سپرده شد.
مردم نیز پیمان ها بستند و تبریک ها گفتند و قول ها دادند؛ اما تاریخ نشان داد که عده ای آن عهدها را شکستند و آن پیمان ها را زیر پا گذاشتند و آن دستان بیعت گر، به حماسه و یاری بر نیامدند و شد آن چه نمی بایست بشود!
هنوز هم غدیر…
با آن که این همه سال از آن واقعه و آن «نبأ عظیم» می گذرد، هنوز هم «غدیر»، چشمه ای لبریز از آن حیات و دریایی مواج از کرامت ها و هدایت هاست و تراز امامت و رهبری را به بشر می آموزد.
غدیر را در کویری از حیرت و ضلالت، می توان چشمه و چراغی از هدایت و حقیقت دانست که «راه» می نماید و «سیراب» می سازد.
رسول خدا صلی الله علیه وآله یک روز از فراز «حرای حق»، به سوی مردم فرود آمد؛ در حالی که در دستش، فرمان نجات انسان ها بود و یک روز نیز در «غدیر خم»، باز در اندیشه هدایت امت و تضمین راه سعادت بود که خطبه خواند و ابلاغ فرمان کرد و علی علیه السلام را به امامت، تعیین کرد.
این است که غدیر، حلقه واسطه «رسالت» و «امامت» است و هنوز هم عطر کلام نبوی و صراحت خطبه غدیریه و فروغ آیه «اکمال دین»، نوازش گر جان ها و مشام ها و روشن گر دل ها و اندیشه هاست.
هنوز هم غدیر، یک کتاب مبین و سندی برای تداوم خط رسالت در جلوه امامت و صراطی است مستقیم که به سنت پیامبر صلی الله علیه وآله منتهی می شود.
«صراط مستقیمی جز علی نیست».
پیامبر صلی الله علیه وآله، تنها مأمور به ابلاغ فرمان الهی بود (بلغ ما انزل الیک من ربک…) و اگر در آن روز، آن پیام را نمی رساند، رسالت الهی را به پایان نرسانده بود (و ان لم تفعل، فما بلغت رسالته)3
پیوند ولایت و شهادت
شما ای عترت مبعوث خاتم
شما ای برترین اولاد آدم
شما راه هدایت باز کردید
شهادت را شما آغاز کردید
فدا کردید جان تا دین بماند
به خون خفتید، تا آیین بماند
آن روز که علی علیه السلام در بستر پیامبر صلی الله علیه وآله خوابید، تا رسول حق، هجرت کند (لیله المبیت)، جلوه ای از شهادت طلبی «ولی خدا» در راه دین خدا و رسول خدا صلی الله علیه وآله، پدیدار شد.
وقتی امام علی علیه السلام در رکاب رسول خدا صلی الله علیه وآله، در میدان های بدر و احد و احزاب و حنین، شمشیر می زد، صحنه های دیگری از آمادگی، برای فدا کردن «جان» در راه «جانان» به نمایش در می آمد.
خط امامت و ولایت، با فداکاری، جهاد، شهادت آغاز شد و پایان یافت.
محراب خونین کوفه و صحرای سرخ کربلا و زندان سندی بن شاهک در بغداد و غرب طوس و سامرای مظلوم، همه و همه گواه این حقیقت است.
امام سجاد علیه السلام در مجلس یزید،با خطبه ای که پایه های حکومت اموی را لرزاند، افتخار خود و نیاکانش را علم و شجاعت و شهامت و کرامت دانست.
این خط که در طول تاریخ، سیمای سرخ تشیع و ولایت را ماندگار و پرجاذبه ساخته است، ریشه در غدیر دارد و ولایت بی جهاد و شهادت، ناقص است.
… و اینک ما
اینک ماییم و «قربان»، که رمز خضوع و خشوع و طاعت در برابر خداست.
ماییم و «حج ابراهیمی» که نماد شکوه و شوکت و وحدت امت اسلامی است.
ماییم و «غدیر خم» که مرامنامه مکتب ما و محور اتحاد و همبستگی ما و چراغ راه و راه زندگی است.
ماییم و «ولایت» که نقطه پرگار حرکت توحیدی امت در راه قسط است.
ماییم و «شهادت» که میراث علوی و حسینی و درس غدیر و عاشوراست.
گرامی داشت عید قربان، تجدید عهد با درس فداکاری و ایثار است و تکریم غدیر، ارج نهادن به ودیعه حضرت رسالت و پاس داشت فضیلت های متبلور در وجود صاحب ذوالفقار و ساقی کوثر است.
بها دادن به غدیر، ادای احترام به تکمیل دین و اتمام نعمت، کاشتن بذر ولایت در جان های مستعد و نشان دادن خورشید، به گرفتاران ظلمت هاست.
آیا دریغ نیست که بشریت، «علی» را نشناسد و از چشمه «علی شناسی»، سیراب نشود و دامن مهر و تولا در این غدیر دریاگون و دریای نهفته در غدیر، نشوید و چراغ راه از این فروغ الهی نجوید؟
ما بر این باوریم که «خطبه غدیریه» پیامبر صلی الله علیه وآله، همچون خود واقعه غدیر، مظلوم و مورد بی مهری قرار گرفته است و جز چند جمله مشهور آن، چندان مطرح نیست؛ در حالی که سزاست این منشور جاویدان، هر چه دقیق تر، گسترده تر و پرشورتر، مورد مطالعه، شرح و توجه قرار گیرد؛ تا چشم های بصیر، از درخشش حکمت ها، پندها و تذکرهای آن رسول کرامت، لذت برده، به تماشای حقیقت ناب بنشینند.
«آب از سرچشمه باید خورد؛ میوه را از شاخه باید چید؛ نامه را سربسته باید خواند و… چهره را بی پرده باید دید و عهد و پیمان ولایت را با «امام عدل»، باید بست».4
اینها یعنی غدیر و ولایت و حرکت در متن راهی که پیامبر صلی الله علیه وآله گشود و به پیمودن آن «صراط مستقیم»، دعوت کرد.
باشد که امت محمدی، با تمسک به «قرآن و عترت»، از این دو چشمه فیاض و جوشان معرفت، بهره مند شوند و دنیا را از گوهرهای نهفته در گنجینه «ثقلین»، بهره مند سازند.
پی نوشت ها:
1. حج، آیه 32
2. همان، آیه 28
3. مائده، آیه 67
4. جواد محدثی، برگ و بار، ص 74
در این ایام خجسته، درنگی در مفهوم ولایت و غدیر و اطاعت و جان نثاری و شهادت طلبی داریم؛ تا غدیر ما به عاشورا وصل شود و «ولایت»، درس ایثار بیاموزد.
غدیر ما محرم دارد امروز
محرم بذر غم می کارد امروز
عید «فدا»
عید قربان، ویژه حاجیان نیست؛ بلکه هر کس هر جا که باشد، در خستگی این روز، سهیم است.
عیدی خدا در این روز، رحمت و بخشایش است؛ رحمتی که از «عرفه» سرچشمه می گیرد و به «قربان» می رسد و اهل ایمان را به «غدیر» می رساند و غدیر هم به «عاشورا» پیوند می خورد.
حضرت رسول صلی الله علیه وآله در روز عید قربان، خطبه ای خواند و فرمود:
«… امروز، روز قربانی کردن و روز دعاست. خون قربانی شما که بر زمین می ریزد، اگر نیت شما پاک باشد، اولین قطره خون، کفارة گناهان است و دعا در این روز، مستجاب است. سوگند به آن که جان محمد [صلی الله علیه وآله] در دست اوست! کسی از این جا برنمی گردد؛ مگر آن که آمرزیده شود».
بزرگداشت روز عید قربان، «تعظیم شعائر» است و خداوند، بزرگداشت شعائر دین را نشانه ای از تقوای دل ها می داند؛ «و من یعظم شعائر الله فانها من تقوی القلوب».1
عید قربان، عید نیازمندان نیز به شمار می رود. برکت قربانی، بر سفره های تهیدستان می نشیند و اطعام این روز، شیرینی عید قربان را در کام محرومان، دو چندان می سازد. پیامبر خدا صلی الله علیه وآله فرمود:
«عید قربان از آن رو قرار داده شده که وسعتی به مساکین شما برسد و از گوشت قربانی، بهره مند شوید. پس، آنان را اطعام کنید و این، همان آیه قرآن است که فرمود: «و اطعموا البائس الفقیر».2
از قربان تا غدیر
گروهی شایسته لقب «امت» می باشند که بر مدار «امامت» بچرخند.
این پیامی است که حج واپسین پیامبر صلی الله علیه وآله در سال دهم هجرت داشت. آنان که در عید قربان، «نفسانیات» خویش را با «تیغ تعبد»، ذبح کردند و «طاعت» را به عنوان «قربانی»، به پیشگاه خدا بردند، در عید غدیر هم پذیرای «ولایت علوی» شدند.
مگر نباید از خواسته های نفس گذشت؛ تا به کمالات بالا رسید و مگر جز با نهادن «تیغ طاعت» بر گلوی عصیان، می توان نفس را رهانید؟ پس، عید قربان است که امت را به فرهنگ غدیر، متصل می سازد.
برای رسیدن به غدیر، باید از قربان گذشت وگرنه، پای اراده در لجن های هوای نفس و منیت و کبر و جهل، فرو می ماند. این است که برای رسیدن به «عید ولایت»، باید از «عید خدا» گذشت و تمرین اطاعت کرد.
درنگی در غدیر
اینک گام در حوزه قافله ای می گذاریم که پیامبر خدا صلی الله علیه وآله را چون نگینی در بر گرفته، از «حجه الوداع» باز می آمد.
کاروانی که از زیارت برمی گشت و راهش حق بود و بارش ایمان و مقصدش «الله»، وقتی به «غدیر خم» رسید، چشم به افقی دوخت که پیام هدایت داشت و دستی را دید که خورشیدی از فرادست برد و به همگان نشان داد و فرمود: «من کنت مولاه فعلیٌ مولاه».
گوش امت به دهانی بود که از وحی و غیب و آسمان می گفت و به خدا وصل بود. آن دهان پاک، گوهر معرفت در دامان بندگان خدا می ریخت و کرامت و معنویت، پیش پایشان می ریخت؛ تا از وسوسه های نفس و تلبیس ابلیس و فریب نفاق، رها شوند و همچنان «عبدخدا» باشند و «مطیع رسول».
خطبه حضرت رسول صلی الله علیه وآله در آن دشت، آب گوارایی بود برای روح های عطشناک؛ تا برای همیشه تاریخ، جان ها و اندیشه ها را از زلال غدیر، سیراب کند؛ هر چند جماعتی نخواستند و نگذاشتند و بذر اختلاف افشاندند.
رسول خدا صلی الله علیه وآله می خواست دست «امت» را در دست «امام» بگذارد؛ تا پس از خورشید رسالت، راه را با مشعل هدایت «ولایت و امامت»، بپیمایند؛ تا گمراه نشوند و سرگردان نمانند و ابرهای تیره جاهلیت، دوباره بر سرشان سایه نیفکنند.
این بود که منشور بلند «خطبه غدیر» از زبان آن رسول صلی الله علیه وآله ایراد شد و به گوش تاریخ، سپرده شد.
مردم نیز پیمان ها بستند و تبریک ها گفتند و قول ها دادند؛ اما تاریخ نشان داد که عده ای آن عهدها را شکستند و آن پیمان ها را زیر پا گذاشتند و آن دستان بیعت گر، به حماسه و یاری بر نیامدند و شد آن چه نمی بایست بشود!
هنوز هم غدیر…
با آن که این همه سال از آن واقعه و آن «نبأ عظیم» می گذرد، هنوز هم «غدیر»، چشمه ای لبریز از آن حیات و دریایی مواج از کرامت ها و هدایت هاست و تراز امامت و رهبری را به بشر می آموزد.
غدیر را در کویری از حیرت و ضلالت، می توان چشمه و چراغی از هدایت و حقیقت دانست که «راه» می نماید و «سیراب» می سازد.
رسول خدا صلی الله علیه وآله یک روز از فراز «حرای حق»، به سوی مردم فرود آمد؛ در حالی که در دستش، فرمان نجات انسان ها بود و یک روز نیز در «غدیر خم»، باز در اندیشه هدایت امت و تضمین راه سعادت بود که خطبه خواند و ابلاغ فرمان کرد و علی علیه السلام را به امامت، تعیین کرد.
این است که غدیر، حلقه واسطه «رسالت» و «امامت» است و هنوز هم عطر کلام نبوی و صراحت خطبه غدیریه و فروغ آیه «اکمال دین»، نوازش گر جان ها و مشام ها و روشن گر دل ها و اندیشه هاست.
هنوز هم غدیر، یک کتاب مبین و سندی برای تداوم خط رسالت در جلوه امامت و صراطی است مستقیم که به سنت پیامبر صلی الله علیه وآله منتهی می شود.
«صراط مستقیمی جز علی نیست».
پیامبر صلی الله علیه وآله، تنها مأمور به ابلاغ فرمان الهی بود (بلغ ما انزل الیک من ربک…) و اگر در آن روز، آن پیام را نمی رساند، رسالت الهی را به پایان نرسانده بود (و ان لم تفعل، فما بلغت رسالته)3
پیوند ولایت و شهادت
شما ای عترت مبعوث خاتم
شما ای برترین اولاد آدم
شما راه هدایت باز کردید
شهادت را شما آغاز کردید
فدا کردید جان تا دین بماند
به خون خفتید، تا آیین بماند
آن روز که علی علیه السلام در بستر پیامبر صلی الله علیه وآله خوابید، تا رسول حق، هجرت کند (لیله المبیت)، جلوه ای از شهادت طلبی «ولی خدا» در راه دین خدا و رسول خدا صلی الله علیه وآله، پدیدار شد.
وقتی امام علی علیه السلام در رکاب رسول خدا صلی الله علیه وآله، در میدان های بدر و احد و احزاب و حنین، شمشیر می زد، صحنه های دیگری از آمادگی، برای فدا کردن «جان» در راه «جانان» به نمایش در می آمد.
خط امامت و ولایت، با فداکاری، جهاد، شهادت آغاز شد و پایان یافت.
محراب خونین کوفه و صحرای سرخ کربلا و زندان سندی بن شاهک در بغداد و غرب طوس و سامرای مظلوم، همه و همه گواه این حقیقت است.
امام سجاد علیه السلام در مجلس یزید،با خطبه ای که پایه های حکومت اموی را لرزاند، افتخار خود و نیاکانش را علم و شجاعت و شهامت و کرامت دانست.
این خط که در طول تاریخ، سیمای سرخ تشیع و ولایت را ماندگار و پرجاذبه ساخته است، ریشه در غدیر دارد و ولایت بی جهاد و شهادت، ناقص است.
… و اینک ما
اینک ماییم و «قربان»، که رمز خضوع و خشوع و طاعت در برابر خداست.
ماییم و «حج ابراهیمی» که نماد شکوه و شوکت و وحدت امت اسلامی است.
ماییم و «غدیر خم» که مرامنامه مکتب ما و محور اتحاد و همبستگی ما و چراغ راه و راه زندگی است.
ماییم و «ولایت» که نقطه پرگار حرکت توحیدی امت در راه قسط است.
ماییم و «شهادت» که میراث علوی و حسینی و درس غدیر و عاشوراست.
گرامی داشت عید قربان، تجدید عهد با درس فداکاری و ایثار است و تکریم غدیر، ارج نهادن به ودیعه حضرت رسالت و پاس داشت فضیلت های متبلور در وجود صاحب ذوالفقار و ساقی کوثر است.
بها دادن به غدیر، ادای احترام به تکمیل دین و اتمام نعمت، کاشتن بذر ولایت در جان های مستعد و نشان دادن خورشید، به گرفتاران ظلمت هاست.
آیا دریغ نیست که بشریت، «علی» را نشناسد و از چشمه «علی شناسی»، سیراب نشود و دامن مهر و تولا در این غدیر دریاگون و دریای نهفته در غدیر، نشوید و چراغ راه از این فروغ الهی نجوید؟
ما بر این باوریم که «خطبه غدیریه» پیامبر صلی الله علیه وآله، همچون خود واقعه غدیر، مظلوم و مورد بی مهری قرار گرفته است و جز چند جمله مشهور آن، چندان مطرح نیست؛ در حالی که سزاست این منشور جاویدان، هر چه دقیق تر، گسترده تر و پرشورتر، مورد مطالعه، شرح و توجه قرار گیرد؛ تا چشم های بصیر، از درخشش حکمت ها، پندها و تذکرهای آن رسول کرامت، لذت برده، به تماشای حقیقت ناب بنشینند.
«آب از سرچشمه باید خورد؛ میوه را از شاخه باید چید؛ نامه را سربسته باید خواند و… چهره را بی پرده باید دید و عهد و پیمان ولایت را با «امام عدل»، باید بست».4
اینها یعنی غدیر و ولایت و حرکت در متن راهی که پیامبر صلی الله علیه وآله گشود و به پیمودن آن «صراط مستقیم»، دعوت کرد.
باشد که امت محمدی، با تمسک به «قرآن و عترت»، از این دو چشمه فیاض و جوشان معرفت، بهره مند شوند و دنیا را از گوهرهای نهفته در گنجینه «ثقلین»، بهره مند سازند.
پی نوشت ها:
1. حج، آیه 32
2. همان، آیه 28
3. مائده، آیه 67
4. جواد محدثی، برگ و بار، ص 74