سرّ نامگذاري بهشت به «جنت» آن است كه شاخساران درختان بهشت در هم فرو رفته و برگ هاي فراوان آن مانند سقفي سبز رنگ زمين بهشت را پوشانده است و با اين وجود، فضاي بهشت روشن است. اما مي دانيم نور بهشت از چشمه خورشيد نيست؛ زيرا خورشيد و ماه در قيامت برچيده مي شوند: («و جُمِعَ الشَمس و القَمَر»)[1] و در بهشت خورشيدي نيست: («لا يَرَونَ فيها شمساً و لا زَمهَريراً»)[2].
بلكه سرچشمه نور بهشت، همان جان پاك و نوراني مومنان آرميده در آغوش نعمت هاي بهشتي است: («نورُهم يَسعي بين أيديهم و بأيمانِهم»)(3]
پي نوشت:
[1] قيامت/9.
[2] انسان/13. [3] تحريم/8.تفسير تسنيم، ج2، ص 468.