وجه تسمیه امام پنجم به باقرالعلوم(ع)

در تاریخ آمده است که پنجمین امام هدایت، حضرت ابو جعفر محمد بن علی علیهماالسلام ، سه لقب داشت: باقرالعلوم (شکافنده دانش ها)، شاکر (سپاس گزار) و هادی (راهنما). در این میان، لقب مشهور ایشان باقر است. «باقر» به معنای شکافنده است؛ باقر العلوم لقب کسی است که در تبیین و توضیح علوم متفاوت، متبحر و ممتاز باشد.می دانیم که در زمان امام باقر«ع» فرصتی پیش آمد تا حضرت بتواند به تربیت شاگردانی چون «زراره» و «محمد بن مسلم» بپردازد و بخش گسترده ای از تعلیمات اسلامی را به آنان تعلیم دهند. همان تعلیمات، از طریق شاگردان امام در منابع شیعه وارد گشت.شاید علت این که این لقب اختصاص به امام پنجم یافته، آن است که آن بزرگوار آغاز گر حرکت و نهضت علمی بود که پس از او با امام صادق(ع) ادامه یافت و به اکمال خود رسید. در واقع او شکافنده و باز کننده در دانش به سوی مسلمانان بود و امام صادق(ع) ادامه دهنده راه و مسیر امام باقر(ع) است.طبق نقل برخی روایات این لقب، در آغاز از سوی پیامبر گرامی قبل از میلاد امام پنجم، به ایشان داده شده ، به عنوان یک نشانه و ویژگی امام به صحابی جلیل القدر جابربن عبدالله انصاری گفته شده است. در برخی روایات آمده که امام پنجم(ع) در تورات هم با همین لقب شناخته شده اند.

درباره اینکه چرا به امام باقر علیه السلام باقر العلوم به معنای شکافنده علم می گویند در کتب روایی اینگونه نقل شده است: در فصول المهمه آمده است: آن حضرت را بدین لقب مى‌ خواندند زیرا علوم را مى ‌شکافت و باز مى‌کرد. در صحاح آمده است: «تبقر، یعنى توسع در علم‌». و در قاموس گفته شده است: محمد بن على بن حسین را باقر مى خواندند چون در علم تبحر داشت. در لسان العرب نیز ذکر شده است: آن حضرت را باقر مى‌ خواندند چرا که علم را مى ‌شکافت و به اصل آن پى مى ‌برد و فروع علم را از آن استنباط مى‌ کرد و دامنه علوم را مى‌ شکافت و وسعت مى‌ داد.
ابن حجر در صواعق مى‌ نویسد: «او را باقر مى‌ خواندند و این کلمه از«بقر الارض‌» اخذ شده است، یعنى آنکه زمین را مى ‌شکافد و مکنونات آن را آشکار مى‌ کند. زیرا او نیز گنجینه‌ هاى نهانى معارف و حقایق احکام و حکمتها و لطایف را که جز از دید کوته نظران و ناپاکان پنهان نبود، آشکار مى ‌کرد. »از این رو درباره وى گفته مى‌ شد که آن حضرت شکافنده علم و جامع آن و نیز آشکار کننده و بالا برنده
علم و دانش است. در تذکرة الخواص نیز آمده است: او را باقر لقب داده بودند زیرا در اثر سجده‌ هاى فراوان، پیشانى ‌اش شکاف برداشته بود. برخى هم گویند چون آن حضرت از دانش بسیار برخوردار بود او را باقر مى خواندند. آنگاه به نقل سخن جوهرى در صحاح مى ‌پردازد. در مناقب ابن شهر آشوب نوشته شده است: گفته ‌اند براى هیچ یک از فرزندان حسن و حسین (ع) این اندازه از علوم، از قبیل تفسیر و کلام و فتوا و احکام و حلال و حرام فراهم نشد که براى امام باقر (ع) . محمد بن مسلم نقل کرده است که از آن حضرت سى هزار حدیث پرسش کردم. (1)
شیخ صدوق از عمر بن شعره نقل می کند که گفت: از جابر بن یزید جعفی سئوال کردم: چرا امام محمد باقر ـ علیه السلام ـ را «باقر» نامیدید؟ گفت: و یبقرالعلم بقراً: شکافت علم را شکافتنی و آشکار ساخت آن را. و نیز علما گفته اند او را باقر نامیدند، زیرا شکافنده علوم اولین و آخرین بود و دلش بحر پهناور و چشمه جوشان دانش بود، و خود جابر بن عبدالله گوید: «حضرت به من فرمودند:
به خدا قسم ای جابر خداوند تبارک و تعالی علم آن چه بوده و آنچه خواهدبود تا روز قیامت را به من عطا فرمودند».(2)
 
پی نوشت‌ها:
1- سیره معصومان، ج 5، ص 13 ، نویسنده: سید محسن امین ،ترجمه: على حجتى کرمانى
2- شیخ عباس قمی، منتهی الآمال، قم، نشر نسیم حیات، چاپ اول، 1382، ج2، ص120 الی 125.