شیطان، آن طوری که قرآن معرفی می کند، یک موجودی است که از باطن بر انسان تسلط دارد، یعنی به اصطلاح در طول ما هست نه در عرض ما؛ یعنی همین غرائز شهوانی که ما داریم، زائد بر اینها شیطان چیزی ندارد ولی همینها از ناحیه شیطان می آید. من تعبیر کردم، گفتم آن منبعی که اینها از آن منبع می آید. نه این است که الآن برای خواندن ما به شر و فساد دو عامل وجود دارد: یک عامل هواهای نفس ما، یک عامل هم شیطان که بگوییم یک عامل کافی بود، دیگر این عامل دوم چرا می آید؟ نه، همان طوری که در کارهای خیر ما (یعنی الهامات خیری که در ما هست) ملائکه یک عامل ثانوی در مقابل این تمایلات خیر دوستانه ما نیستند، بلکه آنها عامل عامل اند، یعنی آنها منابعی هستند که این الهامات را به وجود می آورند (شیطان هم یک عامل ثانوی در مقابل الهامات شر نیست).در حدیث آمده است که دل انسان دو گوش دارد؛ از گوش راستش ملک می آید الهام خیر می کند و از گوش چپش شیطان می آید الهام شر می کند. نه ملک یک عامل ثانوی است برای دعوت به خیر (در مقابل غریزه و فطرت الهی که در انسان هست و در مقابل انبیاء، آن عامل سومی نیست) و نه شیطان یک عامل ثانوی است در مقابل هواهای نفس، بلکه او عامل عامل است؛ یعنی او منشأ و منبع این هواهای نفسانی است. آن چیزی که مخزن و منبعی است که اینها را می دمد (که در ما هواهای نفسانی نامیده می شود) او شیطان است، پس او عامل جداگانه ای نیست. و چون نقش هواهای نفسانی برای انسان نقش دعوت بیشتر نیست؛ یعنی راه تسلط شیطان همان راه هواهای نفسانی است و هواهای نفسانی هیچ وقت عامل اجبار کننده نیستند، همیشه انسان خودش را در مقابل دو میل مختلف می بیند و در میان این دو میل مختلف یک راه را انتخاب می کند.مجموعه آثار شهید مطهری ج4 – توحید،شهید مطهری
به نقل از سایت تبیان