در پاسخ به این سوال توجه به چند مطلب ضروری است:اولا در هیچ فرازی از زیارت عاشورا نامی از خلفا برده نشده است.ثانیا یکى از اتّهاماتى که همواره از طرف اهل سنّت به شیعه نسبت داده شده ، داستان سبّ ولعن بعضى از خلفا و اصحاب پیامبر اکرم (ص) است که این امر در طول تاریخ باعث رنجهاى فراوان و گرفتاریهاى بى شمارى براى شیعه گردیده است که یکی از آن موارد استفاده از این مطلب جهت فتوا دادن به قتل شیعیان می باشد. به شهادت تاریخ وسیره نویسان ، سلاطین وخلفاء مستبدّ همیشه از این موضوع براى قتل عام ونابودى شیعه استفاده کرده اند همانگونه که صاحب کتاب «المنتظم » به این نکته اشاره کرده و مى گوید : حکّام وسردمداران قدرت هر وقت که مى خواستند فردى شیعى مذهب را تعقیب و دستگیر وسپس او را مجازات کنند به جرم فحش وناسزا به أبو بکر وعمر بود ، نه اینکه چون پیرو على ( ع ) است ، ویا از آن حضرت دفاع کرده است (المنتظم : 2 / ( ص )36 ، وضوء النبى ( ص ))به یک نمونه از جنایات تاریخى که محصول این اندیشه هاى دروغین است اشاره مى کنیم و قضاوت را به شما خواننده محترم واگذار مى کنیم . سلطان مراد چهارمین پادشاه عثمانى در صدد جنگ افروزى علیه ایران بود ، و لذا به بعضى از دانشمندان اهل سنّت متوسّل شد تا جهت شعله ور کردن فتنه جنگ داخلى بین مسلمانان فتوایى از آنان بگیرد ، ولى هیچ یک از علماء و دانشمندان جرأت این کار را نداشت و به خود اجازه نداد تا مسبّب قتل و خون ریزى شود ، امّا یک جوان دین فروش به نام «نوح افندى » که بویى از فقه و انسانیّت به مشامش نرسیده بود ، در کمال وقاحت و بى شرمى فتوایى صادر کرد که در آن ابتدا کفر شیعه را ثابت و سپس قتل او را واجب مى کرد ، متن فتواى او چنین است : «من قتل رافضیّاً واحداً وجبت له الجنّة ». هر کس یک نفر از شیعیان را بکشد بهشت بر او واجب مى شود . با صدور این فتوا دهها هزار نفر به قتل رسیدند ، و تنها در حادثه خونین «حلب » چهل هزار نفر از شیعیان این شهر کشته شدند. (رجوع کنید به مجلّه تراثنا ج 6 ، ص 32 ، ( موقف الشیعة من هجمات الحضومى )) .