«وَ اصْطَنَعْتُکَ لِنَفْسی» تو را برای نفسم آفریدم! مگر خدای متعال دارای «نفس» است که خطاب به حضرت موسی(ع) از چنین عبارتی بهره می‌جوید؟!

«نفس» در این آیه به معنای نفس مصطلح در دانش فلسفه و کلام نیست، تا چنین اشکالی پیش آید که برای خدا نمی‌توان نفسی را در نظر گرفت. به عبارتی تعبیر «لِنَفْسی‏» در آیه، شدت نزدیکی و اختصاص را می‌رساند؛ یعنی خدا به حضرت موسی(ع) می‌فرماید که تو را برای رسالت و نبوت خودم، انتخاب کرده و مختص گردانیدم.[1] این مقام بسیار بلندى است که خدا بفرماید من ترا براى خودم برگزیدم.[2]
با این وجود احتمال دارد که نفس برای تأکید باشد؛ یعنی کلام در تقدیر اینگونه بود:«و اصطفیتک لى نفسى».[3] یعنی تو را برای خود خودم آفریدم.