مخالفت غرب، به سرکردگی امریکا با برنامه هسته ای ایران نه ماهیت حقوقی و فنی، که ماهیت سیاسی دارد و آن عبارت است از اینکه آنها نمی توانند و نمی خواهند که جمهوری اسلامی ایران به پیشرفت های خود ادامه دهدمهمترین دلایل کشورهای غربی برای مخالفت با پرونده هسته ای ایران چیست؟به عبارت دیگر، آیا مخالفت غرب با پرونده هسته ای ایران ماهیت فنی و تکنولوژیکی یا حقوقی دارد و یا اینکه این مخالفت برخاسته از تمایلات سیاسی این کشورها می باشد؟

در چند قسمت می توان به سوال فوق پاسخ گفت. در بخش اول باید گفت که با توجه به گزارش های مکرر آژانس بین المللی انرژی اتمی(International Atomic Energy Agency(IAEA)) مبنی بر مبتنی بودن فعالیت های هسته ای جمهوری اسلامی ایران بر قوانین بین المللی و اینکه فعالیت های این کشور در چارچوب مقررات آژانس صورت می گیرد و در این خصوص کمترین انحرافی وجود ندارد، مشخص است که فعالیت های ایران فاقد ایراد فنی یا تکنولوژیکی است. از سوی دیگر، با توجه به حداقل چهار دلیلی که در زیر می آید، می توا ن صلح آمیز بودن فعالیت های هسته ای ایران را به اثبات رساند و از این نظر نیز طرف مقابل نمی تواند با توسل به بهانه های حقوقی و از جمله آنها، غیرصلح آمیز بودن فعالیت های هسته ای ایران، مانع از ادامه فعالیت های این کشور شود. این چهار دلیل عبارتند از :

1- عضویت جمهوری اسلامی ایران در معاهده منع گسترش سلاح های هسته ای(NPT)(Non proliferation of nuclear weapons Treaty): در توضیح باید گفت که ایران قبل از پیروزی انقلاب نیز عضو NPT بوده است، با پیروزی انقلاب اسلامی و استقرار نظام جمهوری اسلامی ایران، این کشور می توانست عضویت خود در معاهده مذکور را لغو کند اما چون جمهوری اسلامی قصد ساخت سلاح هسته ای نداشت، عضویت خود در NPT را پذیرفت.

2- مهمتر از مورد اول، فتوای مقام معظم رهبری مبنی بر حرام بودن ساخت و استفاده از سلاح های هسته ای است که به مثابه شمشیر داموکلس تضمین کننده صلح آمیز بودن فناوری هسته ای ایران است.

3- همانطور که اشاره شد، گزارش های آژانس بین المللی انژی اتمی نیز صلح آمیز بودن و عدم انحراف در فعالیت های هسته ای ایران را بارها تأیید کرده اند.

4- رویکرد جمهوری اسلامی ایران در قبال پرونده هسته ای این کشور نیز بخوبی نشان می دهد که درصدد ساخت سلاح هسته ای نیست. به عنوان مثال، نقطه گریز ایران(مدت زمانی که یک کشور با ساخت سلاح هسته ای فاصله دارد) تا قبل از شروع مذاکرات هسته ای در دولت یازدهم، حدود هیجده ماه تخمین زده می شد و حال اگر ایران به دنبال ساخت سلاح هسته ای بود آیا معقول بود که اجازه دهد تا ذخایر بیست درصد خود را اکسید کند!!؟

بنا بر آنچه گفته شد، مشخص شد که منطق کشورهای غربی در قبال پرونده هسته ای ایران نه برخاسته از ایرادهای فنی و تکنولوژیکی برنامه هسته ای ایران و نه نشأت گرفته از دغدغه ای حقوقی است. با این وجود، چرا غرب از برنامه و فعالیت هسته ای ایران هراس دارد؟ پاسخ به این سوال را بایستی در بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار با اعضای مجمع عالی بسیج جستجو کرد. ایشان در این زمینه فرمودند: «قصد واقعی استکبار و غرب در مقابل ایران، جلوگیری از رشد و اقتدار ملّت ایران است؛ قصد واقعی این است که از عزّت روز افزون ملّت ایران جلوگیری کنند؛ مسئله‌ی هسته‌ای یک بهانه است، بهانه‌های دیگری هم در کنار این هست. مسئله‌ی اصلی این است که استعدادهای ملّت ایران بتدریج بُروز و ظهور پیدا کرده است، دارد پیشرفت می کند در همه‌ی ابعاد؛ ابعاد سیاسی، ابعاد علمی، ابعاد گوناگون اجتماعی، و دارد اقتدار پیدا می کند، اینها از این ناراضی‌اند، از این ناراحتند، جلوی این را می‌خواهند بگیرند؛ تحریم و فشار هم به همین نیت است، تحریم و فشار اقتصادی به خاطر همین است که بلکه بتوانند از تلاشهای رو به گسترش ملّت ایران جلوگیری کنند؛ لذا تحریم می‌کنند، فشار می‌آورند… .»

در همین زمینه، آقای هانس بلیکس مدیر کل اسبق آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در مصاحبه ای با شبکه تلویزیونی «راشاتودی»(یکشنبه 2/9/93) ضمن ارائه یک گزارش مستند و البته مختصر، نتیجه گرفت که «نگرانی غرب از برنامه هسته‌ای ایران ساختگی است و هدف اصلی آنها جلوگیری از قوی‌تر شدن ایران است.» یا اینکه جرج فریدمن، مسئول مرکز راهبردی «استراتفور» -معروف به باشگاه کهنه‌کاران CIA – گفته بود که «مشکل ما با ایران بر سر فعالیت هسته‌ای این کشور نیست، بلکه مشکل آن است که ایران نشان داده است نه فقط بدون حمایت آمریکا، بلکه در حال درگیری با آمریکا نیز می‌توان بزرگترین قدرت تکنولوژیک و نظامی منطقه بود. این پدیده ایران را به یک الگو برای کشورهای اسلامی تبدیل کرده است و بهار عربی (انقلاب‌های اسلامی منطقه) را در پی داشته است.» (نقل از روزنامه کیهان، 3/9/93)

بنابراین می توان گفت که مخالفت غرب، به سرکردگی امریکا با برنامه هسته ای ایران نه ماهیت حقوقی و فنی، که ماهیت سیاسی دارد و آن عبارت است از اینکه آنها نمی توانند و نمی خواهند که جمهوری اسلامی ایران به پیشرفت های خود ادامه دهد.

بصیرت/یکشنبه 09 آذر 1393