هیچ کس در رؤیا نیز نمی تواند تصور کند نوزادی را به دنیا بیاورد که لازم باشد مدتی را در بخش مراقبت های ویژه نوزادان یا ان.آی.سی.یو (NICU)  بسر ببرد. متأسفانه این اتفاق می تواند رخ دهد و رخ نیز می دهد. این مقاله به مادران و اعضای خانواده کمک می کند تا از عهده احساسات پر فراز و نشیب ناشی از قرار داشتن فرزندشان در بخش مراقبت های ویژه برآمده و بتوانند این اوقات سخت را با موفقیت سپری کنند.
 
بخش مراقبت های ویژه نوزادان، بخش یا واحدی در بیمارستان است که به مراقبت از نوزادان بیمار یا نارس تخصص داده شده است. این بخش ها مجهز به تجهیزات ویژه، کارکنان آموزش دیده در این خصوص و منابع بیشتر از بخش عمومی نوزادان می باشند.
 
گذراندن یک روز در این بخش حتی برای نوزادان تازه متولد شده ی فول ترم (full term) یا نوزادانی که در موعد مقرر به دنیا آمده باشند نیز امر غیر معمولی به حساب نمی آید. یکی از دلایل معمول آن نظارت نزدیک و دقیق بر مشکلات زردی (یرقان) یا تنفسی آنها است.
 
اکثر نوزادانی که زمان زیادی را در بخش مراقبت های ویژه بسر می برند، نوزادانی هستند که خیلی زودتر از زمان مقرر به دنیا می آیند. بارداری کامل که تحت عنوان فول ترم (full term) شناخته می شود بارداری را گویند که به مدت 37 تا 40 هفته به طول انجامد. بسیاری از نوزادان به دلایل مختلف خیلی زودتر از این زمان به دنیا می آیند. نقص های هنگام تولد همچون عقب ماندگی رشد داخل رحمی، ناهنجاری های مادرزادی، سپسیس (بروز عفونت در جریان خون) و اختناق یا آسفیکسی هنگام تولد نیز برخی از دلایل مشاهده نوزادان در بخش مراقبت های ویژه به شمار می روند.
 
اکنون که از برخی دلایل منجر به قرار گرفتن نوزاد در بخش مراقبت های ویژه اطلاع یافتیم، اجازه دهید به راه هایی بپردازیم که والدین می توانند از طریق آنها با این مسئله کنار آیند:
 

راه های غلبه بر مشکلات قرار داشتن نوزاد در «ان.آی.سی.یو»

گرچه تولد نوزاد به خودی خود فشار روحی را به والدین تحمیل نمی سازد، اما داشتن نوزادی در بخش مراقبت های ویژه از نظر روحی و جسمی چالش زیادی را به همراه خواهد داشت.
 
مهمترین کاری که والدین می توانند جهت کمک به فرزند خود بکنند مراقبت از خودشان است. استرس و فشار روحی باعث می شود فرد کمتر غذا بخورد، بیاشامد و استراحت کند. سعی کنید به نوبت یا «شیفتی» در بیمارستان بمانید. فهرستی از کارهایی که باید انجام دهید تهیه کرده و حتماً مواردی مانند خوردن، نوشیدن و استحمام را در آن بگنجانید. بسته به شرایط فرزندتان، ممکن است مجبور شوید ماه ها در این بخش بمانید. باید قدرت خود را حفظ کنید.
 
فضای بخش مراقبت های ویژه نوزادان می تواند ترسناک باشد. صداهای غیر عادی، تجهیزات عجیب و غریب و نوزادان بسیار ریز که حتی واقعی هم به نظر نمی رسند. با کارکنان یا والدین اطراف خود آشنا شوید. از آنها بخواهید برایتان در مورد دستگاه های مختلف و نحوه عملکرد آنها توضیح دهند. در صورتی که با محیط پیرامون خود آشنا شوید، آنگاه «ان.آی.سی.یو» چندان مرعوب کننده به نظر نمی رسد.
 
از گروه های پشتیبان موجود در بیمارستان بهره ببرید. گرد هم آمدن با افرادی که حال و روز شما را درک می کنند می تواند به تجربه ماندن در این بخش کمک کند. والدین دیگر همچنین می توانند منبع بزرگی از اطلاعات باشند. یافتن دوستان جدید نیز یکی دیگر از امتیازات این وضعیت به شمار می رود.
 
گزارشی از پیشرفت حال فرزند خود و اتفاقاتی که رخ می دهد تهیه کنید. سخت خواهد بود که نسبت به تمام جزئیات نگرانی و وسواس به خرج ندهید، اما حداقل در اوقاتی که به نظر می رسد زمان متوقف شده است کاری برای انجام دادن وجود خواهد داشت. همچنین وسیله ای عالی جهت بیان احساساتتان خواهد بود.
 
با پرستاران و مراقبان فرزند خود آشنا شوید. معمولاً هر روز پرستاران ثابتی از نوزادان مراقبت می کنند. رابطه دوستانه ای با آنها برقرار سازید. از آنجا که پرستاران هفت روز هفته کار نمی کنند، روزهایی وجود دارد که مراقبان جدید در آنجا حضور خواهند داشت. هرچه بیشتر با کارکنان این بخش آشنا شوید، احساس راحتی بیشتری خواهید داشت.
 
چند کتاب در خصوص تجربه های مربوط به بخش مراقبت های ویژه نوزادان یا نوزدان زودرس پیدا کرده و مطالعه کنید. بسیاری از والدین پس از موفقیت در سپری کردن این اوقات سخت و رفع خطر از نوزاد زودرس خود کتابهایی را در خصوص تجربیات خود می نویسند.
احساسات منفی به ویژه انواعی که سرکوب شده اند هیچ نفعی به حال نوزاد تازه متولد شده نخواهند داشت.به خودتان فرصت گریه بدهید. بسیاری از والدینی که فرزندشان در NICU بسر می برد دچار انواع احساسات می شوند. برخی احساس گناه می کنند، گویی کاری انجام داده اند که باعث وقوع این اتفاق شده است. به بعضی دیگر احساس عصبانیت و فریب خوردگی دست می دهد. تمامی این احساسات طبیعی هستند. اشکالی ندارد زمانهایی غمگین و اندوهگین باشید. احساسات خود را سرکوب نکنید. احساسات منفی به ویژه انواعی که سرکوب شده اند هیچ نفعی به حال نوزاد تازه متولد شده نخواهند داشت.
 

برقراری تعادل میان دنیای «ان.آی.سی.یو» و دنیای خارج کار سختی است. در صورت نیاز از کارکنان کمک بخواهید. آنها شما را تشویق می کنند تا آنجا که می توانید با نوزاد خود وقت بگذرانید اما این بدان معنا نیست که خانواده یا آرامش خاطر آنها را نادیده بگیرید.
 
در صورتی که علاقه دارید فرزندتان را از شیر خودتان تغذیه کنید، حتی اگر او هنوز قادر به تغذیه مستقیم از شما نیست، باز هم می توانید شیر خود را دوشیده و برای زمانی دیگر حفظ کنید. احتمالاً بیمارستان دستگاه شیر دوشی در اختیار شما قرار می دهد که می توانید از آن استفاده کرده یا آن را قرض بگیرید. از مشاور شیردهی نیز می توانید کمک بگیرید. آنها منبعی عالی برای سؤالات شما در خصوص شیردهی و مشاوره خواهند بود.
 
روزهای خوب و همچنین روزهای بد و سختی در پیش رو خواهید داشت. پیشرفت زیاد نوزاد و سپس پسرفت او امری طبیعی است. همچنین گاهی نوزادی به نظر می رسد که وضعیت خوبی ندارد و ناگهان شروع به پیشرفت می کند که این نیز امر غیر معمولی به حساب نمی آید. گرچه احتمالاً نمی توانید کمک چندانی از نظر جنبه های «پزشکی» برای کودک خود انجام دهید، اما به احتمال زیاد مواردی وجود دارد که می توانید از طریق آنها به فرزند خود کمک کنید. از کارکنان آنجا بپرسید که آیا کمکی از دستتان برمی آید یا خیر. فرزند خود را بشناسید. زمان نیاز به خواب، زمان نیاز به تغذیه، زمانی که به قدر کافی تغذیه کرده است و زمان نیاز به استراحت او را پیدا کنید. مهمتر از همه آنکه از وجود فرزند خود لذت ببرید.
 
نوشته ربکا پیلار (Rebecca Pillar) 2007
 
سلب مسئولیت: اطلاعات موجود در این برنامه یا مقاله با کمک از کارشناسان و اطلاعات موجود در اینترنت بدست آمده است. داده های موجود در این مقاله ممکن است با داده های مربوط به کودک شما مطابقت نداشته باشد. اکیداً توصیه می شود رهنمودها و توصیه های موجود در این برنامه را بدون مشورت با پزشک خود اعمال نکنید.
 
 
منبع: اپلیکیشن ردیاب کودک (‏Baby Tracker‏)‏