«کرامت» به معناى «دورى از پستى» و «فرومایگى» است، و روح بزرگوار و منّزه از هر پستى را کریم گویند.
کرامت در مقابل دنائت، ذلّت و خوارى است و براى رسیدن به قلّه بلند کرامت باید به سلاح تقوا و پرهیزگارى مجهّز گشت، و تقوا آن است که انسان از هر چه که او را به گناه وا میدارد، دورى نماید.
به فرموده حضرت علی(ع): «آنکس که تقوا پیشه کند به آنچه که دوست دارد جاودانه دسترسى پیدا میکند، خدا او را در منزل کرامت خویش مسکن میدهد. خانهاى که مخصوص خدا است. سقف آن عرش پروردگارى و روشنایى آن از جمال الهی و زائرانش فرشتگان، و دوستان و همنشینان پیامبران الهی هستند».