کمال خواهی موجودات

کمال گرایی، مختصّ انسان نیست؛ بلکه تمام مخلوقات دنبال کمال هستند. برای مثال، اگر جلوی گوسفندی یونجه ی تازه و یونجه ی کهنه بریزید، یونجه ی تازه را می خورد؛ یا اگر جلویش مقداری جو و مقداری علف بریزید، جو را می خورد نه علف را؛ یعنی گوسفند هم دنبال غذای بهتر است.
حتّی گیاهان هم دنبال کمال هستند. مثلاً اگر گیاهی را درون یک جعبه قرار دهید و روی جعبه دو تا سوراخ ایجاد کنید که یکی بزرگ و یکی کوچک باشد، آن گیاه موقع رشد کردن خودش را به سمت سوراخ بزرگتر می کشد. چرا؟ چون از آن سوراخ بزرگتر، نور بیشتری به دست می آورد.
حتّی جمادات هم دنبال کمال هستند. لذا اگر از اتمی یک الکترونش را جدا کنید، بار مثبت پیدا می کند؛ و بار مثبت تمایل دارد به جذب الکترون. یعنی آن اتم که ناقص شده، تمایل پیدا می کند به کامل شدن.
خلاصه آنکه تمام مخلوقات و از جمله انسان، کمال طلب هستند. چرا؟
چون تمام مخلوقات، مظاهر خدا هستند. و خدا کمال مطلق است. پس مخلوقات، مظاهر کمال مطلق هستند. برای همین هم گرایش به کمال مطلق دارند. قدرت از صفات خداست؛ حیات از صفات خداست؛ علم از صفات خداست؛ جمال از صفات خداست؛ و … . مخلوقات هم که مظهر صفات خدا هستند، یا این صفات را در حدّ قابلیّتشان دارند، یا در حدّ قابلیّتشان ندارند (کمتر از قابلیّتشان دارند) که در این صورت تمایل خواهند داشت به پر کردن قابلیّت خود.
خدای متعال از این اصل کلّی به این صورت یاد نموده است: «صِراطِ اللَّهِ الَّذی لَهُ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ أَلا إِلَى اللَّهِ تَصیرُ الْأُمُورُ ــــــ شاهراه خداوندى که تمامى آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است از آن اوست؛ آگاه باشید که همه امور تنها بسوى خدا بازمى گردد.»
یعنی از آنجا که تمام موجودات، از آنِ خدا هستند، همگی در حال برگشت کردن به سوی او (کمال مطلق) هستند.