گفته مي شود در زمان ظهور امام زمان(عج) ظلم و بدي از بين مي رود. پس چگونه خود حضرت پس از مدتي به دست يک ظالم به شهادت مي رسند؟

در پاسخ به سئوال مورد نظر توجه به دو نکته لازم است:
الف: ترديدي نيست که بر اساس روايات فراواني که شيعه و سنّي نقل کرده اند از رسول خدا ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ نقل شده که آن حضرت فرمود: بشارت باد شما را به مهدي، هنگام پراکندگي مردم و وقوع گرفتاري هاي سخت، ظاهر مي شود و زمين را که پر از ظلم و ستم شده است، از عدل و داد سرشار مي سازد، عدل اش همه را فرا مي گيرد.[1] و نيز از آن حضرت نقل شده که فرمود: دنيا تمام نخواهد شد، تا اينکه مردي از اهل بيت من که مهدي ناميده مي شود بر مردم حکومت کند.[2] زمين را از عدل و داد پر مي کند چنان که مردم، آن را پر از ظلم و جور کرده اند.[3] مهدي از عترت من و از اولاد فاطمه است.[4] نامش نام من و کنيه اش کنيه من، اخلاقش خوي من و رفتارش رفتار من خواهد بود.[5] و روايات فراواني ديگر که دلالت صريح دارند بر اينکه در زمان حکومت امام عصر ـ عليه السلام ـ دنيا پر ازعدل و داد مي گردد و عدالت اسلامي حاکم مي شود.
اما پر شدن زمين از عدل و سيطره عدالت اسلامي و حاکميت آن برجهان به اين معنا نيست که همه مردم خوب مي شوند و ديگر بدي در عالم وجود ندارد. ما دليلي نداريم که در آن دوره، مردم نتوانند مرتکب خطا و گناه و ظلم شوند و يا اصلا گناهي توسط کسي صورت نگيرد بلکه مقتضاي تکليف و اختيار اين است که مردم مجبور نيستند و آزادند و مي توانند مرتکب خطا و گناه بشوند. پر شدن جهان از عدل و داد در زمان حکومت مهدوي، به معناي غالبيت عدل و گسترش و حاکميت آن است. همان طوريکه در جائي که گفته مي شود امام زمان ـ عليه السلام ـ بعد از پر شدن ظلم و فساد در زمين، مي آيد، به معناي شيوع و کثرت ظلم و غلبه آن است، نه اينکه انسان هاي خوب و عادل و صالح، اصلا در کره زمين پيدا نشوند.
ب: رواياتي که مستند افرادي است که قائل اند به اينکه امام زمان ـ عليه السلام ـ به شهادت مي رسد، روايات معتبر و قابل اعتماد نيست. مانند اين روايت: «با پايان يافتن هفتاد سال از آمدن امام زمان ـ عليه السلام ـ زني از قبيله بني تميم به نام سعيده او را شهيد مي کند. وي هم چون مردان داراي ريش مي باشد و در حالي که امام زمان (عج) از راهي مي گذرد، با هاونگي از جنس سنگ امام را به شهادت مي رساند. پس از فوت امام زمان (عج) امام حسين ـ عليه السلام ـ غسل، تکفين و تدفين او را انجام مي دهد.[6]و نيز روايت مرسلي از امام صادق ـ عليه السلام ـ که فرمود: «ما منّا الامقتول او شهيد»[7] هيچ يک از ما (ائمه) نيست مگر آن که کشته يا شهيد مي شود.
روايت دوم مرسل بوده و سند آن به امام متّصل نيست چون سلسله سند آن ذکر نشده است، از اين رو نمي توان به آن اعتماد نمود. روايت اول نيز، روايتي از يکي از معصومين ـ عليهم السلام ـ نبوده بلکه منقول از يکي از علماء است، آن هم عالمي ناشناخته. اگر هم عبارات ياد شده در اين روايت به مضمون روايات منسوب به اهل بيت اشاره داشته باشد، در اين صورت هم به دليل ناشناخته بودن سند، هم چون روايت دوم مرسل به حساب آمده و به دليل ضعيف بودن از ناحيه سند، پذيرفته نيست. بنابراين نمي توان به آن به عنوان مستند يک رويداد مهم تاريخي، استناد نمود. و لذا شهادت آن بزرگوار يک امر مسلّم و قطعي نمي تواند باشد.
 
معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1ـ چشم به راه مهدي (عج) جمعي از نويسندگان مجله حوزه.
2ـ چشم اندازي به حکومت مهدي (عج) نجم الدين طبسي.
3ـ تاريخ ما بعد الظهور، سيد محمد صدر.
 
پي نوشت ها:
[1]. شيخ طوسي، الغيبة، ص179؛ مجلسي، محمد باقر، بحارالانوار، ج51، ص74.
[2]. همان، ج51، ص75.
[3]. شيخ طوسي، الغيبة، ص180.
[4]. همان، ص185.
[5]. کمال الدين و تمام النعمه، ج2، ص411، شيخ صدوق (ره).
[6]. تاريخ ما بعد الظهور، سيّد محمد صدر، ص881؛ الزام الناصب، ص190.
[7]. اعلام الوري، طبرسي، ص349.