آیا در این جامعه که دیگران حتی نزدیکان و خانواده از کوچکترین خوش اخلاقی انسان سوء استفاده کرده و باعث ضایع شدن حق انسان می شوند می توان از اخلاق نبوی پیروی کرد یا باید به اصطلاح در این دوره به هیچ کس رو نداد تا حقت پایمال نشود؟ آیا می شود همیشه کاظم غیظ و عافین عن الناس بود؟

از ویژگی انبیا و اولیا این است که در دل مردم دارای ابهت و مهابت بوده و در عین حال در برابر مردم خاضع و متواضع و با آنها خوش اخلاق و خوش برخورد بودند . اصحاب امیر المومنین –ع- نقل می کنند که وقتی آن حضرت در جمع ما بود چنان ابهت و حشمتی در دل ما داشت که جرات نمی کردیم در برابر او لب به سخن بگشاییم ولی در عین حال آن حضرت متواضع و خندان و اهل مزاح بود . جمع میان این دو حالت مشکل و دشوار است و از عهده هر کسی بر نمی آید . نکته قابل توجه این است که این جلال و عظمت و شکوه در اولیای الهی تصنعی و ساختگی نیست بلکه نتیجه تقوا و بندگی و معرفت و خضوع آنها در برابر عظمت خداوند است . امام حسن مجتبی –ع- در روایتی خطاب به یکی از یارانش می فرماید :اگر می خواهی بی قوم و قبیله عزیز باشی و بی سلطنت و دولت، مهابت و ابهت داشته باشی، از ذلت معصیت و گناه خارج شو و در عزت اطاعت از او داخل شو ( منتهی الآمال ، شیخ عباس قمی ، ج1، ص437 ، انتشارات هجرت ) . بنا بر این اگر انسان در راه بندگی خداوند قدم بردارد و نور تقوا و معرفت پروردگار در دلش روشن گردد دارای ابهت حقیقی و ریشه دار می گردد ودر این حال اگر در برخورد با مردم خوش اخلاق و مهربان باشد و سختگیری بی مورد و نا بجا نداشته باشد و شکیبا و بردبار باشد و در امور رعایت جانب اعتدال و حد وسط را بنماید مشکلی پیش نمی آید و دیگران از حسن خلق و نرم خوئی او سوء استفاده نمی کنند .
اشکال کار این است که ما میخواهیم این ابهت و جلال را به طور ساختگی و بدون مایه های درونی و معنوی به خود ببندیم و از دیگران توقع داریم به چشم عظمت و بزرگی به ما نگاه کنند و از حد و اندازه خود تجاوز نکنند . پس باید بکوشیم از طرفی در پرتو تقوا و عمل صالح و بندگی حقیقی ابهت اصیل و ماندگار را به دست آوریم و از طرفی دیگر در رفتار و برخورد با مردم حد اعتدال و میانه را رعایت کنیم تا هم در دل دیگران جا داشته باشیم و هم آنها از خوش رفتاری و نرمش ما سوء استفاده ننماید.
[پایان کد انتخابی]در هر صورت این خود انسان است که باید با مدیریت صحیح ,طوری رفتار کند که زمینه سوء استفاده دیگران را فراهم نکندودر هر موردی که احساس نمود که از رفتارهای او برداشتهای بدی می شودبا قاطعیت برخورد نماید. باید بین رفتار معقول ومنطقی وشُل وول بودن تفاوت گذاشت.