ناکامی قریش در بازگرداندن مهاجران حبشه به مکه و خطر ایجاد پایگاهی خارج از قدرت سیاسی قریش در آنجا و نیز نفوذ رو به گسترش مسلمان در میان جوانان قریش، آنان را به اتخاذ راه حلی جدید کشاند و آن اندیشه قتل پیامبر(ص) بود. مشرکان از ابوطالب خواستند تا دو برابر دیه قتل آن حضرت را دریافت کند تا فردی غیر قریشی، محمد(ص) را به قتل برساند.ابوطالب ـ‌ عموی پیامبر(ص) ‌ـ با شهامت و قاطعیت به این اقدام آنها اعتراض کرد و اشعاری مبنی بر حمایت از رسول خدا(ص) سرود. قریش به ناچار راهی دیگر در پیش گرفتند و آن، تحمیل تحریم اقتصادی ‌ـ‌ اجتماعی بود، تا دست از حمایت پیامبر(ص) بردارند و او را به قریش واگذارند. ابو‌طالب پس از مشورت با پیامبر(ص) تصمیم گرفت، برای سهولت در مراقبت از جان ایشان و حفظ تعصبات و همبستگی عشیره‌ای، بنی‌هاشم و بنی‌مطلب را در شعب ابی‌طالب گرد آورد.ابن شهرآشوب عالم شیعی نیز در متشابه القرآن می نویسد: مهاجران نخستین، کسانی بودند که در شعب عبدالمطلب در مکه با رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بودند و امت اجماع دارند که آن ها فقط بنی هاشم بودند. لذا از نظر تاریخی مسلم است که تنها بنی هاشم در شعب ابی طالب همراه رسول خدا صلی الله علیه و آله بودند و در دفاع از جان شریف رسول اکرم صلی الله علیه و آله سختی‌ها را به خود می‌خریدند. بنابراین نه تنها عمر و ابی بکر که دیگر مردم نیز همراه رسول خدا صلی الله علیه و آله در شعب حضور نداشتند.
علاوه بر این بنابر برخی نقل ها، عمر در سال نهم بعثت مسلمان شد (البدایة والنهایة اثر ابن کثیر عالم سنی قرن هشت، ج 3، ص82) و در این صورت هنگام مسلمان شدن او بیشتر مدت محاصره گذشته بوده است.