سلام چه کار کنیم ک الف: ارتباط با امام زمان خوب شود ب: از اتفاقات قبل ظهور نترسیم و ترس را رها کرده ج: و اعتماد و توکل به خدا بالا برود ؟ممنون ب خیلی مهمه لطفا ممنون

الف. ارتباط با امام زمان
ارتباط با امام زمان(عج) و دیگر اولیاى الهى نیاز به سنخیت با آنان دارد. به دست آوردن سنخیت با اولیاى الهى نیاز به تحقّق دو بُعد؛ یعنى، معرفت و عمل دارد. اگر کسى خود را به اولیاى الهى شبیه نمود، به لقاى آنان نیز واصل خواهد شد. نوریان مرنوریان را طالبند       ناریان مرناریان را جاذبند آنچه وظیفه ماست تشبه به آن حضرات و پیمودن راه آنان است ما باید در همه حال سرباز آماده آن حضرت بوده و همواره در خدمت ایشان باشیم. این مسأله را آیه 200 سوره آل عمران بیان فرموده: «یا ایها الذین امنوا اصبروا و صابروا و رابطوا و اتقواللّه لعلّکم تفلحون؛ اى کسانى که ایمان آورده اید، صبر کنید و یکدیگر را به صبر وادارید و مرابطه نمایید و تقوا و خداترسى را پیشه سازید، باشد که رستگار شوید». امام باقر(ع) در تفسیر این آیه شریفه مى فرمایند: «صبر کنید بر اداى فرایض (یعنى در انجام تکالیف الهى استقامت داشته باشید) و در برابر دشمنان پایدارى کنید و با امامتان (که انتظارش را مى کشید) مرابطه نمایید»، (کتاب الغنیة، شیخ مفید، ص 105). قرآن راجع به حضرت مهدى و اصحاب ایشان مى فرماید: «الذین ان مکنّاهم فى الارض اقاموا الصلوه وآتوا الزکاه و امروا بالمعروف و نهو عن المنکر؛ کسانى که اگر در زمین به آنان توانایى دهیم نماز را بپا داشته و زکات (به مستحق) بخشیده و به معروف امر نموده و از منکر نهى کنند»، (حج، آیه 41). امام باقر(ع) در تفسیر این آیه مى فرمایند: «این آیه براى آل محمد(ع) است؛ یعنى، مهدى(عج) و اصحاب او»، (تفسیر قمّى، ج 2، ص 87). در نتیجه اگر ما هم مى خواهیم از اصحاب و یاران آن حضرت باشیم، باید به این امور اهتمام ورزیم.. ارتباط با امام زمان یعنى خود را به رشته ولایت او بستن و بر خدمت و پیروى و یارى او گردن نهادن و این یکى از ارکان ایمان است که آدمى خود را به امام خویش مربوط سازد و از او جدا نشود. پیوستگى با او یعنى مطیع او بودن. آنچه در روایات زیاد سفارش شده است انتظار فرج است ما باید ارتباط معنوى خود را با امام زمان(عج) با عمل به دستورات آن حضرت و انتظار فرج به معناى واقعى ثابت و مستدام نگه داری مو آن را در دل و ظاهر جلوه گر کنیم. در روایات متعدد داریم که در زمان غییبت امام زمان(ع) بهترین اعمال انتظار فرج است.انتظار فرج یعنى: الف) معرفت امام معصوم و عادل و پیشواى فضیلت. ب) ایمان به امامت و قیادت رهبرى الهى و عدالت پیشه. ج) عشق به عدالت و ارزش هاى انسانى. ه) امید به آینده اى روشن و نوید بخش. ک) تلاش براى برقرارى حکومتى عدل پیشه و عدل گستر. ح) رعایت موازین و قوانین دینى و اخلاقى. خ) داشتن روحیه تعهد و مسؤولیت پذیرى. این انتظار فرج است که بهترین عمل و عبادت است و چنین منتظرى، مقامى عالى دارد و هر گاه در زمان غیبت از دنیا برود به منزله کسانى است که پس از ظهور حضرت حجت(عج) زنده و تحت فرمان او در راه خدا جهاد مى کنند، (بحارالانوار ج 52 ص 125 ).در این رابطه توجه به توصیه های زیر که برگرفته از روایات است، بایسته است :1 ـ پارسایی و عمل صالح کسی که طالب رضایت امام زمان (عج) است، با رعایت تقوا، ورع و مبارزه با هواها و هوس ها درونی، می تواند خود را به ایشان نزدیک کند و این مبتنی بر تزکیه و تهذیب اخلاق و عمل صالح است.امام صادق (ع) می فرماید : «هر کس دوست دارد از اصحاب قائم باشد، هر آینه منتظر باشد و بر محور پارسایی و محاسن اخلاقی عمل کند، پس اگر بمیرد و قائم پس از او خروج کند، برای او پاداش است همانند کسی که آن حضرت را درک کرده است» (بحارالانوار، ج 52 ، ص 140).2 ـ اعتقاد و پایبندی به دین:اخلاق و رفتار پرهیزکارانه ، زمانی شکل می گیرد که باور و اعتقاد استواری به دین داشته باشیم و معرفت ما نسبت به آموزه های دینی ـ به خصوص امامت ـ عمیق و صحیح باشد. هر اندازه دیندار و ولایت مدار باشیم و پایبندی خود را به اسلام نشان دهیم، به همان قدر رضایت و نظر لطف امام زمان (عج) را جلب خواهیم کرد.پیامبر رحمت، در یک حدیث نورانی خطاب به اصحاب خود فرمود: «شما اصحاب منید، لیکن برادران من مردمی اند که در آخر الزمان می آیند. آنان به نبوت و دین من ایمان می آورند، با آنکه مرا ندیده اند. هر یک از آنها، اعتقاد و دین خویش را با هر سختی ای نگاه می دارد؛ چنان که گویی درخت خارمغیلان را در شب تاریک با دست پوست می کند یا آتش پر دوام چوب داغ را در دست نگاه می دارد. آن مومنان مشعل های فروزانند در تاریکی هاخداوند آنان را از آشوب های تیره و تار آخر الزمان نجات خواهد داد». (خوشید مغرب، ص 278).3 ـ اعلام ولایت و تبعیت :برای آشتی با امام عصر (عج) باید ولایت مداری و تبعیت کامل از دستورات معصومین (ع) را زینت بخش اعمال قرارداد و از خط مستقیم اهل بیت نبی (ص) خارج نشد و از دشمنان آنان دوری جست. پیامبر اکرم (ص) در این زمینه می فرماید: « خوشا به حال کسی که قائم اهل بیت مرا درک کند، در حالی که در زمان غیبتش و قبل از قیامش، به او اقتدا کرده و دوستانش را دوست داشته، با دشمنان او، دشمنی کرده است».(بحارالانوار ج 51 ص 72)4 ـ خدمت به خلق:یکی از زمینه های نزدیکی به امام زمان (عج) خدمت به شیعیان و نیازمندان و رعایت حقوق برادران دینی است. شیعیان و منتظران حضرت ولی عصر (عج)، نه تنها باید خدمتگزار مردم باشند، بلکه باید در این راه پیش قدم بود و با الگو و اسوه قرار دادن امامان معصوم (ع)، در این راه سعی دو چندان داشته باشند. امام باقر (ع) می فرماید: «باید نیرومندان شما به ناتوانان کمک نمایند و توانگران به مستمندان برسند، هر یک از شما باید چنان که نیک خواه و نیک فرمای خود است، نیک خواه و نیک فرمای برادر دینی خود نیز باشد… اگر این چنین بود، هر یک از شما اگر از جهان در گذرد و قائم ما را درک نکرده باشد، او شهید به شمار خواهد آمد». ( منتخب الاثر ص 512)5 ـ اظهار عشق و محبت:یکی از راه های آشتی با امام عصر (عج)، مهرورزی و محبت سرشار به آن حضرت است. عشقی که او را همیشه به یاد محبوب انداخته و در هجران و فراقش به شور و نوا وا دارد. پیامبر اکرم (ص) در باره دوستی قائم آل محمد (عج) می فرماید: «هر کس دوست دارد خدا را ملاقات کند، در حالی که ایمانش کامل و اسلامش نیکو باشد، پس باید دوستدار حجت صاحب الزمان (عج) باشد». (بحارالانوار ، ج 36 ، ص 296)6 ـ دعا و توسل:موثرترین وسیله برای ایجاد رابطه روحی با امام عصر (عج) و نزدیکی به آن حضرت، دعا برای سلامتی آن حضرت و تعجیل فرج و توسل به او است. پس برای اینکه نظر لطف آن وجود مقدس را به خود جلب کنیم بهتر است به خود او متوسل شویم و حاجت خود را از او بخواهیم. چنان که توصیه شده هنگام سختی، بگوییم: «یاصاحب الزمان اعثنی یا صاحب الزمان ادرکنی».7ـخدا گرایی و عبودیت کسی که خواهان آشتی با امام زمان (عج) است باید مسیر زندگی خود را اصلاح کند و باورهای اعتقادی خود بخصوص توحید را در تمامی عرصه های حیات بروز و ظهور دهد . بر این اساس باید، تمام تلاش خود را در جهت عبودیت حق تعالی و عمل به دستورات او قرار دهد و رفتارهای خود را الهی نماید.این مهم ترین وسیله ای است که می توان خود را به امام عصر (عج) نزدیک کرد و رضایت او را جلب نمود. توجه به نماز ـ به خصوص نماز اول وقت ـ وحضور در نماز جماعت و سایر اعمال عبادی نیز بسیار موثر است.8. سنخیت با امام همان طور که گذشت کسانی که می خواهند از یاران واقعی امام زمان باشند ، وضعیت فکرى، روحى و عملى خود را به گونه اى سامان مى بخشند که سنخیت کاملى با امام زمان(عج) داشته باشند. به طور کلى هر انسانى داراى سه مرتبه وجودى (افکار، صفات و اعمال) است و هیچ انسانى از این قاعده مستثنا نیست. اگر کسى بخواهد به انسان دیگرى نزدیک شود، چاره اى ندارد جز اینکه بکوشد نوع اعتقاد، باورها، صفات و رفتار خود را به ایشان نزدیک سازد تا از این طریق شیعه و پیرو واقعى او باشند.امام باقر«ع» در تفسیر آیه «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَ صابِرُوا وَ رابِطُوا»؛ آل عمران (3)، آیه 200. فرمود: «اصبروا»، یعنى صبر کنید بر اداى واجبات و «صابروا»، یعنى شکیبا باشید بر اذیّت دشمنان و «رابطوا»، یعنى رابطه ناگسستنى با امام خود، مهدى منتظر(عج) داشته باشید» منتخب الاثر، ص 515، ج 8 ؛ الغیبة النعمانى، ص 199 ؛ تفسیر برهان، ج 1، ص 234..9. اظهار اشتیاق و چشم به راه بودن شور طلب و علاقه دیدار یار و اظهار شیدایى و اشتیاق به محبوب، از ویژگى هاى بارز یاران امام زمان است ؛ چنان که در دعاى ندبه آمده است: «لیتَ شِعرى اَینَ استَقرّت بِکَ النّوى بَل اَىُّ ارض تُقِلُّک اَو ثَرى ابرضوى ام غیرها ام ذى طوى…»؛ اقبال الاعمال، ص 298. ؛ «اى کاش مى دانستم در چه جایى منزل گرفته اى و چه سرزمین و مکان تو را در بر گرفته است! آیا در کوه رضوى هستى و یا در جاى دیگر و یا در ذى طوى هستى…».امام على«ع» وقتى از امام مهدى(عج) و صفات آن حضرت مى گوید ؛ ناگاه از درون سینه آهى مى کشد و شوق دیدار آن بزرگوار را ابراز مى دارد.برای مطالعه بیشتر ر.ک:مهدویت (پیش از ظهور )،رحیم کارگر ،نشر معارف
ب. عدم ترس از اتفاقات ظهور
با شناخت و بینش درست نسبت به اهداف وفلسفه قیام امام مهدى(عج) نه تنها انسان را ترس فرا نمى گیرد، بلکه از آن استقبال کرده و از آن راضى و مسرور خواهد شد. در روایات مختلفى آمده است: «یرضى عنه ساکن السماء و ساکن الارض…»؛ کشف الغمه، ج 2، ص 471.؛ «ساکنان آسمان و زمین از او خشنودند» و «یتمنى الاحیاءُ الامواتَ مما صنع الله عز و جل باهل الارض من الخیر»؛ «… زندگان آرزو مى کنند اى کاش مردگان مى دیدند که آنچه خداوند از خیر و خوبى براى مردم انجام داده است» بشارة المصطفى، ص 250..مردم به مهدى(عج) مهر مى ورزند و به سویش پناه مى برند آن چنان که زنبورهاى عسل به سوى ملکه خود پناه مى برند (یأوى الى المهدى امته کما تَأوى النحل الى یعسو بها) عدالت را در پهنه گیتى مى گستراند و صفا و صمیمت صدر اسلام را به آنان باز مى گرداند منتخب الاثر، ص 598، ح 2..آرى این درخشان ترین و شکوهمندترین لحظه تاریخى است که کل بشر آمال و آرزوهاى صلح گرایانه و عدالت خواهانه را در سیما و رفتار حضرت مهدى(عج) متجلى خواهند دید و مشتاقانه و آگاهانه از او اطاعت خواهند کرد و به وجودش خواهند بالید. براین اساس او امام بر حق و خلیفه و حجت خدا بر روى زمین است و نجات دهنده و یاور مستضعفان و صالحان مى باشد. زمانى که او ظهور مى کند همه موجودات استعدادهاى نهانى غایى خود بروز خواهند داد و از جماد و نبات گرفته تا انسان، همگى مانند زمین تشنه اى که باران را در خود جذب مى کند استعدادهاى واقعى خود را نشان مى دهند و به کمال و معنویت سوق داده مى شوند. با وجود مبارک امام عصر حتى زمین ها، کوه ها و طبیعت به برکت قدمش، با برکت مى شوند و به استقبالش خواهند شتافت. پس به جاى ترس و نگرانى و به جاى اضطراب و ناراحتى با نگاهى امیدوار و نشاطى روح افزا در جهت آمادگى براى استقبالش تلاش کنیم.حکومت امام زمان تمامى عالم را فرا خواهد گرفت و حصارها و مرزها برچیده و قانون الهى حاکم خواهد شد. امام مهدى(عج) در نخستین قدم اصلاحى و تربیتى، عقل و دانش مردم را کامل و اخلاق و رفتارشان را اصلاح خواهد کرد؛ یعنى مهم ترین برنامه او فرهنگى و تربیتى خواهد بود، نه برخوردهاى تنبیهى و استبدادى. در واقع آن حضرت براى نجات و رستگارى مردم مى آید، نه براى سخت گیرى و دشمنى. به همین جهت همه در راحتى و امن و امان خواهند بود.او نجات دهنده بشریت از ظلم و کفر و جهل و بیداد است. در پرتو هدایت گرى و ارشادات او، انسان ها در مسیر تعالى و تکامل قرار گرفته و تمامى کوته بینى ها، تنگ نظرى ها و افکار بسته و کوتاه – که سرچشمه بسیارى از تضادها و برخوردهاى خشونت آمیز اجتماعى است – برطرف خواهد شد و… .حال با این مطلب مژده و خبر مسرت بخش باید کاملاً امیدوار بود و در آرزوى تحقق این حکومت جهانى، لحظه شمارى کرد. البته وحشت و بیم براى گروه باطل (مفسدان، ظالمان و کافران) است؛ آن هم در صورتى که ایمان نیاورند و یا عمل خیرى انجام ندهند و بر ظلم و فسادگرى خود پافشارى کنند که مشمول خشم و قهر حضرت خواهند شد. البته باید دانست که یکى از عوامل دورى انسان از امام زمان(عج) و قطع ارتباط روحى و معنوى و ناخشنودى آن حضرت، ارتکاب محرّمات الهى و گناهان است.آن حضرت در توقیع شریف به شیخ مفید(ره) مى فرماید: «شما مکلّف هستید که اوامر و دستورات ما را به دوستانمان برسانید، با اینکه ما بر اساس فرمان خداوند بزرگ و صلاح واقعى خود و شیعیانمان – تا زمانى که حکومت بر دنیا در اختیار ستمگران است – در نقطه اى دور و پنهان از دیده ها به سر مى بریم ؛ ولى از تمام حوادث و ماجراهایى که بر شما مى گذرد، کاملاً مطّلع هستیم و هیچ چیز از اخبار شما بر ما پوشیده نیست. از خطاها و گناهانى که بندگان صالح خداوند، از آنها دورى مى کنند ؛ اما شما آنها را مرتکب مى شوید نیز با خبریم. از عهدشکنى ها و پشت سر گذاشتن عهد و پیمان ها با اطلاعیم… پس از خداوند بترسید و تقوا پیشه کنید و ما خاندان رسالت را مدد رسانید… سعى کنید اعمالتان به گونه اى باشد که شما را به ما نزدیک سازد و از گناهانى که موجبات نارضایتى ما را فراهم مى نماید، بترسید و دورى کنید…» بحارالانوار، ح 53، ص 175..بر اساس این توقیع شریف، همه شیعیان و دوستداران حضرت، توصیه به تقوا و ورع شده اند و این بهترین راه دوستى و خشنودى امام زمان(عج) است ؛ همان طورى که گناهان و معاصى، باعث نارضایتى آن حضرت و قطع پیوند و ارتباط با او است. حتّى در توقیع دیگر، علّت طولانى شدن غیبت و عدم مشاهده و دیدار آن حضرت، گناهان و انحرافات شیعیان و دوستان اهل بیت«ع» ذکر شده است: «… ما عهد مى کنیم با شما اى دوست مخلص (شیخ مفید) که در راه ما با ظالمان مجاهده مى کنى ؛ هر کس از برادران دینى شما – که تقوا را سرمایه خویش قرار دهد – از فتنه هاى گمراه کننده و ظلمت خیز، در امان خواهد بود… آنچه که موجب جدایى ما و دوستانمان گردیده و آنان را از دیدار ما محروم کرده است، گناهان و خطاهاى آنان و تخلّف از فرمان هاى خداوند است» نجم الثاقب، ص 567..جالب آنکه در آغاز قیام جهانى حضرت مهدى(عج) یاران و اصحاب نزدیک ایشان، پیمان و بیعت سختى با آن حضرت مى بندند و تعهّد مى کنند که از گناهان و انحرافات دورى جویند و از ظلم و فسادگرى بپرهیزند. پس گناهان و رذایل اخلاقى، عامل مهمى در محرومیت انسان از عنایات امام زمان(عج) است. با این حال باید دانست که امام هر زمان، مظهر رحمت و رأفت الهى و واسطه فیض بین خالق و مخلوق است. تمام نعمت ها به برکت وجود امام و حجّت هر زمان به مردم مى رسد و تمام بلاها نیز به برکت وجود او رفع مى شود و با اندکى اشتباه و خطایى، این الطاف و برکات از انسان دریغ نمى گردد. او مظهر رحمت الهى است و هیچ سود و منفعتى را از دیگران توقّع ندارد و جز در راه منافع آنان قدم بر نمى دارد. در عنایت و لطف او، هیچ بخل و کاستى راه ندارد.آن حضرت در سخنان خیرخواهانه اى مى فرماید: «پس باید هر یک از شما (شیعیان )، کارهایى را که موجب جلبِ محبّت مى گردد، انجام دهید و باید از کارهاى ناپسندى که خشم و غضب ما را در پى دارد، اجتناب کنید. پس (آگاه باشید که ) مرگ آدمى ناگهان مى رسد که در آن، دیگر توبه سودى نمى رساند و ندامت، نمى تواند او را از عذاب برهاند» بحارالانوار، ج 53، ص 174، ح 7..یقین بدانیم اگر کوچک ترین انحرافى که در بین شیعه ایجاد شود، قلب امام زمان را ناراحت و رنجور خواهد کرد. به همین جهت آن حجّت خداوند، شکوه خویش را از دست شیعیان جاهل و منحرف به این صورت اظهار مى دارد: «به حقیقت، نادانان و کم خردان شیعه و کسانى که پر و بال پشه بر دین آنها برترى دارد، ما را آزار مى دهند احتجاج طبرسى، ج 2، ص 474.».در پایان توصیه مى شود، ارتباط خود را با خواندن دعا و انجام اعمال نیک، با امام زمان(عج) پررنگ تر کنید و خود را همیشه مدیون و بدهکار او بدانید. اگر دعاها و خواسته ها، همراه با گریه، پشیمانى و اشک شوق باشد، احتمال استجابت آن بیشتر است ؛ پس سوز و ندبه خود را با خواندن دعاى عهد و ندبه، اعلام دارید و در عین حال استغفار و توبه را فراموش نکنید. بهترین شفیع در بارگاه الهى براى آمرزش گناهان، امام معصوم است و دعاى او در حق شیعیانش به یقین اجابت مى شود براى مطالعه بیشتر در این زمینه ر.ک: ناصر مکارم شیرازى، مهدى انقلابى بزرگ ؛ محمد محمدى رى شهرى، کیمیاى محبّت ؛ علیرضا رجالى، یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان(عج) و… ..
ج. اعتماد و توکل بر خدا

اصل توکل را بایستی در اعتماد به خدا جستجو کرد. تا وقتی که انسان به خدا اعتماد پیدا نکند، نمی تواند اداره امورش را به او واگذارد و اگر هم به زبان بگوید که امور خود را به او واگذار کردم، دلش آرام نمی گیرد. به علاوه اگر فردی از قوانین علت و معلولی که خداوند در جهان قرار داده است اطلاع نداشته باشد و نداند که خواست و سنت خدا به استفاده از اراده خود و اسباب و علل شناخته شده استوار است، باز نمی تواند موقعیت رفتار متوکلانه را تشخیص داده و مصداق های آن را در زندگی پیدا کند.
رابطه ایمان به خدا و اعتماد به حضرت باریتعالی، با توکل بسیار قوی است. خدای متعال در قرآن می فرماید: “و علی الله فلیتوکل المومنون”، یعنی افراد با ایمان به خدا توکل می نمایند. (سوره مائده) در آیه 23 سوره مائده آمده است که “و علی الله فتوکلوا ان کنتم مومنین”، یعنی اگر ایمان دارید، به خدا توکل نمایید.
هر اندازه درجه ایمان فرد به خداوند و شناخت او از اسماء و صفات خدا و آگاهی او از برنامه های خداوندی در جهان افزایش یابد، به همان اندازه توکل او نیز افزایش خواهد یافت. در سوره انفال خداوند می فرماید: “انما المومنون الذین اذا ذکرالله وجلت قلوبهم و اذا تلیت علیهم ایاته زادتهم ایماناً و علی ربهم یتوکلون”، یعنی مومنان کسانی هستند که چون نام خدا برده شود، خوف بر دل هایشان چیره گردد و چون آیات خدا بر آنان خوانده شود، ایمانشان افزون گردد و بر پروردگارشان توکل کنند.
درست فهمیدن آیات خدا و ذکر و قرائت آن، بر ایمان مومنان می افزاید و در نتیجه راه توکل از طریق افزایش ایمان هموار می شود. به دنبال این ایمان قلبی به خدا و ایمان به حکمت و شفقت خدا و علم به مصلحت بندگان است که بنده می تواند برای برنامه ریزی و کفایت امر خود، به خداوند اعتماد کند و کارهایی را که برنامه ریزی و تدبیر آنها خارج از توان اوست، به خدا واگذار نماید.
مرحوم نراقی ،توکل را چنین تعریف نموده است: «توکل، عبارت است از اعتماد کردن و مطمئن بودن دل بنده در جمیع امور خود به خدا و حواله کردن همه کارهای خود را به پروردگار و بیزار شدن از هر حول و قوه ای غیر از خدا و تکیه نمودن بر حول و قوه الهی».
محی الدین ابن عربی در تعریف توکل می نویسد: توکل، اعتماد قلبی به خداوند متعال است، طوری که انسان در صورت فقدان اسباب ظاهری در عالم برای رسیدن به هدف دچار اضطراب نمی شود و اگر اضطراب بر او مستولی شود، چنین فردی متوکل نیست. (النّدوی، 1374)
از دیدگاه شهید مطهری: توکل تضمینی الهی برای کسی است که حامی و پشتیبان حق است، یعنی اگر به راه خدا بروید، از نوعی حمایت الهی برخوردار خواهید شد.
منظور از توکل عبارت است از اعتماد به خدا در انجام کارها و واگذاری امور خود به او، طوری که تعادل روانی فرد را افزایش داده و در صورت نرسیدن به هدف، او را اضطراب بازدارد.
پس کسی توکل دارد که به قدرت و حکمت و رأفت و شفقت خداوند اعتقاد دارد. این اعتقاد، حالتی را در شخص به وجود می آورد که موجب می شود فرد در تمام حالات و رفتار خویش، حضور پروردگار را در نظر بگیرد و در این حضور، احساس قدرت و توانمندی کند و خود را به وی وابسته ببیند و از این رو آرامش در دلش ایجاد می شود که با پدید آمدن حوادث سخت در زندگی دچار شک و تردید نمی شود و کارهایی را که مدیریت و برنامه ریزی آنها خارج از تدبیر اوست به خدا واگذار می کند.
به عبارت بهتر فرد متوکل ضمن استفاده از اسباب و علل مادی و غیر مادی، توفیق رسیدن به نتیجه را مشروط به خواست و مشیت الهی می داند و ضمن نسبت دادن امور و اتفاقات جهان به خواست پروردگار، برای حصول نتیجه به او تکیه نموده و اطمینان دارد که خداوند او را در رسیدن به مطلوب یاری خواهد کرد.
یک داستان در اعتماد به خدا :
تنها بازمانده ی یک کشتی شکسته به جزیره ی کوچک خالی از سکنه ای افتاد. او با دلی لرزان دعا کرد که خدا نجاتش دهد. اگر چه روزها افق را به دنبال یاری رسانی از نظر می گذراند کسی نمی آمد. سر انجام خسته و از پا افتاده موفق شد از تخته پاره ها کلبه ای بسازد تا خود را از عوامل زیان بار محافظت کند و دارا یی های اندکش را در آن نگه دارد. اما روزی که برای جستجوی غذا بیرون رفته بود’ به هنگام برگشتن دید که کلبه اش در حال سوختن است و دودی از آن به سوی آسمان میرود. متاَسفانه بدترین اتفاق مممکن افتاده و همه چیز از دست رفته بود.از شدت خشم و اندوه در جا خشکش زد.فریاد زد: “خدایا تو چطور راضی شدی با من چنین کاری بکنی؟”
صبح روز بعد با بوق کشتی ای که به ساحل نزدیک می شد از خواب پرید. کشتی ای آمده بود تا نجاتش دهد. مرد خسته ‘ از نجات دهندگانش پرسید: “شما ها از کجا فهمیدید من در اینجا هستم؟” آنها جواب دادند: ” ما متوجه علایمی که با دود می دادی شدیم.” !
وقتی اوضاع خراب می شود’ نا امید شدن آسان است. ولی ما نباید دلمان را ببازیم ‘ چون حتی در میان درد و رنج ‘ دست خدا در کار زندگی مان است. پس به یاد داشته باش : دفعه ی دیگر اگر کلبه ات سوخت و خاکستر شد ‘ ممکن است دود های برخاسته از آن علایمی باشد که عظمت و بزرگی خدا را به کمک می خواند.