آیا امامانی که اکنون در میان ما حضور ندارند – مانند رویکردشان در زمان حضور – در سلام دادن به ما سبقت ‌گرفته و ما با سلامی که به آنان می‌دهیم، در حقیقت تنها پاسخگوی سلامشان هستیم؟

امامانی که به ظاهر در دنیای ما حضور ندارند، در واقع ناظر بر اعمال ما بوده،[1] و در همین راستا سلام ما را نیز پاسخ می‌دهند.
در بخشی از زیارت امیر المؤمنین(ع) می‌خوانیم: «شما صدای ما را می‌شنوید و پاسخ سلام ما را می‌دهید».[2]‏
آنچه از این روایات برمی‌آید آن است که ما ابتدا به سلام کرده و آن حضرات پاسخگوی سلام ما هستند.
البته نظر به این‌که امامان(ع) در دنیا سرچشمه خیر بودند و در فضائل پیشتاز، شاید بتوان با استنباطی لطیف گفت: آنها همان‌طور که همیشه در زمان حضورشان در میان مردم، در سلام گفتن پیشی می‌گرفتند، اکنون نیز شاید چنین باشد و آنان ابتدا به ما سلام کرده و در حقیقت، ما با سلام خود، پاسخ آنان را می‌دهیم.
اما به این نکته نیز باید توجه داشت که این برداشت لطیف را نمی‌توان استنباطی قطعی از روایاتی دانست که ائمه(ع) در زمان حضور، ابتدا به سلام می‌کردند چون آن روایات، انصراف به زمانی دارد که آن حضرات، برخورد فیزیکی با طرف مقابل داشتند؛ یعنی طرف مقابل نیز آنان را مشاهده کرده و سلامشان را می‌شنیدند.