صد سال پیش روانشناسان مغز نوزادان را در وضعیتی تحت عنوان «نوعی سردرگمی شکوفا و فعال» توصیف می کردند اما امروزه متخصصان نسبت به آن بخشنده تر هستند. اتفاق نظری که در حال حاضر وجود دارد آن است که نوزادان تمام مدت در حال فکر کردن هستند و از همان لحظه خروج از رحم مادر سعی در درک دنیای اطراف خود دارند. نوزادان آزمایشگرهای کوچکی هستند که اطلاعات مربوط به محیط اطراف خود را جمع آوری می کنند و در انتخاب الگوها فوق العاده عمل می کنند. محققان با سنجش مدت زمان نگاه نوزادان به وقایع پیش روی خود، فرایندهای فکری آنها را مورد مطالعه قرار می دهند. آنها دریافته اند که اگر شما کاری غیر منتظره انجام دهید، می توانید توجه نوزاد را برای مدت زمان  بیشتر و قابل توجه تری جلب کنید. به عنوان مثال، در صورتی که جعبه ای را به وسیله ریسمانی آویزان کنید تا به طرز جادویی «شناور» شود، به جای آن که همانند سابق آن را روی قفسه قرار دهید، به احتمال زیاد کودک بیشتر درگیر آن می شود. نوزادان خود را درگیر سؤالات فلسفی مخرب نمی کنند، بلکه در مورد نحوه رفتار و تعامل اشیاء فکر می کنند.
 
 
منبع: اپلیکیشن ردیاب کودک (‏Baby Tracker‏)‏