ترندنیوز مطالب مذهبی+آموزشی+سرگرمی+خبری
۱۳۹۸/۰۴/۲۰
–
۲۰۱۳ بازدید
سلام. اگر کسی گناهان کسی را فاش کند گناه کرده است اما اگر به افشای گناهان خویش بپردازد چگونه است؟
پرسگر گرامی ، به نکات زیر توجه نمایید :
الف ) افشای گناه دیگران
افشای عیوب دیگران گناه بزرگی محسوب می شود ، هشدار خداوند به افشاکنندگان عیوب مردم و هتک کنندگان حرمت آنان از آیه زیر استفاده می شود.
لایحب الله الجهر بالسوء من القول الا من ظلم وکان الله سمیعا علیما.(خداوند دوست ندارد کسی با سخنان خود، بدیها (ی دیگران) را اظهار کند؛ مگر آن کس که مورد ستم واقع شده باشد. خداوند، شنوا و داناست.) [نساء/سوره۴، آیه۱۴۸]زیرا همانگونه که خداوند ستار العیوب است دوست ندارد که افراد بشر پرده درى کنند و عیوب مردم را فاش سازند و آبروى آنها را ببرند – بعلاوه مى دانیم هر انسانى معمولا نقاط ضعف پنهانى دارد که اگر بنا شود این عیوب اظهار گردد یک روح بدبینی عجیب بر سراسر جامعه سایه مى افکند، و همکارى آنها را با یکدیگر مشکل مى سازد، بنابراین بخاطر استحکام پیوندهاى اجتماعى و هم بخاطر رعایت جهات انسانى ، لازم است بدون در نظر گرفتن یک هدف صحیح پرده درى نشود. [مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۴، ص۱۸۴.]پس اینکه فرمود: (( خدا سخن زشت به جهر گفتن را دوست نمى دارد )) کنایه است از اینکه در شریعتى که تشریع فرموده ، این عمل را نکوهیده شمرده ، حال چه نکوهیده به حد حرمت و چه اینکه زشتى آن به حد حرمت نرسد و از حد کراهت و اعانه تجاوز نکند. [طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه موسوی همدانی، ج۵، ص۲۰۱] ب ) افشای گناهان خویش
از نظر اسلام انسان اجازه ندارد گناهان (کوچک یا بزرگ) خود را در مقابل دیگران بازگو کند و اسرار خود را فاش نماید. از نظر اسلام آبروی انسان ها آنقدر با ارزش است که اعتراف به گناه تنها باید در پیشگاه پروردگار متعال آن هم به جهت توبه و در خواست بخشش باشد. انسان با اعتراف به گناه نزد خداوند نه تنها آبرو و ارزش خود را از دست نمی دهد بلکه کسب ارزش و آبرو می کند. این ویژگی مخصوص خداوند است اما غیر خداوند هر چند رازدار باشند و نزد دیگران گناهان اشخاص را افشا نکنند، توانایی برگشت دادن ارزش و آبروی از دست رفته (که در اثر اعتراف نزد آنان بوجود آمده بود) را ندارند تا چه رسد به زیاد نمودن آن.
«عَنِ الرِّضَا ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص الْمُسْتَتِرُ بِالْحَسَنَةِ یَعْدِلُ سَبْعِینَ حَسَنَةً وَ الْمُذِیعُ بِالسَّیِّئَةِ مَخْذُولٌ وَ الْمُسْتَتِرُ بِهَا مَغْفُورٌ لَه» (مرحوم کلینی ،اصول کافی،انتشارات اسلامیه، ج2 ، ص 428)
ٍ از امام رضا (ع) که رسول خدا (ص) فرمود: نهان داشتن حسنه برابر هفتاد حسنه است و فاش کننده گناه مخذول است و نهان کننده آن آمرزیده است.
اصبغ بن نباته مى گوید:
مردى خدمت امیر المؤمنین علیه السلام رسید و گفت: اى امیرمؤمنان! من زنا کردم مرا پاک گردان، امیر روى خود را از او برگرداند، سپس فرمود: بنشین. آنگاه رو به مردم کرد و فرمود: اگر کسى از شما این گناه را مرتکب شود آیا نمى تواند آن را بپوشاند، همچنان که خدا بر او پوشانده است؟ (من لایحضره الفقیه: 4/ 31، حدیث 5017. )
بنابراین اعتراف به گناه نزد مردم امری ناپسند و اعتراف به گناهان در محضر الهی صحیح است.
الف ) افشای گناه دیگران
افشای عیوب دیگران گناه بزرگی محسوب می شود ، هشدار خداوند به افشاکنندگان عیوب مردم و هتک کنندگان حرمت آنان از آیه زیر استفاده می شود.
لایحب الله الجهر بالسوء من القول الا من ظلم وکان الله سمیعا علیما.(خداوند دوست ندارد کسی با سخنان خود، بدیها (ی دیگران) را اظهار کند؛ مگر آن کس که مورد ستم واقع شده باشد. خداوند، شنوا و داناست.) [نساء/سوره۴، آیه۱۴۸]زیرا همانگونه که خداوند ستار العیوب است دوست ندارد که افراد بشر پرده درى کنند و عیوب مردم را فاش سازند و آبروى آنها را ببرند – بعلاوه مى دانیم هر انسانى معمولا نقاط ضعف پنهانى دارد که اگر بنا شود این عیوب اظهار گردد یک روح بدبینی عجیب بر سراسر جامعه سایه مى افکند، و همکارى آنها را با یکدیگر مشکل مى سازد، بنابراین بخاطر استحکام پیوندهاى اجتماعى و هم بخاطر رعایت جهات انسانى ، لازم است بدون در نظر گرفتن یک هدف صحیح پرده درى نشود. [مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۴، ص۱۸۴.]پس اینکه فرمود: (( خدا سخن زشت به جهر گفتن را دوست نمى دارد )) کنایه است از اینکه در شریعتى که تشریع فرموده ، این عمل را نکوهیده شمرده ، حال چه نکوهیده به حد حرمت و چه اینکه زشتى آن به حد حرمت نرسد و از حد کراهت و اعانه تجاوز نکند. [طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه موسوی همدانی، ج۵، ص۲۰۱] ب ) افشای گناهان خویش
از نظر اسلام انسان اجازه ندارد گناهان (کوچک یا بزرگ) خود را در مقابل دیگران بازگو کند و اسرار خود را فاش نماید. از نظر اسلام آبروی انسان ها آنقدر با ارزش است که اعتراف به گناه تنها باید در پیشگاه پروردگار متعال آن هم به جهت توبه و در خواست بخشش باشد. انسان با اعتراف به گناه نزد خداوند نه تنها آبرو و ارزش خود را از دست نمی دهد بلکه کسب ارزش و آبرو می کند. این ویژگی مخصوص خداوند است اما غیر خداوند هر چند رازدار باشند و نزد دیگران گناهان اشخاص را افشا نکنند، توانایی برگشت دادن ارزش و آبروی از دست رفته (که در اثر اعتراف نزد آنان بوجود آمده بود) را ندارند تا چه رسد به زیاد نمودن آن.
«عَنِ الرِّضَا ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص الْمُسْتَتِرُ بِالْحَسَنَةِ یَعْدِلُ سَبْعِینَ حَسَنَةً وَ الْمُذِیعُ بِالسَّیِّئَةِ مَخْذُولٌ وَ الْمُسْتَتِرُ بِهَا مَغْفُورٌ لَه» (مرحوم کلینی ،اصول کافی،انتشارات اسلامیه، ج2 ، ص 428)
ٍ از امام رضا (ع) که رسول خدا (ص) فرمود: نهان داشتن حسنه برابر هفتاد حسنه است و فاش کننده گناه مخذول است و نهان کننده آن آمرزیده است.
اصبغ بن نباته مى گوید:
مردى خدمت امیر المؤمنین علیه السلام رسید و گفت: اى امیرمؤمنان! من زنا کردم مرا پاک گردان، امیر روى خود را از او برگرداند، سپس فرمود: بنشین. آنگاه رو به مردم کرد و فرمود: اگر کسى از شما این گناه را مرتکب شود آیا نمى تواند آن را بپوشاند، همچنان که خدا بر او پوشانده است؟ (من لایحضره الفقیه: 4/ 31، حدیث 5017. )
بنابراین اعتراف به گناه نزد مردم امری ناپسند و اعتراف به گناهان در محضر الهی صحیح است.
