قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۳/۱۰/۲۸
–
۲۴۶۷ بازدید
چه کار کنم تا نگرش و احساسات منفی نسبت به سختی های زندگی را کاهش دهم؟
به طور کلی دنیا دار سختی است، قرآن کریم می فرماید: خلق الانسان فی کبد. ما انسان را در رنج و سختی آفریدیم. در روایتی آمده است که ما آسایش را در آخرت قرار داده ایم ولی مردم در دنیا به دنبال آن می گردند. شما هیچ کس را پیدا نمی کنید که در دنیا دچار سختی ها و مشکلات نباشد، اما تنها یک دسته هستند که از این مشکلات نهایت بهره را می برند و از آنها پله ای برای تقرب به خدای متعال می سازند و آنها مومنین هستند. خوب حالا ما در این معرکه ای که همه دچار سختی و مشکل هستند از جمله کدام دسته افراد باشیم؟ آنها که از سختی ها بهره معنوی می برند و رشد می کنند یا آنها که علاوه بر کشیدن خود سختی ها با نارضایتی و نگاه منفی به سختی ها بر رنج و عذاب مشکلات می افزایند؟ عقل در این جا چه حکمی می کند؟ نظر شما چیست؟
امیرالمؤمنین بیمار شد و گروهى به عیادت آن حضرت رفتند و عرض کردند: چگونه صبح کردید اى امیرالمؤمنین؟ فرمود: با بدى و شر. عرض کردند: سبحان الله! چنین سخنى از چون شمایى؟! فرمود: خداى تعالى مى فرماید: و شما را به بدى و خوبى مى آزماییم.
خوبى همان تندرستى و توانگرى است و بدى همان بیمارى و نادارى است و این هر دو براى آزمایش و امتحان است.
با این مقدمه مى توان گفت که سختى و بلا بر چند قسم است و هر یک بر صنف خاصى وارد مى شود:
1) بلاهایى براى رسوا ساختن مشرکان و کافران خبیث است مانند عذاب هایی که بر کافران و مشرکان وارد می شده و داستان آن در قرآن کریم آمده است.
2) بلاى وارد بر مؤمن که زاییده ى گناه وى است و موجب ریزش گناه او مى گردد – و ما اصابکم من مصیبة فبما کسبت ایدیکم؛ و هر مصیبتى به شما برسد به سبب دستاورد خود شماست.
امیرمؤمنان على(ع) مى فرماید: سپاس و ستایش خدایى را که رنج و گرفتارى پیروان ما را مایه ى زدوده شدن گناهان آنان در دنیا قرار داد تا با این رنج ها و بلاها طاعتشان سالم ماند و سزاوار پاداش آن شوند.
3) بلاى وارد بر مؤمن براى تصحیح ایمان است. امام صادق(ع) مى فرماید: بلا و گرفتارى براى مؤمن زیور است و براى آن که خرد ورزد کرامت است. زیرا گرفتار بلا شدن و شکیبایى و پایدارى کردن در برابر آن ایمان را تصحیح مى گرداند.
4) بلاى وارد بر مؤمن موجب بیدارى او است: امام صادق(ع) مى فرماید: هیچ مؤمنى نیست مگر آن که هر چهل روز یک بار به وسیله ى بلا و گرفتارى متنبه مى شود. این بلایا به مال او مى رسد یا به فرزندش یا به خودش که پاداش آن را مى بیند و یا اندوهى به او مى رسد که نمى داند از کجا رسیده است.
5) بلاى وارد بر مؤمن باعث ارتقاى ایمان است، چرا که ایمان خود داراى درجات گوناگونى است و مؤمنین نیز داراى درجاتند و خداوند سبحان در این باره مى فرماید: هم درجات عندالله؛ مؤمنان نزد خداوند داراى درجات هستند.
جناب رسول الله(ص) در مورد این نوع بلا مى فرماید: خداوند براى انسان مقام و منزلتى در نظر گرفته است که او با کرده خود بدان نمى رسد تا آن که در بدن خود به بلایى گرفتار شود و بدین وسیله به آن مقام رسد.
6) بلاى وارد بر انبیاء و مقربان درگاه الهى است که براى ارتقاى کمال انسانى انبیاء است و لذا جناب ابراهیم نبى(ع) با پیروزى در امتحان به مقام امامت رسیده است. و اذ ابتلى ابراهیم ربّه بکلمات فأتمهنّ، قال انّى جاعلک للناس اماما ؛ بیاد آر هنگامى که خداوند ابراهیم را به امورى چند امتحان فرمود و او همه را به جاى آورد خدا به او گفت: من ترا به پیشوایى خلق برگزینم.
با این مقدمه روشن مى شود که هیچ گروهى و هیچ فردى نیست که مورد آزمایش و امتحان قرار نگیرد و بلکه همه انسان ها لحظه به لحظه و دم به دم مورد آزمایش قرار مى گیرند.
بنابراین اى دوست عزیز، در هر یک از عملکرد و رفتارهاى خویش آزمایش الهى را ببین، همچنین با توضیحى که گذشت، آزمایش الهى و غضب الهى جمع مى شود، چرا که انسان مؤمنى ممکن است با یک گناه هر چند کوچک مورد غضب خداى تعالى واقع شود و خداى عزیز با بلایى هر چند کوچک که زاییده همان گناه است، شما را آزموده تا موجب پالایش جان شما گردد و جان تان از گناه تصفیه شود.
اگر مى خواهید مثالى براى شما ذکر مى کنم: مؤمنى غیبت شخصى نموده است و لذا مورد غضب الهى واقع گشته است و با این غضب غم و اندوهى سخت بر او وارد شده است (غم اجتماعى، مالى، علمى، روحى و…) و این غم جان او را پالایش و تصفیه مى کند و جلا می دهد.
انسان در مسیر تکامل زندگی؛ حتما با موانع و دشواری هایی هم روبرو است؛ برخی از دشواری ها و تلخی ها بازتاب اعمال بد و گناهان است که اگر با توبه و بازگشت به سوی خدا جبران نشود، در نهایت – خدای نکرده – به سقوط و بدبختی ابدی کشانده می شود. قرآن کریم می فرماید: و ما ظلمنا هم ولکن کانوا انفسهم یظلمون – ما به آنان ظلمی نکردیم بلکه آنان خود بر خویشتن ستم روا داشتند» (نحل، آیه 118، 23).
اما بیشتر دشواری ها و تلخی هایی که برای اهل ایمان پیش می آید؛ بلاء حسن است و ممکن است پیامدهایی چون خطر مالی و جانی را به دنبال داشته باشد ولی پاداش ها و مقاماتی که در سایه این بلاها پیدا می شود بسیار بزرگتر و مهمتر است.
قرآن کریم می فرماید: ابتلاء و آزمایش اهل ایمان خیر و نیکو است: ولیبلی المؤمنین منه بلاء حسنا (انفال، آیه 17)؛ و بدینوسیله مؤمنان را به آزمایش نیکو، بیازماید. حالا ما باید اعتقاد خود را تصحیح کنیم؟!
امتحان بندگی:
فلسفه اصلی سختی هایی که به مومن وارد می شود، امتحان بندگی است. عیار بندگی انسان های مومن در لحظات سخت و امتحان های دشوار الهی ظاهر می شود. قرآن کریم می فرماید: آیا مومنان خیال می کنند همین که ادعای ایمان کنند کافی است و مورد آزمایش و ابتلا قرار نمی گیرند. أَحَسِبَ النَّاسُ أَنْ یُتْرَکُوا أَنْ یَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لا یُفْتَنُون)(عنکبوت/2) آیا مردم خیال کردند ترکشان کرده ایم و چون ادعای ایمان کنند، آزموده نمی شوند. وَلَقَدْ فَتَنَّا الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَلَیَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِینَ صَدَقُوا وَلَیَعْلَمَنَّ الْکَاذِبِین)(عنکبوت/3) و به یقین کسانى را که پیش از اینان بودند در فتنه آزمودیم، تا خداوند راستگویان و دروغگویان را معلوم نماید.
بسیاری از مردم، به ظاهر مومن و اهل مسجد و عبادت اند، اما هنگامی که در معرض امتحان های سخت الهی که در حقیقت آزمایش بندگی است، قرار می گیرند، عیار بندگی آنان ظاهر می شود و معترض خدای متعال می گردند و یا امیدواری و ایمان خود را به خدای متعال از دست می دهند و انگیزه آنان برای انجام وظایف بندگی سست می شود.
اما مومنین واقعی که اهل یقین هستند، هر قدر شرایط سخت تر شود، ایمان و عزمشان قوی تر می گردد و با سخت کوشی و مقاومت بیشتری نسبت به انجام وظایف بندگی واکنش نشان می دهند و هرگز از خدا نا امید و از اطاعت محبوب عالم خسته و افسرده نمی شوند.
امیرالمؤمنین بیمار شد و گروهى به عیادت آن حضرت رفتند و عرض کردند: چگونه صبح کردید اى امیرالمؤمنین؟ فرمود: با بدى و شر. عرض کردند: سبحان الله! چنین سخنى از چون شمایى؟! فرمود: خداى تعالى مى فرماید: و شما را به بدى و خوبى مى آزماییم.
خوبى همان تندرستى و توانگرى است و بدى همان بیمارى و نادارى است و این هر دو براى آزمایش و امتحان است.
با این مقدمه مى توان گفت که سختى و بلا بر چند قسم است و هر یک بر صنف خاصى وارد مى شود:
1) بلاهایى براى رسوا ساختن مشرکان و کافران خبیث است مانند عذاب هایی که بر کافران و مشرکان وارد می شده و داستان آن در قرآن کریم آمده است.
2) بلاى وارد بر مؤمن که زاییده ى گناه وى است و موجب ریزش گناه او مى گردد – و ما اصابکم من مصیبة فبما کسبت ایدیکم؛ و هر مصیبتى به شما برسد به سبب دستاورد خود شماست.
امیرمؤمنان على(ع) مى فرماید: سپاس و ستایش خدایى را که رنج و گرفتارى پیروان ما را مایه ى زدوده شدن گناهان آنان در دنیا قرار داد تا با این رنج ها و بلاها طاعتشان سالم ماند و سزاوار پاداش آن شوند.
3) بلاى وارد بر مؤمن براى تصحیح ایمان است. امام صادق(ع) مى فرماید: بلا و گرفتارى براى مؤمن زیور است و براى آن که خرد ورزد کرامت است. زیرا گرفتار بلا شدن و شکیبایى و پایدارى کردن در برابر آن ایمان را تصحیح مى گرداند.
4) بلاى وارد بر مؤمن موجب بیدارى او است: امام صادق(ع) مى فرماید: هیچ مؤمنى نیست مگر آن که هر چهل روز یک بار به وسیله ى بلا و گرفتارى متنبه مى شود. این بلایا به مال او مى رسد یا به فرزندش یا به خودش که پاداش آن را مى بیند و یا اندوهى به او مى رسد که نمى داند از کجا رسیده است.
5) بلاى وارد بر مؤمن باعث ارتقاى ایمان است، چرا که ایمان خود داراى درجات گوناگونى است و مؤمنین نیز داراى درجاتند و خداوند سبحان در این باره مى فرماید: هم درجات عندالله؛ مؤمنان نزد خداوند داراى درجات هستند.
جناب رسول الله(ص) در مورد این نوع بلا مى فرماید: خداوند براى انسان مقام و منزلتى در نظر گرفته است که او با کرده خود بدان نمى رسد تا آن که در بدن خود به بلایى گرفتار شود و بدین وسیله به آن مقام رسد.
6) بلاى وارد بر انبیاء و مقربان درگاه الهى است که براى ارتقاى کمال انسانى انبیاء است و لذا جناب ابراهیم نبى(ع) با پیروزى در امتحان به مقام امامت رسیده است. و اذ ابتلى ابراهیم ربّه بکلمات فأتمهنّ، قال انّى جاعلک للناس اماما ؛ بیاد آر هنگامى که خداوند ابراهیم را به امورى چند امتحان فرمود و او همه را به جاى آورد خدا به او گفت: من ترا به پیشوایى خلق برگزینم.
با این مقدمه روشن مى شود که هیچ گروهى و هیچ فردى نیست که مورد آزمایش و امتحان قرار نگیرد و بلکه همه انسان ها لحظه به لحظه و دم به دم مورد آزمایش قرار مى گیرند.
بنابراین اى دوست عزیز، در هر یک از عملکرد و رفتارهاى خویش آزمایش الهى را ببین، همچنین با توضیحى که گذشت، آزمایش الهى و غضب الهى جمع مى شود، چرا که انسان مؤمنى ممکن است با یک گناه هر چند کوچک مورد غضب خداى تعالى واقع شود و خداى عزیز با بلایى هر چند کوچک که زاییده همان گناه است، شما را آزموده تا موجب پالایش جان شما گردد و جان تان از گناه تصفیه شود.
اگر مى خواهید مثالى براى شما ذکر مى کنم: مؤمنى غیبت شخصى نموده است و لذا مورد غضب الهى واقع گشته است و با این غضب غم و اندوهى سخت بر او وارد شده است (غم اجتماعى، مالى، علمى، روحى و…) و این غم جان او را پالایش و تصفیه مى کند و جلا می دهد.
انسان در مسیر تکامل زندگی؛ حتما با موانع و دشواری هایی هم روبرو است؛ برخی از دشواری ها و تلخی ها بازتاب اعمال بد و گناهان است که اگر با توبه و بازگشت به سوی خدا جبران نشود، در نهایت – خدای نکرده – به سقوط و بدبختی ابدی کشانده می شود. قرآن کریم می فرماید: و ما ظلمنا هم ولکن کانوا انفسهم یظلمون – ما به آنان ظلمی نکردیم بلکه آنان خود بر خویشتن ستم روا داشتند» (نحل، آیه 118، 23).
اما بیشتر دشواری ها و تلخی هایی که برای اهل ایمان پیش می آید؛ بلاء حسن است و ممکن است پیامدهایی چون خطر مالی و جانی را به دنبال داشته باشد ولی پاداش ها و مقاماتی که در سایه این بلاها پیدا می شود بسیار بزرگتر و مهمتر است.
قرآن کریم می فرماید: ابتلاء و آزمایش اهل ایمان خیر و نیکو است: ولیبلی المؤمنین منه بلاء حسنا (انفال، آیه 17)؛ و بدینوسیله مؤمنان را به آزمایش نیکو، بیازماید. حالا ما باید اعتقاد خود را تصحیح کنیم؟!
امتحان بندگی:
فلسفه اصلی سختی هایی که به مومن وارد می شود، امتحان بندگی است. عیار بندگی انسان های مومن در لحظات سخت و امتحان های دشوار الهی ظاهر می شود. قرآن کریم می فرماید: آیا مومنان خیال می کنند همین که ادعای ایمان کنند کافی است و مورد آزمایش و ابتلا قرار نمی گیرند. أَحَسِبَ النَّاسُ أَنْ یُتْرَکُوا أَنْ یَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لا یُفْتَنُون)(عنکبوت/2) آیا مردم خیال کردند ترکشان کرده ایم و چون ادعای ایمان کنند، آزموده نمی شوند. وَلَقَدْ فَتَنَّا الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَلَیَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِینَ صَدَقُوا وَلَیَعْلَمَنَّ الْکَاذِبِین)(عنکبوت/3) و به یقین کسانى را که پیش از اینان بودند در فتنه آزمودیم، تا خداوند راستگویان و دروغگویان را معلوم نماید.
بسیاری از مردم، به ظاهر مومن و اهل مسجد و عبادت اند، اما هنگامی که در معرض امتحان های سخت الهی که در حقیقت آزمایش بندگی است، قرار می گیرند، عیار بندگی آنان ظاهر می شود و معترض خدای متعال می گردند و یا امیدواری و ایمان خود را به خدای متعال از دست می دهند و انگیزه آنان برای انجام وظایف بندگی سست می شود.
اما مومنین واقعی که اهل یقین هستند، هر قدر شرایط سخت تر شود، ایمان و عزمشان قوی تر می گردد و با سخت کوشی و مقاومت بیشتری نسبت به انجام وظایف بندگی واکنش نشان می دهند و هرگز از خدا نا امید و از اطاعت محبوب عالم خسته و افسرده نمی شوند.
