برخی از کفار بعد از ایمان آوردن معترفند که تفکر و ایده و آرمانهایشان مانند تفکرات اسلامی و خیر خواهانه برای بشریت بوده است. گاهی در بین مسلمین هم فردی طالب منافع شخصی بهر قیمت یا دور از حق و عدالت پیدا شده است. حکمت عدالت الهی اقتضای پاداش و مجازات متناسب با رفتارهای عملی این مصادیق دارد. نمیتوان بهره مندی برابر از نعمتهای الهی را از مصادیق عدالت دانست همانگونه که در تناسب عذاب نیز چنین منطقی حاکمیت دارد و با یک خطای صغیره مستوجب شدیدترین عذاب ابدی نمیشویم .نعمتهای بهشتی یا عذابهای جهنم باید رتبه بندی خاص خود را دارا باشد.مثل مشهوری است که طفل داخل شکم مادر هیچگونه دلتنگی نسبت به دنیای بزرگترها نداشته و خبری از غم و غصه و دلتنگی و نارضایتی و احساس کمبود و نیاز به عالم بعدی ندارد. همانگونه که انسان از مرگ میترسد و نیازی به ترک این دنیا را در خود احساس ننموده و آنرا کامل تلقی و قلمداد نموده و غرق در نعمات و سختیهای آن بطوری شده که گویی نیاز به عالم برتری در وجود خود نمی بیند. بهر حال مستفاد از روایات معصومین علیهم السلام و قواعد ایمانی بهشت هر شخص چنان کامل است که هیچ نیازی و آزی به مرحله دیگری ندارد.