تطبیق آنچه در علائم ظهور آمده، بر اشخاص، کار دشواری است؛ خصوصا اگر به صورت احتمال باشد، به صورت قطعی و خبری نباشد. پس بسیاری از امور مطرح شده تنها در حد حدس و گمانهای شخصی است .یکی از مشکلاتی که در این اواخر بروز کرده تطبیق نشانه های ظهور بر افراد و اشخاص است که هر روز به شکلی بروز می کند و بعد از مدتی نادرستی بسیاری از آنها مشخص می شود. این در حالی است که این تطبیقات نه از سوی خود آن افراد است ؛ بلکه از سوی اشخاصی است که سر رشته خاصی در این مباحث ندارند.در این بین گهگاه افراط ها و تفریط هایی ملاحظه می گردد که هر دوی این امور از سوی علمای اسلام و محققین برجسته ی عرصه ی مهدویت نهی شده اند، اما تعداد از افراد دچار این آفات شده اند و با نیت های مختلف ، اما بدون در نظر گرفتن جوانب احتیاط، بی محابا به تطبیق های قطعی و حتمی پرداخته اند. این امر گرچه در کوتاه مدت ممکن است موج بزرگی در بین منتظران مهدی موعود (عج) ایجاد کند، اما در صورتی که این تطبیق ها صحیح نباشند و افراد یا نشانه های مورد بحث، همان نشانه های ظهور نباشند، در دراز مدت می تواند اثرات نامناسبی داشته باشند و موجب نا امیدی در بین تعداد زیادی از منتظران گردند.با ملاحظه ی تیتر های خبری تعدادی از وبلاگ ها و وبسایت های مهدوی که انصافاً در بسیاری از زمینه ها نیز موفق و موثر کار می کنند، می توانیم تعدادی از این تطبیق های حتمی و قطعی را ببینیم: « بشاراتی از شعیب بن صالح درباره ی نزدیکی ظهور »، « سال 2012 سال ظهور »، « سال 2015 سال ظهور »، « آغاز قیام سید یمانی در یمن » و …..گرچه تعدادی از تطبیق های ارایه شده در این زمینه با روایات اسلامی سازگار می باشند و شخصیت های مورد بحث در مقالات مذکور، بضعاً شباهت های اعجاب آوری با شخصیت های زمینه ساز ظهور دارند، اما تطبیق قطعی و بی قید و شرط شخصیت های مذکور با شخصیت های روایات مربوط به آخرالزمان، امری است که از سوی هیچ یک از علمای اسلام و محققین برجسته ی عرصه ی مهدویت مورد قبول نیست. چرا که این بزرگواران معتقدند، حرکاتی از این دست، ممکن است به توقیت بینجامد و توقیت (وقت تعیین کردن برای ظهور)، امری است که معصومین (ع) به شدت از آن نهی کرده اند.البته مسئله ی تحقیق مستند و همراه با احتیاط در زمینه ی نشانه های ظهور، امری پسندیده و مناسب است و تبعات مثبتی همچون افزایش امید در دل های منتظران و شناخت صحیح دشمنان و دوستان در دوره ی آخرالزمان دارد، اما تطبیق بی قید و شرط و قطعی این نشانه ها، امری مذموم بوده و می تواند تبعات نامناسبی داشته باشد.
اما در سوره تکویر، فقط آیه ۱۵ و ۱۶ مرتبط با مهدویت و ظهور است ﴿فلا اقسم بالخنس الجوار الکنس﴾. سوره ی تکویر عمدة بر دو محور دور می زند. ۱- محور اول آیات آغاز این سوره است که بیانگر نشانه هایی از قیامت ودگرگونیهای عظیم در پایان این جهان وآغاز رستاخیز است. ۲- در محور دوم سخن از عظمت قرآن وآورنده ی آن وتأثیرش در نفوس می باشد. واژه ها خنس: از ماده ی (خنس) بر وزن شمس می باشد وجمع خانس است ودر اصل به معنای انقباض وبازگشت وپنهان شدن است وبر همین اساس شیطان را خناس می گویند زیرا هنگامی که نام خدا برده شود بر می گردد وخود را مخفی می کند. جوار جمع جاریه. به معنای رونده ی سریع است.
کنس جمع کانس از ماده ی (کنس) بر وزن شمس است وبه معنای مخفی شدن است. در اینکه منظور از این سوگندها چیست. بسیاری از مفسران معتقدند که اشاره به پنج ستاره سیار منظومه شمسی است که با چشم غیر مسلح دیده می شوند. عطارد. زهره. مریخ. مشتری وزحل. تنها این پنج ستاره هستند که در لابلای ستارگان دیگر حرکت می کنند این پنج ستاره عضو خانواده منظومه شمسی می باشند وحرکات آنها به خاطر نزدیکی آنها به ماست وگرنه سایر ستارگان آسمان نیز دارای چنین حرکاتی هستند اما چون از ما بسیار دورند. ما نمی توانیم حرکات آنها را احساس کنیم. این آیات ممکن است اشاره به همین باشد که این ستارگان دارای حرکتند (الجوار) ودر سیر خود رجوع وبازگشت دارند (الخنس) وسرانجام به هنگام طلوع سپیده ی صبح وآفتاب پنهان می شوند. شبیه آهوانی که شبها در بیابانها برای به دست آوردن طعمه می گردند وبه هنگام روز از ترس صیاد وحیوانات وحشی در لانه خود مخفی می شوند (الکنس). در هر حال گویا قرآن مجید می خواهد با این سوگندهای پر معنا وآمیخته با نوعی ابهام. اندیشه ها را به حرکت در آورد ومتوجه وضع خاص واستثنایی این سیارات در میان خیل عظیم ستارگان آسمان کند. تا مردم هر چه بیشتر در آن فکر کنند وبه عظمت پدید آورنده این دستگاه عظیم آشناتر شوند. امام باقر (علیه السلام) پیرامون این آیات چنین می فرماید: عن ام هانی: قالت، سألت ابا جعفر محمد بن علی (علیه السلام) عن قول الله (عزَّ وجلَّ): فلا اقسم بالخنس الجوار الکنس: قالت: فقال: امام یخنس سنة ستین ومأتین. ثم یظهر کالشهاب. یتوقد فی اللیلة الظلماء. واذا ادرکت زمانه قرت عینک. ام هانی می گوید از امام باقر (علیه السلام) پیرامون فرموده ی خداوند (عزَّ وجلَّ) که می فرماید: سوگند به آن ستارگان که پنهان می شوند. پرسش نمودم، آن جناب فرمود: امامی است که در سال دویست وشصت پنهان خواهد شد. سپس هم چون ستاره ای که در شب تار درخشان شود ظاهر می گردد وچنانچه زمان او را (ای ام هانی) دریابی. دیده ات روشن شود.
همان گونه که ملاحظه شد در روایات به همین اندازه اشاره شده و بیشتر از آن ( مثل همین سوالی که مطرح کرده اید) ، صرفا حدس و گمان است و پایه علمی و روایی ندارد.