تجلی عدالت خداوند را می توان در تکوین موجودات، تشریع احکام و حساب رسی قیامت مشاهده کرد؛ از آنجایی خدای متعال، کمال محض است، مقتضای صفات کمالیّه الهی، این است که جهان به گونه ای آفریده شود که مجموعاً دارای بیشترین کمال و خیر ممکن باشد تجلی عدالت خدا در آفرینش انسان به این گونه است که انسان با اختیار و اراده آزاد آفریده شده است و داشتن نیروی اختیار و انتخاب، یکی از کمالات وجودی به شمار می رود. لازمه مختار بودن انسان، این است که هم بتواند کارهای خوب و شایسته انجام دهد و به سوی کمال نهایی و ابدی، گام بردارد و هم بتواند، مرتکب کارهای زشت و ناپسند گردد و به سوی خسران و شقاوت جاودانی، سقوط کند. به هر مقدار انسان ها از آگاهی بیشتر برخوردار باشند و مراقبت های لازم را در زندگی فردی و اجتماعی بیشتر رعایت کنند به طور طبیعی و عادی از توانمندی و سلامتی بیشتر برخوردار خواهند بود مگر آن که شرایط نامساعد و یا افراد مقصر دخالت کنند که در این صورت هر کدام از خطاکاران به سهم خود در دنیا و یا آخرت مجازات می شوند و هر کدام از تلاش گران و یا محرومان به سهم خود در دنیا و یا آخرت پاداش می بینند و این همان جلوه عدالت خدا در مجموع نظام هستی است.و درباره عدالت خدا در مقام تشریع احکام نیز گفتنی است؛ خدای متعال، انسان را به آنچه موجب خیر و مصلحت او است، امر فرموده و از آنچه موجب فساد و سقوط او است، نهی کرده است تا وسیله حرکت تکاملی او فراهم گردد حکمت الهی اقتضا دارد که این تکالیف، متناسب با توانایی های مکلّفان باشد؛ زیرا تکلیفی که امکان اطاعت نداشته باشد، لغو و بیهوده خواهد بود.بدین ترتیب، عدالت در مقام تکلیف، ثابت می شود که اگر خدای متعال، تکلیفی فوق طاعت بندگان، تعیین کند، امکان عمل نخواهد داشت و کار بیهوده ای خواهد بود.سرانجام عدالت خدا در مقام حسابرسی و پاداش و کیفر نیز با توجه به هدف نهایی آفرینش و کارکرد انسان ها تحقق می یابد و کمیت و کیفیت پاداش ها وع ذاب ها و مدت کم و زیاد آن متناسب با کمیت و کیفیت اعتقادات و اعمال انسان ها در دنیا می باشد. از این رو هیچ صفتی که اقتضای ظلم و ستم یا لغو و عبث را داشته باشد برای خدا و آفریده های او وجود ندارد.[ آموزش عقائد، ج 1، صص 162 – 164.]