در کتاب های روایی وارد شده است:
عنه علیه السلام ـ فی وصیَّتِهِ لکمیلِ بنِ زیادٍ ـ : یا کمیلَ بنَ زیادٍ ، سَمِّ کُلَّ یَومٍ بِاسمِ اللّه ِ و لا حَولَ و لا قُوَّةَ إلاّ بِاللّه ِ ، و تَوَکَّلْ عَلَى اللّه ِ ، و اذکُرْنا و سَمِّ بأسمائنا ، و صَلِّ عَلَینا ، و استَعِذْ بِاللّهِ رَبِّنا ، وَ ادرَأْ بذلکَ عن نفسِکَ و ما تَحُوطُهُ عِنایَتُکَ ، تُکْفَ شَرَّ ذلکَ الیَومِ . ( بحارالأنوار ، ج 74 ، ص 268 ، باب 11- وصیته ع لکمیل بن زیاد النخعی)
از توصیه های امام علی(ع) است به کمیل بن زیاد: اى کمیل بن زیاد! هر روز نام خدا را ببر و «لا حول و لا قوّة إلاّ باللّه » بگو و به خدا توکّل کن و ما را یاد کن و نام ما ببر و بر ما درود فرست و به پروردگارمان اللّه پناه به بر ، و بدین سان خود و هر آنچه را که تحت اختیار و سرپرستى توست ، از شرّ آن روز در امان دار .
– در چندین نسخه « ادرَأْ » به معنای دفع و دور کردن به جای «ادر » یعنی دور دادن امده است که ظاهرا صحیح همین است .
– منظور همان یاد کردن پنج تن یا همه ائمه (ع) و بردن نام مقدس آنها می باشد که نوعی توسل است .