پرسشگر گرامی ! خدای متعال منزه و سبحان است . یعنی از هر ناشایستی به دور است . لذا تعبیرکلام الهی به توهین نامناسب و غلط است . توصیفِ خدایِ منزه از هر بدی را در مورد افراد بد، نباید قلمداد به توهین شود.از طرفی هم باید دانست اشخاص توهین کننده همگی یکسان نیستند:- بعضی به علت مشکل یا مصیبتی که برایشان پیش آمده به جهت« کم تحملی »،و«خشم» ویا«عصبانیت» توهین به مقدسات می نمایند. – برخی به علت این که اغفال شده اند و اطلاعات کافی ندارند ؛ به جهت باطل دیدن حق اقدام به توهین می نمایند. که نوعا دراین گونه افراد عامل« جهل» سبب توهین می باشد – برخی نیز نه عصبانی هستند و نه بی اطلاع بلکه مغرض و معاند و کینه توز هستند و در این روحیه نیز سابقه دارند به طوری که از هر فرصتی برای بدگویی استفاده می کنند. وظیفه ما در قبال هر یک از سه گروه مذکور از نظر شکلی و محتوایی متفاوت است، پس قبل از هر چیز در این مسأله انسان باید موقعیت شناس باشد. – در برخورد با گروه اول باید مدتی سکوت نمود و خود را به تغافل زد زیرا بعد از فروکش شدن خشم و عصبانیت خود آن شخص از عمل خود پشیمان می شود.در فقه اسلامی، جملاتی که حتی در حد ارتداد است اگر از شخص در حال خشم و عصبانیت صادر گردد مورد چشم پوشی است و حکم ارتداد بر چنین شخصی بار نمی شود.(واگر با سکوت به نتیجه نرسیدیم ملحق به گروه دوم می شوند) – اما وظیفه ما در قبال گروه دوم، اقدام به نصیحت و اطلاع رسانی صحیح است؛ یعنی اگر احتمال تأثیر بدهیم باید به بحث منطقی وعلمی با این گونه افراد بپردازیم و نکته مهم این است در مقابل هر ادعایی که می کنند مطالبه دلیل نماییم و به صرف این که فلان مسأله و شایعه درست است چون همه می گویند قانع نشویم. البته خود ما نیز باید برای تمام ادعاهای خود دلیل متقن و منطقی و قانع کننده داشته باشیم.طبیعتا اگر اطلاعات ما در آن موضوع کم باشد یا شیوه بحث و گفتگو و مناظره را به خوبی ندانیم یا از قدرت بیان کافی برخوردار نباشیم بهتر است شخصا وارد بحث نشویم و او را به فرد دیگری که از عهده این کار بر می آید معرفی کنیم زیرا در ابتدا هم ذکر نمودیم که اگر احتمال تأثیر می دهید؛ اقدام به بحث کنید و مسلما کسی که از نظر علمی و یا بیان ، ضعیف است احتمال اثر عقلایی در مناظره اش نمی رود مگر این که طرف مقابل خیلی ضعیف باشد و توان ما برای قانع نمودن او کافی باشد. اما نسبت به گروه سوم که معاند و هرزه گو هستند بهترین کار پرهیز از برخورد و گفتگو با این گونه افراد است. سخن منطقی با این گونه اشخاص اثر بخش نیست. گوش دادن به یاوه گویی های آنان نیز اعصاب انسان را خرد می کند. پس بهتر است از سخن و حرف و معاشرت با این اشخاص دوری نمود. روش وسیره ائمه علیهم السلام نیز چنین بود که هر گاه برخورد جاهلانه ای با ایشان می شد به نحو صحیح ومعقول بر خورد می کردند و در شان خود نمی دیدند که با جاهلان مقابله به مثل کنند وناسزا بگویند.وهر گاه جواب می دادند می فرمودند :«اینها که می گوئی اگر در من هست خدا مرا بیامرزد واگر نیست خدا ترا بیامرزد.» – در هرصورت باید توجه داشت که بی تفاوتی نسبت به مسائل پیرامون خویش خصوصاً در زمینه توهین به مقدسات پسندیده نیست و باید خود را برای پاسخگویی و اقدامهای مناسب بر اساس شرع مقدس و قوانین جاری همیشه مهیا و حاضر نماییم . تا مبادا در اثر جسارت معاندین مبانی فکری باطلی بین مسلمین رواج پیدا نماید .