– حرم مطهر به عبارتی محضر مبارک امام معصوم علیه السلام است. انسان یرای زیارت آن حضرت مشرف میشود. حداقل ادب و تشرف را در اذن زیارت توسط زایر دانسته اند. ظهور و بروز حالاتی مانند خستگی ، نشستن و استراحت یا خوابیدن در محضر امام شهید شاهد را در سیره بزرگان اذن و اجازه نداده اند.
– از سابقه‌ی تاریخی این پدیده اطلاعی نداریم. البته سابقاً حرم رضوی این اندازه بزرگ هم نبود که جا برای خوابیدن باشد.
– از قرار معلوم و مشهود محل اختصاصی در حرم مطهر برای خواب معین است.
ـ حرم رضوی دو گونه فضا دارد؛ فضاهایی که مکانشان مکان مسجد است و با بزرگتر شدن حرم، ملحق به حرم شده‌اند، و دوم، فضاهای غیرمسجد. مکانهایی که مسجد بوده‌اند هنوز هم حکم مسجد را دارند اگرچه دیوارهای آنها برداشته شده باشد؛ و شرعاً خوابیدن در مسجد ـ حتّی زمین بدون ساختمان مسجد ـ کراهت دارد. چرا که خانه‌ی خدا نباید تبدیل به خوابگاه شود. مسجد جای بیدار شدن است نه جای خواب رفتن. امّا خوابیدن در فضاهایی که مسجد نیستند، به خودی خود مجاز است مگر اینکه وهن حرم تلقّی شود. به نظر می‌رسد خوابیدن اندک افرادی ـ دورتر از ضریح امام ـ وهن حرم محسوب نمی‌شود ولی اگر خدام اجازه دهند که چند نفر از مردم در رواقها بخوابند، دیگران هم به آنها ملحق شده و آنها هم می‌خوابند و حرم تبدیل به خوابگاه می‌شود و این قطعاً صورت خوشی ندارد، و وهن حرم است. لذا نباید فقط یکی دو نفر را دید؛ اگر به یکی دو نفر اجازه‌ی خوابیدن در حرم داده شود، خیلی زود حرم تبدیل به خوابگاه می‌شود؛ حتّی بی‌خانمانها و معتادان و … هم حرم را خوابگاه خود می‌کنند.