رابطه امام حسن علیه السلام و امام حسین علیه السلام با معاویه مانند رابطه دو کشور متخاصم بود که به طور موقت آتش بس پذیرفته اند .همانطوری که این دوکشور دشمن یکدیگر هستند و طبق قرارداد با هم نمی جنگند ولی دشمن هم هستند ،امام حسن و امام حسین علیهما السلام هم با معاویه دشمن بودند و در حالت آتش بس به سر می بردند و گاهی هم درگیری لفظی پیدا می کردند . در هر صورت این دو امام همواره ضد معاویه بودند . مطالعه زندگی این دو امام این مطلب را به خوبی نشان می دهد . استناد به کتابهای تاریخی نویسندگان طرفدار معاویه و امثال او که در جهت منافع خود می‌نویسند قابل اعتماد نیست . این امر از مسلمات تاریخ است که امام حسن و امام حسین علیهما السلام در هیچ جنگی به نفع معاویه به جبهه نبرد نرفته اند گرچه مورخان طرفدار معاویه نوشته باشند .اینکه امام حسین(ع) به یاران خود می‌فرمایند تا معاویه زنده است قیام نمی‌کنیم به جهت این است که معاویه هرچند ضعیف اما به ظواهر اسلام عمل می کرد و مناسبات شریعت تعطیل نبود وهمین عمل به ظواهر مثل نماز جمعه و جماعت خواندن مانع قیام و دست به شمشیر بردن امام می‌شد چون مردم از معرفت عمیقی برخوردار نبودند تا منظور امام را درک کنند لذا امام شرایط را به نفع مبارزه سیاسی و قیام نمی‌دیدند، و خود و جامعه را ملزم به رعایت صلح ومفاد آن می‌کردند. اگر به مطالعات تاریخی عمیق علاقه دارید می توانید به کتابهای تاریخی آقای سید جعفر مرتضی عاملی لبنانی مراجعه کنید .