دوست گرامی. دین داری دو مرحله دارد که تحت عنوان سلوک عقلانی و سلوک عرفانی انجام می شود. ما در ابتدا در مرحله اول هستیم . در راه عقل که راه وجوبی است اموری که به عهده داریم مانند نمازهای واجب و روزه و حج و مانند آن همه تکلیف است. یعنی دارای کلفت وسختی است و انسان در این مرحله با نوعی انجام وظیفه از روی عقل و دلیل و حجت شرعی طرف است و با انگیزه اطاعت فرمان الهی انجام می دهد بنابراین در این مرحله بحث آسان و شیرین بودن وظایف وتکالیف مطرح نیست.
اما وقتی از این مرحله گذشت و وارد وادی عشق و عرفان شد در این صورت همه چیز برایش هم آسان می شود وهم شیرین. این عشق است که این کار را انجام می دهد وتنها عشق می تواند سختی های زندگی و بندگی را آسان نماید. کارهایی که از روی عقل انجام می شود وظایفی است که به سختی باید انجام دهید اما وقتی کسی عاشق دیدار محبوب عالم شد دیگر سختی را حس نمی کند و لذا سالک حتی ریاضت می کشد اما سختی آنرا حس نمی کند چون کار کردن برای محبوب و معشوق و دیدار او شیرین است.