ترندنیوز مطالب مذهبی+آموزشی+سرگرمی+خبری
۱۳۹۸/۰۶/۰۷
–
۸۸۱ بازدید
به نام خدا – سلام ٬ درسته که سید گناهکار رو با آتش جهنم عذاب نمیدن و به یه شکل دیگه عذاب میدن ؟ و آیا گناه سید دوبرابر حساب میشه؟
بر اساس عدالت الهی هیچ مجرمی معاف از مجازات نخواهد شد . در رابطه با این که سادات عذاب نشوند ، روایتى در مجامیع مشهور نیست . بخاطر نسبت سادات با خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام میتوانند در معرض پاداش یا عذاب خاص و بیشتر قرار گیرند . روایت است: «خداوند جهنم را براى معصیت کاران آفریده اگر چه آن شخص عاصى سید قرشى باشد (ولوکان سیداً قرشیاً). قرآن نیز درباره قیامت مى فرماید: « لا انساب بینهم یومئذً و لا یتساءلون؛ هنگامى که در صور دمیده مى شود و قیامت برپا مى شود، ملاک آن روز نسب نیست»، (مؤمنون، آیه 10) و امام سجاد علیه السلام نیز در جواب جابر بن عبداللّه انصارى به این آیه استدلال فرمود؛ زیرا جابر دید حضرت خیلى در عبادت خودش را خسته کرده است، عرض کرد: اى پسر رسول خدا ! شما فرزند پیامبرید و نیازى به این قدر عبادت ندارید؟ حضرت این آیه راتلاوت کردند و به کنایه به جابر فرمودند که آنچه در قیامت به حال انسان مفید است تنها اعمال او مى باشد. روایات در این زمینه ، شاید توبیخ و سرزنش ، به دلیل رعایت نکردن شأن سیادت را متذکر شده اند.
وظیفه ما و همه مردم نسبت به سادات و فرزندان پیامبر صلی الله علیه و آله این است که با استناد به روایاتی مانند «سادات خوب را به خاطر خودشان احترام نمایید و سادات گناهکار را هم به خاطر پیامبر صلی الله علیه و آله »، (اختصاص شیخ مفید). احترام آنان راحفظ کنیم.
برای آگاهی بیشتر در این زمینه توجهتان را به دو نکته توجه جلب می کنیم:
اول: با جمع روایات روشن مى شود که سادات نیز مانند همه مردم دیگر هستند و در صورت گناه مستحق مجازات اخروى مى شوند. چنانکه از امام رضا (سلام اللّه علیه) نقل شده است که خطاب به برادرشان که از راه راست منحرف شده بود و به اینکه از سلاله حضرت پیامبر اکرم (صلى اللّه علیه و آله و سلم) و حضرت فاطمه زهراء (سلام اللّه علیها) است؛ مى نازید و خود را اهل جهنم نمى دانست، فرمودند: «آیا فکر کرده اى که حضرت موسى بن جعفر (علیه السلام) خداوند را فرمانبردارى کند و روزها روزه بدارد و شبها به پاخیزد و تو خداوند را عصیان کنى و سپس هر دو روز قیامت مساوى باشید؟ و در این صورت تو از او نزد خداوند عزیزتر خواهى بود! همانا امام على بن الحسین (علیه السلام) مى فرمودند: «نیکوکاران ما دو اجر و زشت کاران ما دو عذاب دارند.» آنگاه امام رو به حسن وشاء فرمودند و با اشاره به آیه «قال یا نوح انه لیس من اهلک انه عمل غیر صالح» (هود، آیه 46). (به وى گفتند: «او فرزند نوح بود، اما خداوند را عصیان کرد و خداوند نسبتش با پدرش را نفى کرد. همچنین هرکس که از خاندان ما باشد و خداوند را فرمانبردارى نکند، در حقیقت از ما نیست و اگر تو خداوند را پیروى کنى از ما هستى.» (شیخ صدوق؛ عیون الاخبار الرضا (علیه السلام) ج: 1 ص: 257). همچنین در نقل دیگر امام به برادر خود فرمودند: «به خدا قسم کسى به آنچه نزد خداوند است (یعنى ثواب اخروى و دورى از آتش جهنم) نمى رسد، مگر به فرمانبردارى او؛ و تو مى پندارى که با گناه به آن خواهى رسید؟ بد پندارى دارى!» وى به امام عرض مى کند: «من برادر شما و پسر پدر شما هستم.» امام فرمودند: «تو در صورتى که خداوند را فرمانبردارى کنى، برادر من هستى.» آنگاه به آیه سابق الذکر استناد کردند و فرمودند: «خداوند فرزند نوح را به دلیل گناهش از اینکه از خاندان نوح باشد، بیرون کرد.» (همان ص: 260).
پس ملاحظه مى شود که از این جهت تفاوتى بین سادات و غیر سادات نیست. بلکه طبق حدیث امام سجاد سلام اللّه علیه سادات گناهکار دو برابر دیگران عذاب مى کشند، چنانکه فرمانبرداران آنها نیز دو برابر ثواب مى برند. (الحمیرى؛ قرب الاسناد، ص: 357) دلیل آن نیز روشن است. زیرا آنها انتساب به پیامبر اکرم و امام على و حضرت زهراء (سلام اللّه علیهم) دارند و گناهان آنها، موجب ناراحتى بیشتر آنها مى شود و بنابراین گناهانشان دو برابر حساب مى شود. امام باقر سلام اللّه علیه به یکى از شیعیان که مبتلا به گناه بود، فرمودند: «نیکى از همه نیکو است از تو بهتر است، زیرا تو به ما نزدیک هستى و بدى از همه بد است و از تو بدتر است (زیرا به ما نزدیک هستى)» (ابن شهر آشوب؛ مناقب آل ابى طالب، ج: 3 ص: 159) ممکن است نظر پرسشگر به این باشد که روایاتی داریم که به صورت اطلاق و فراگیر گفته، سادات و ذریه پیامبر صلی الله علیه و آله اهل بهشت می باشند مثلا در روایتی می خوانیم که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «یا علی! ان الله قد غفر لک و لذریتک و لولدک و اهلک؛ ای علی! براستی خدا تو را و نسل تو را و فرزندان و اهلت را بخشیده است [در نتیجه وارد جهنم نمی شوند]»(1). و در روایت دیگری از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می خوانیم که «هر کس با فرزند من غذا خورده باشد آتش بر جسد او حرام می شود»(2). و یا فرمود: «اکرموا اولادی الصالحون لله و الطالحون لی؛ فرزندان من را اکرام کنید، خوبان را برای خدا و بدان را بخاطر [احترام به] من»(3).
قرآن صریحا ابولهب عموی پیامبراکرم صلی الله علیه و آله را جهنمی می داند: «سیصلی نارا ذات لهب؛ و بزودی وارد آتشی شعله ور و پر لهیب می شود»(4) با این که ابولهب هم سید بود چرا که سید در اصطلاح به کسی گفته می شود که نسبش از طریق پدر و مادر و یا از طریق پدر به هاشم جد بزرگوار پیامبراکرم صلی الله علیه و آله برسد(5). جالب این است که در آیه می فرماید: «بزودی وارد آتش می شود» که ظاهرا همان آتش و جهنم عالم برزخ مراد و مقصود است و هر روایتی که مخالف قرآن باشد اعتبار ندارد.
1. امام هشتم سلام اللّه علیه فرمود: «نگاه به تمام فرزندان پیامبر صلی الله علیه و آله [و سادات] عبادت است تا وقتی که از راه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله بیرون نروند، و به گناه آلوده نشوند»(6). پس بهشت رفتن هم این قید را در بر دارد.
2. امام صادق سلام اللّه علیه فرمود به حمران: «پس هر کسی شما [شیعیان] را مخالفت و از آن [راه شما] تجاوز کند پس از او بیزاری بجویید هر چند علوی (و سید) فاطمی باشد و اضافه کرد: هر کس در مسئله امامت و تشیع با شما مخالفت کند ملحد است. پس حمران عرض کرد: هر چند علوی (و سید) فاطمی باشد؟ پس امام صادق سلام اللّه علیه فرمود: هر چند محمدی، علوی، فاطمی باشد»(7). و امام سجاد سلام اللّه علیه فرمود: «خداوند بهشت را برای کسی خلق کرده که اطاعتش می کند هر چند برده (سیاه) حبشی باشد، و جهنم را برای معصیت کار آفریده هر چند شریف (و سید) قریشی باشد»(8).
ممکن است بگوییم که سادات هر چند در اوائل عمر بد باشند سرانجام پشیمان می شوند و به طریق صحیح هدایت می شوند لذا جهنم نمی روند این احتمال هم در برخی روایات ذکر شده است. عیاشی از امام صادق سلام اللّه علیه نقل کرده است که از حضرت سلام اللّه علیه در مورد قول خداوند «از اهل کتاب نیست مگر کسی که ایمان بیاورد به او، قبل از مرگش»(9) سؤال شد. حضرت سلام اللّه علیه فرمود: این آیه درباره ما نازل شده است چرا که نیست از فرزند فاطمه سلام اللّه علیها کسی که بمیرد و از این دنیا برود جز آن که به اطاعت امام [زمان] خود اقرار می کند چنانکه فرزندان یعقوب [بعد از آن همه نافرمانی و آزار] برای یوسف اقرار کردند»(10).
در نتیجه باید گفت مسائل دینی و تکالیف آن براساس انسان بودن افراد است نه سیاه و سفید، یا سید و غیر سید بود آن و هم پاداش و ثواب آن براساس رفتارها و اعمال انسان تنظیم شده است نه نسبت به قشر و اصناف و همین طور عذابها نیز براساس اعمال ناشایست انسان هر گناهی عذاب مخصوص دارد، هر کسی آن گناه را مرتکب شود و توبه نکند مشمول آن عذاب می شود خواه سیاه باشد یا سفید، سید باشد یا غیر سید، بلی سادات به خاطر نسبتی که پیامبر صلی الله علیه و آله دارد ممکن است عذابش بیشتر باشد ولی نوعی بستگی به گناهی دارد که انجام داده است. کوتاه سخن آن که در بعضی روایات سفارش به احترام سادات شده خوبان را به خاطر خدا و بدان را به خاطر احترام پیامبر صلی الله علیه و آله احترام و رعایت حرمت آنها ربطی به عذاب و مجازات های الهی ندارد، آنها هم باید در برابر اعمال خود پاسخگو باشند، حتی به خاطر انتساب به پیامبر صلی الله علیه و آله انتظار بیشتری از آنان هست که حفظ این نسبت را داشته باشند و گناه نکنند و الا دو برابر مجازات می شوند زیرا از آنها انتظار گناه نمی رود. کسانی از عذاب نجات پیدا می کنند که فرزند و ذریه آنها حساب شوند نه اینکه ائمه سلام اللّه علیهم از آنها بیزاری بجویند و بگویند از ما نیستند. عدل و حکمت الهی اقتضا دارد که نافرمانی و تخلف از دستورات الهی مجازات دارد، متخلف هر که باشد مجازات می شود.
پی نوشت ها:
1. سید احمد موسوی مستنبط، القطره، مطبعه النعمان النجف، محرم، 1378 هـ.ق، ج 2، ص 76.
2. همان، ص 79.
3. همان، ص 79.
4. سوره مسد، آیه 3.
5. آیت الله خوئی، مستند العروه الوثقی، لطفی، مطبعه العلمیه، 1364، کتاب الخمس، ص 316.
6. القطره، همان، ج 2، ص 75، روایت 8.
7. همان، ص 81.
8. همان، ص 81.
9. نساء، آیه 150.
10. سید احمد مستبط، القطره، نگارش قم، اول، 1418 هـ.ق، ج 1، ص 530 و تفسیر العیاشی، ج 1، ص 283، ح 300 و بحار الانوار، ج 7، ص 195، ح 43 و ج 12، ص 315، ح 133 و ج 46، ص 1668، ح 11.
وظیفه ما و همه مردم نسبت به سادات و فرزندان پیامبر صلی الله علیه و آله این است که با استناد به روایاتی مانند «سادات خوب را به خاطر خودشان احترام نمایید و سادات گناهکار را هم به خاطر پیامبر صلی الله علیه و آله »، (اختصاص شیخ مفید). احترام آنان راحفظ کنیم.
برای آگاهی بیشتر در این زمینه توجهتان را به دو نکته توجه جلب می کنیم:
اول: با جمع روایات روشن مى شود که سادات نیز مانند همه مردم دیگر هستند و در صورت گناه مستحق مجازات اخروى مى شوند. چنانکه از امام رضا (سلام اللّه علیه) نقل شده است که خطاب به برادرشان که از راه راست منحرف شده بود و به اینکه از سلاله حضرت پیامبر اکرم (صلى اللّه علیه و آله و سلم) و حضرت فاطمه زهراء (سلام اللّه علیها) است؛ مى نازید و خود را اهل جهنم نمى دانست، فرمودند: «آیا فکر کرده اى که حضرت موسى بن جعفر (علیه السلام) خداوند را فرمانبردارى کند و روزها روزه بدارد و شبها به پاخیزد و تو خداوند را عصیان کنى و سپس هر دو روز قیامت مساوى باشید؟ و در این صورت تو از او نزد خداوند عزیزتر خواهى بود! همانا امام على بن الحسین (علیه السلام) مى فرمودند: «نیکوکاران ما دو اجر و زشت کاران ما دو عذاب دارند.» آنگاه امام رو به حسن وشاء فرمودند و با اشاره به آیه «قال یا نوح انه لیس من اهلک انه عمل غیر صالح» (هود، آیه 46). (به وى گفتند: «او فرزند نوح بود، اما خداوند را عصیان کرد و خداوند نسبتش با پدرش را نفى کرد. همچنین هرکس که از خاندان ما باشد و خداوند را فرمانبردارى نکند، در حقیقت از ما نیست و اگر تو خداوند را پیروى کنى از ما هستى.» (شیخ صدوق؛ عیون الاخبار الرضا (علیه السلام) ج: 1 ص: 257). همچنین در نقل دیگر امام به برادر خود فرمودند: «به خدا قسم کسى به آنچه نزد خداوند است (یعنى ثواب اخروى و دورى از آتش جهنم) نمى رسد، مگر به فرمانبردارى او؛ و تو مى پندارى که با گناه به آن خواهى رسید؟ بد پندارى دارى!» وى به امام عرض مى کند: «من برادر شما و پسر پدر شما هستم.» امام فرمودند: «تو در صورتى که خداوند را فرمانبردارى کنى، برادر من هستى.» آنگاه به آیه سابق الذکر استناد کردند و فرمودند: «خداوند فرزند نوح را به دلیل گناهش از اینکه از خاندان نوح باشد، بیرون کرد.» (همان ص: 260).
پس ملاحظه مى شود که از این جهت تفاوتى بین سادات و غیر سادات نیست. بلکه طبق حدیث امام سجاد سلام اللّه علیه سادات گناهکار دو برابر دیگران عذاب مى کشند، چنانکه فرمانبرداران آنها نیز دو برابر ثواب مى برند. (الحمیرى؛ قرب الاسناد، ص: 357) دلیل آن نیز روشن است. زیرا آنها انتساب به پیامبر اکرم و امام على و حضرت زهراء (سلام اللّه علیهم) دارند و گناهان آنها، موجب ناراحتى بیشتر آنها مى شود و بنابراین گناهانشان دو برابر حساب مى شود. امام باقر سلام اللّه علیه به یکى از شیعیان که مبتلا به گناه بود، فرمودند: «نیکى از همه نیکو است از تو بهتر است، زیرا تو به ما نزدیک هستى و بدى از همه بد است و از تو بدتر است (زیرا به ما نزدیک هستى)» (ابن شهر آشوب؛ مناقب آل ابى طالب، ج: 3 ص: 159) ممکن است نظر پرسشگر به این باشد که روایاتی داریم که به صورت اطلاق و فراگیر گفته، سادات و ذریه پیامبر صلی الله علیه و آله اهل بهشت می باشند مثلا در روایتی می خوانیم که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «یا علی! ان الله قد غفر لک و لذریتک و لولدک و اهلک؛ ای علی! براستی خدا تو را و نسل تو را و فرزندان و اهلت را بخشیده است [در نتیجه وارد جهنم نمی شوند]»(1). و در روایت دیگری از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می خوانیم که «هر کس با فرزند من غذا خورده باشد آتش بر جسد او حرام می شود»(2). و یا فرمود: «اکرموا اولادی الصالحون لله و الطالحون لی؛ فرزندان من را اکرام کنید، خوبان را برای خدا و بدان را بخاطر [احترام به] من»(3).
قرآن صریحا ابولهب عموی پیامبراکرم صلی الله علیه و آله را جهنمی می داند: «سیصلی نارا ذات لهب؛ و بزودی وارد آتشی شعله ور و پر لهیب می شود»(4) با این که ابولهب هم سید بود چرا که سید در اصطلاح به کسی گفته می شود که نسبش از طریق پدر و مادر و یا از طریق پدر به هاشم جد بزرگوار پیامبراکرم صلی الله علیه و آله برسد(5). جالب این است که در آیه می فرماید: «بزودی وارد آتش می شود» که ظاهرا همان آتش و جهنم عالم برزخ مراد و مقصود است و هر روایتی که مخالف قرآن باشد اعتبار ندارد.
1. امام هشتم سلام اللّه علیه فرمود: «نگاه به تمام فرزندان پیامبر صلی الله علیه و آله [و سادات] عبادت است تا وقتی که از راه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله بیرون نروند، و به گناه آلوده نشوند»(6). پس بهشت رفتن هم این قید را در بر دارد.
2. امام صادق سلام اللّه علیه فرمود به حمران: «پس هر کسی شما [شیعیان] را مخالفت و از آن [راه شما] تجاوز کند پس از او بیزاری بجویید هر چند علوی (و سید) فاطمی باشد و اضافه کرد: هر کس در مسئله امامت و تشیع با شما مخالفت کند ملحد است. پس حمران عرض کرد: هر چند علوی (و سید) فاطمی باشد؟ پس امام صادق سلام اللّه علیه فرمود: هر چند محمدی، علوی، فاطمی باشد»(7). و امام سجاد سلام اللّه علیه فرمود: «خداوند بهشت را برای کسی خلق کرده که اطاعتش می کند هر چند برده (سیاه) حبشی باشد، و جهنم را برای معصیت کار آفریده هر چند شریف (و سید) قریشی باشد»(8).
ممکن است بگوییم که سادات هر چند در اوائل عمر بد باشند سرانجام پشیمان می شوند و به طریق صحیح هدایت می شوند لذا جهنم نمی روند این احتمال هم در برخی روایات ذکر شده است. عیاشی از امام صادق سلام اللّه علیه نقل کرده است که از حضرت سلام اللّه علیه در مورد قول خداوند «از اهل کتاب نیست مگر کسی که ایمان بیاورد به او، قبل از مرگش»(9) سؤال شد. حضرت سلام اللّه علیه فرمود: این آیه درباره ما نازل شده است چرا که نیست از فرزند فاطمه سلام اللّه علیها کسی که بمیرد و از این دنیا برود جز آن که به اطاعت امام [زمان] خود اقرار می کند چنانکه فرزندان یعقوب [بعد از آن همه نافرمانی و آزار] برای یوسف اقرار کردند»(10).
در نتیجه باید گفت مسائل دینی و تکالیف آن براساس انسان بودن افراد است نه سیاه و سفید، یا سید و غیر سید بود آن و هم پاداش و ثواب آن براساس رفتارها و اعمال انسان تنظیم شده است نه نسبت به قشر و اصناف و همین طور عذابها نیز براساس اعمال ناشایست انسان هر گناهی عذاب مخصوص دارد، هر کسی آن گناه را مرتکب شود و توبه نکند مشمول آن عذاب می شود خواه سیاه باشد یا سفید، سید باشد یا غیر سید، بلی سادات به خاطر نسبتی که پیامبر صلی الله علیه و آله دارد ممکن است عذابش بیشتر باشد ولی نوعی بستگی به گناهی دارد که انجام داده است. کوتاه سخن آن که در بعضی روایات سفارش به احترام سادات شده خوبان را به خاطر خدا و بدان را به خاطر احترام پیامبر صلی الله علیه و آله احترام و رعایت حرمت آنها ربطی به عذاب و مجازات های الهی ندارد، آنها هم باید در برابر اعمال خود پاسخگو باشند، حتی به خاطر انتساب به پیامبر صلی الله علیه و آله انتظار بیشتری از آنان هست که حفظ این نسبت را داشته باشند و گناه نکنند و الا دو برابر مجازات می شوند زیرا از آنها انتظار گناه نمی رود. کسانی از عذاب نجات پیدا می کنند که فرزند و ذریه آنها حساب شوند نه اینکه ائمه سلام اللّه علیهم از آنها بیزاری بجویند و بگویند از ما نیستند. عدل و حکمت الهی اقتضا دارد که نافرمانی و تخلف از دستورات الهی مجازات دارد، متخلف هر که باشد مجازات می شود.
پی نوشت ها:
1. سید احمد موسوی مستنبط، القطره، مطبعه النعمان النجف، محرم، 1378 هـ.ق، ج 2، ص 76.
2. همان، ص 79.
3. همان، ص 79.
4. سوره مسد، آیه 3.
5. آیت الله خوئی، مستند العروه الوثقی، لطفی، مطبعه العلمیه، 1364، کتاب الخمس، ص 316.
6. القطره، همان، ج 2، ص 75، روایت 8.
7. همان، ص 81.
8. همان، ص 81.
9. نساء، آیه 150.
10. سید احمد مستبط، القطره، نگارش قم، اول، 1418 هـ.ق، ج 1، ص 530 و تفسیر العیاشی، ج 1، ص 283، ح 300 و بحار الانوار، ج 7، ص 195، ح 43 و ج 12، ص 315، ح 133 و ج 46، ص 1668، ح 11.
