ترندنیوز مطالب مذهبی+آموزشی+سرگرمی+خبری
در حد پسر نوح که با مشرکان و دشمنان به هلاکت رسید، در فرزندان دیگر انبیاء اینطور نداریم اما جرم و تخلف از مسیر انبیاء و ائمه افرادی داریم که برخلاف مسیر هدایت گام برداشته‌اند یا در صدد حذف امام برآمدند،از جمله آنها همسران برخی انبیاء و ائمه در تاریخ می‌بینیم.
در قرآن آمده است: همسر نوح ـ علیه السلام ـ و همسر لوط ـ علیه السلام ـ زنان بدی بودند و آنها خیانت کردند، از جمله آیاتی که در مذمت برخی از زنان پیامبران نازل شده آیه دهم سوره تحریم است. در این سوره آمده: «ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا لِلَّذِینَ کَفَرُوا امْرَاَتَ نُوحٍ وَامْرَاَتَ لُوطٍ کَانَتَا تَحْتَ عَبْدَینِ مِنْ عِبَادِنَا صَالِحَینِ فَخَانَتَاهُمَا فَلَمْ یغْنِیا عَنْهُمَا مِنَ اللَّهِ شَیئًا وَقِیلَ ادْخُلَا النَّارَ مَعَ الدَّاخِلِینَ؛
خداوند برای کسانی که کافر شده‌اند به همسر نوح و همسر لوط مثَل زده است، آن دو تحت سرپرستی دو بنده از بندگان صالح ما بودند، ولی به آن دو خیانت کردند و ارتباط با این دو (پیامبر) سودی به حالشان (در برابر عذاب الهی) نداشت، و به آنها گفته شد: وارد آتش شوید همراه کسانی که وارد می‌شوند.»
در آیه فوق نسبت به زنان حضرت نوح و حضرت لوط (علیهما‌السّلام) از تعبیر «فخانتاهما» استفاده شده است. تعبیری که اگر درست بیان نشود می‌تواند طعن و نقص بزرگی باشد بر پیکره معصوم رسالت و نبوت، که قدمت آن به بلندای خلقت انسان است.(1) و در مقابل، همسر فرعون از زنان با ایمان و پاکدامنی بود که گرفتار طاغوت بی ایمان گشته بود.(2)
در مورد پیشوایان بزرگ اسلام، نیز کم و بیش نمونه هائی از این قبیل دیده شده است که از آن نمونه امام حسن مجتبی و امام جواد ـ علیهما السلام ـ اند. امام هیچ کدام از این ازدواج ها مصداق آیه مذکور نیست و از نظر شرع ممنوع نبوده است، اگرچه با آن قانون اجتماعی و عرفی هم خوانی ندارد. در اینجا مراد از آیه بیان می شود:
1. در تفسیر آیه: «الخبیثات للخبیثین» آمده است که منظور اصلی از «خباثت» همان آلودگی به اعمال منافی عفت است و «طیبات» نقطه مقابل آن می باشد.(3)
به این ترتیب پاسخ شبهه روشن می شود. زیرا هیچ یک از همسران پیامبران و امامان به طور قطع انحراف و آلودگی جنسی نداشتند، و منظور از خیانت در داستان نوح و لوط ـ علیهما السلام ـ در قرآن، جاسوسی کردن به نفع کفار است، نه خیانت ناموسی، چنان که در مورد همسران امام حسن و امام جواد ـ علیهما السلام ـ نیز این چنین بوده اند.
2. از این گذشته، همسران پیامبران و امامان در آغاز کار، حتی کافر و بی ایمان هم نبودند و گاه بعد از نبوت به گمراهی کشیده می شدندکه مسلما آنها نیز روابط خود را مانند سابق با آنها ادامه نمی دادند.
چنان که همسر فرعون در آغاز که با فرعون ازدواج کرد، به موسی ـ علیه السلام ـ ایمان نیاورده بود. حتی موسی ـ علیه السلام ـ متولد نشده بود، بلکه بعد از آن که موسی علیه السلام مبعوث شد، به او ایمان آورد، ولی پس از ایمان، چاره ای جز زندگی با فرعون نداشت، امّا زندگی اش توأم با مبارزه بود.
در مورد زنان امامان ـ علیهم السلام ـ ، زن امام حسن ـ علیه السلام ـ ، اگر چه از نظر اخلاقی، موجب آزار امام می شده و زبان شور داشته است، ولی مسلمان و تابع احکام اسلامی بود. منتهی در پایان فریب پول معاویه را خورده و موجب قتل امام شد. امّا ازدواج امام جواد ـ علیه السلام ـ با دختر مأمون، یک ازدواج تحمیلی بود. امام چاره ای جز ازدواج نداشت، ولی در عین حال او هم مسلمان بوده و دور از هر گونه منافی عفت زندگی می کرد.
بنابراین زنان پیامبران و امامان ـ علیهم السلام ـ پاک بوده و جزء پلیدی و از مصادق «خبیثات» نمی باشند.
به عبارت دیگر، مصداق خبیثات و خبیثین، بر اساس روایات معاویه و پیروان آنها است. مرحوم طبرسی در کتاب احتجاج از امام حسن مجتبی ـ علیه السلام ـ روایت کرده که در ضمن گفتاری که با معاویه و اصحاب او داشت، امام ـ علیه السلام ـ درباره سبّ و ناسزائی که آنان به امام علی ـ علیه السلام ـ گفته بودند،
فرمود: «الخبیثات للخبیثین و الخبیثون للخبیثات» به خدا سوگند! ای معاویه، این مردان و زنان خبیث، تو هستی و اصحاب تو و پیروان تواند، «و الطیبات للطیبین و الطیبون للطیبات…» مردان و زنان پاک، علی بن ابی طالب و اصحاب و شیعیان اویند.(4)
بنابراین با این که بنا به قاعده کلی: «نوریان مر نوریان را طالبند، ناریان مرناریان را جاذبند»، زنان برخی پیامبران و امامان علیهم السلام با آن ها از نظر روحی و فکری هم خوانی نداشته اند، ولی مصداق زنانی که در آیه شریفه ازدواج با آن ها ممنوع است، نیز نبوده اند. و آن ها از نظر عفت و پاکدامنی، در سلامت کامل بودند.
پی‌نوشت:
1. تحریم : 10.
2. همان.
3. طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، ترجمه، قم، دفتر انتشارات اسلامی، 1366ش، ج15، ص137. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، 1387ش، ج14، ص451.
4. طبرسی، احتجاج، بیروت، انتشارات دارالتعارف للمطبوعات، 1412ق، ج1، ص415.
منبع: نرم افزار پاسخ – مرکز مطالعات و پاسخ گویی به شبهات
در قرآن آمده است: همسر نوح ـ علیه السلام ـ و همسر لوط ـ علیه السلام ـ زنان بدی بودند و آنها خیانت کردند، از جمله آیاتی که در مذمت برخی از زنان پیامبران نازل شده آیه دهم سوره تحریم است. در این سوره آمده: «ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا لِلَّذِینَ کَفَرُوا امْرَاَتَ نُوحٍ وَامْرَاَتَ لُوطٍ کَانَتَا تَحْتَ عَبْدَینِ مِنْ عِبَادِنَا صَالِحَینِ فَخَانَتَاهُمَا فَلَمْ یغْنِیا عَنْهُمَا مِنَ اللَّهِ شَیئًا وَقِیلَ ادْخُلَا النَّارَ مَعَ الدَّاخِلِینَ؛
خداوند برای کسانی که کافر شده‌اند به همسر نوح و همسر لوط مثَل زده است، آن دو تحت سرپرستی دو بنده از بندگان صالح ما بودند، ولی به آن دو خیانت کردند و ارتباط با این دو (پیامبر) سودی به حالشان (در برابر عذاب الهی) نداشت، و به آنها گفته شد: وارد آتش شوید همراه کسانی که وارد می‌شوند.»
در آیه فوق نسبت به زنان حضرت نوح و حضرت لوط (علیهما‌السّلام) از تعبیر «فخانتاهما» استفاده شده است. تعبیری که اگر درست بیان نشود می‌تواند طعن و نقص بزرگی باشد بر پیکره معصوم رسالت و نبوت، که قدمت آن به بلندای خلقت انسان است.(1) و در مقابل، همسر فرعون از زنان با ایمان و پاکدامنی بود که گرفتار طاغوت بی ایمان گشته بود.(2)
در مورد پیشوایان بزرگ اسلام، نیز کم و بیش نمونه هائی از این قبیل دیده شده است که از آن نمونه امام حسن مجتبی و امام جواد ـ علیهما السلام ـ اند. امام هیچ کدام از این ازدواج ها مصداق آیه مذکور نیست و از نظر شرع ممنوع نبوده است، اگرچه با آن قانون اجتماعی و عرفی هم خوانی ندارد. در اینجا مراد از آیه بیان می شود:
1. در تفسیر آیه: «الخبیثات للخبیثین» آمده است که منظور اصلی از «خباثت» همان آلودگی به اعمال منافی عفت است و «طیبات» نقطه مقابل آن می باشد.(3)
به این ترتیب پاسخ شبهه روشن می شود. زیرا هیچ یک از همسران پیامبران و امامان به طور قطع انحراف و آلودگی جنسی نداشتند، و منظور از خیانت در داستان نوح و لوط ـ علیهما السلام ـ در قرآن، جاسوسی کردن به نفع کفار است، نه خیانت ناموسی، چنان که در مورد همسران امام حسن و امام جواد ـ علیهما السلام ـ نیز این چنین بوده اند.
2. از این گذشته، همسران پیامبران و امامان در آغاز کار، حتی کافر و بی ایمان هم نبودند و گاه بعد از نبوت به گمراهی کشیده می شدندکه مسلما آنها نیز روابط خود را مانند سابق با آنها ادامه نمی دادند.
چنان که همسر فرعون در آغاز که با فرعون ازدواج کرد، به موسی ـ علیه السلام ـ ایمان نیاورده بود. حتی موسی ـ علیه السلام ـ متولد نشده بود، بلکه بعد از آن که موسی علیه السلام مبعوث شد، به او ایمان آورد، ولی پس از ایمان، چاره ای جز زندگی با فرعون نداشت، امّا زندگی اش توأم با مبارزه بود.
در مورد زنان امامان ـ علیهم السلام ـ ، زن امام حسن ـ علیه السلام ـ ، اگر چه از نظر اخلاقی، موجب آزار امام می شده و زبان شور داشته است، ولی مسلمان و تابع احکام اسلامی بود. منتهی در پایان فریب پول معاویه را خورده و موجب قتل امام شد. امّا ازدواج امام جواد ـ علیه السلام ـ با دختر مأمون، یک ازدواج تحمیلی بود. امام چاره ای جز ازدواج نداشت، ولی در عین حال او هم مسلمان بوده و دور از هر گونه منافی عفت زندگی می کرد.
بنابراین زنان پیامبران و امامان ـ علیهم السلام ـ پاک بوده و جزء پلیدی و از مصادق «خبیثات» نمی باشند.
به عبارت دیگر، مصداق خبیثات و خبیثین، بر اساس روایات معاویه و پیروان آنها است. مرحوم طبرسی در کتاب احتجاج از امام حسن مجتبی ـ علیه السلام ـ روایت کرده که در ضمن گفتاری که با معاویه و اصحاب او داشت، امام ـ علیه السلام ـ درباره سبّ و ناسزائی که آنان به امام علی ـ علیه السلام ـ گفته بودند،
فرمود: «الخبیثات للخبیثین و الخبیثون للخبیثات» به خدا سوگند! ای معاویه، این مردان و زنان خبیث، تو هستی و اصحاب تو و پیروان تواند، «و الطیبات للطیبین و الطیبون للطیبات…» مردان و زنان پاک، علی بن ابی طالب و اصحاب و شیعیان اویند.(4)
بنابراین با این که بنا به قاعده کلی: «نوریان مر نوریان را طالبند، ناریان مرناریان را جاذبند»، زنان برخی پیامبران و امامان علیهم السلام با آن ها از نظر روحی و فکری هم خوانی نداشته اند، ولی مصداق زنانی که در آیه شریفه ازدواج با آن ها ممنوع است، نیز نبوده اند. و آن ها از نظر عفت و پاکدامنی، در سلامت کامل بودند.
پی‌نوشت:
1. تحریم : 10.
2. همان.
3. طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، ترجمه، قم، دفتر انتشارات اسلامی، 1366ش، ج15، ص137. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، 1387ش، ج14، ص451.
4. طبرسی، احتجاج، بیروت، انتشارات دارالتعارف للمطبوعات، 1412ق، ج1، ص415.
منبع: نرم افزار پاسخ – مرکز مطالعات و پاسخ گویی به شبهات
