سلام من احساس کردم بعد نماز یه نوری وارد دلم شد و انگار داشت هدف زندگی را بهم نشون میداد ؛ اینکه با خداوند باشی همه چی داری و بی نیازی و به سمتی که خدا میگه بری پاداش میگیری و اگه گوش ندی عذاب می بینی و…. یه چیزی تو این مایه ها بود ، الان احساس میکنم لیاقت ندارم چون اون حرفارو فراموش کردم و هرچی این حرفارو تکرار میکنم نمی فهممش ، اومدم تو سایت شما در جواب هدف زندگی گفتید تقرب به خداوند ، فکر کنم این همونه لطفا اگه می شه توضیحش بدید تا بتونم درک کنم ، در ضمن اگه ما خداوند رو واسه چیزایی که بهمون می ده دوست داشته باشیم و بخوایم فقط بخاطر اون چیزا به خداوند نزدیک شیم خودخواهی نیست؟ و اگه غلطه راه درست چیه ، من دنبال انگیزه ام که همه چیو بخاطر اون تحمل کنم و دنبالش تلاش کنم ، با تشکر

دوست گرامی . هدف نهایی انسان در زندگی و دین داری، قرب به خدا یا همان کمال مطلوب انسانی است، ولی راه رسیدن به کمال، کسب رضایت و محبت الهی است، بنابراین موضوع رضایتمندی برای انسان بسیار مهم و کلیدی است. رمز خوشبختی و سعادت انسان در زندگی و دین داری، در یک کلمه خلاصه می شود و آن واژه «رضایت» است. مجموعه ای از رضایتمندی مانند رضایت خدا، رضایت امام، رضایت والدین، رضایت فرزندان، رضایت همسران،‌ رضایت مسئولین از زیردستان خود،‌ رضایت کارکنان از کارفرمایان،‌ رضایت مردم از سیاست مداران،‌ رضایت مشتریان، رضایت از زندگی خود و مواردی مانند آن،‌ تامین کننده خوشبختی و سعادت انسان هستند و سلب رضایت از عرصه های زندگی و دین داری، با شقاوتمندی و بدبختی هموزن و در تلازم کامل است.
«هدف ما جلب رضایت شما است» این جمله ای است که در عرصه های مختلف اقتصادی و اجتماعی چه ادارات دولتی باشد یا بخش خصوصی و تجارت خانه ها و فروشگاه ها به چشم می خورد و دلیل آن پیوند عمیقی است که میان رضایت و موفقیت وجود دارد.
مشتری مداری و توجه به رضایت ارباب رجوع رمز موفقیت هر کاسب و تاجر و اداره و سازمان و معیاری برای سنجش عملکرد مثبت و منفی مسئولین و کارمندان و گروه های مختلف تاثیرگذار در جامعه است. حتی معیار بقاء و استحکام نظام های سیاسی و حکومت ها بستگی تام و تمامی به میزان رضایتمندی شهروندان و مردم آن کشور دارد و انقلاب هنگامی رخ می دهد که مردم از سیستم حکومتی خود راضی نباشند.
در عرصه های دین داری و معنویت نیز حرف اول و آخر را وصول به مقام رضایتمندی عبد از خدا و خدا از بنده می زند و سالک راه خدا به هیچ توفیقی نمی رسد مگر اینکه توانسته باشد رضایت خدا و رسول را نسبت به خود به دست آورد.
موفقیت فرزندان نیز در گرو رضایت خدا و والدین است. این دو رضایتمندی اساس توفیقاتی است که یک فرزند در عرصه کار و زندگی کسب می کند و لذا امکان ندارد کسی که خدا و پدر و مادر از او رضایت کافی ندارند، در زندگی خود به توفیقات واقعی دست یابد و شاهد موفقیت و خوشبختی باشد.
انگیزه اصلی خودسازی نیز چیزی جز کسب رضایت الهی نیست. رضایت دو طرفه انسان و خداوند نهایت آرزوی سالکان و عارفان و نهایت درجه کمال انسان مومن در زندگی است. قرآن می فرماید: إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ؛ جَزَاؤُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ ذَلِکَ لِمَنْ خَشِیَ رَبَّهُ؛ آنان که ایمان آوردند و نیکوکار شدند آنها به حقیقت بهترین اهل عالمند.؛ پاداش آنها نزد خدایشان باغهای بهشت عدن است که نهرها زیر درختانش جاری است و در آن بهشت ابد جاودان متنعّمند، خدا از آنها خشنود و آنها هم از خدا خشنودند. این بهشت مخصوص کسی است که از خدا ترسد (و به طاعت او پردازد).
از قرآن کریم استفاده می شود که بهترین انگیزه خودسازی و سلوک کسب رضایت و خشنودی دو طرفه خداوند از انسان و انسان از خداست و سالک در حقیقت برای رسیدن به رضایت خدای متعال تلاش می کند.
بنابراین انگیزه دینی برای اعمال و عبادات و هر کاری که یک انسان مومن انجام می دهد، رضایت و خشنودی خداوند است و موضوع نیت داشتن که در آموزه های دینی بسیار بر آن تاکید می شود، چیزی جز این نیست.
نیت انسان مومن و سالک در تمام اعمال دینی، قرب الهی است، اما تا خدا از انسان راضی نباشد، مگر می شود کسی به قرب او برسد؟ رضایت مندی و خشنودی خداوند نسبت به انسان همان عامل اصلی قرب انسان به خدا است. ما در حقیقت از طریق جلب رضایت و خشنودی است که به خدا نزدیک می شویم.
لذا اگر گفته می شود هدف خودسازی، کمال یا سعادت است، یا رشد و شکوفایی انسان است، رسیدن به همه این عناوین، بدون جلب رضایت و خشنودی خداوند، امکان پذیر نیست.
انگیزه سالک فقط الهی است و توحید نیز به او می آموزد که باید نگاهش در خودسازی و رفتار دینی فقط رضایت خدا باشد.
حتی اگر کسی نگاه آخرت گرایانه داشته باشد و بگوید من نگاهم به دنیا نیست و فقط برای این که آخرت خوبی داشته باشم و در قیامت اهل نجات و بهشت شوم، خودسازی می کنم، رسیدن به چنین هدفی نیز جز با رضایت خدا امکان پذیر نمی شود.
موضوع رضایتمندی و خشنودی خداوند، بهترین انگیزه و هدف را برای زندگی و خودسازی و دین داری به انسان می دهد و اصولا یک انسان دینی، هدفی جز جلب رضایت الهی ندارد و در هر تلاشی که انجام می دهد تنها به این می اندیشد که آیا خدای متعال از عمل او راضی است یا نه؟ اگر راضی باشد انجام می دهد و اگر راضی نباشد، ترک می کند.
رضایت مندی استراتژی و راهبرد کلی کسب موفقیت و سعادت در زندگی است و به خصوص سالک را به تمامی مقاصد دین و مقامات معنوی می رساند.
در عرفان اسلامی کرامت هایی که برای انسان مطرح می شود و اقتدار ولایی و توانایی ها همه از جانب خدا است و خدای متعال است که به هر که بخواهد کرامت عطا می کند؟ منتهی باید بدانیم کسی از این کرامت و اقتدار برخوردار می شود که توانسته قله رضایت خداوند را فتح کند.
خدای متعال به کسانی کرامت وعظمت می دهد که از او راضی باشد و او را دوست بدارد. اگر این مقصد حاصل شود، همه چیز رسیده ایم. نجات و رستگاری و کمال و سعادت دنیا و آخرت انسان در گرو رضایت خدای متعال از انسان و رضایت انسان از خداوند است.