ترندنیوز مطالب مذهبی+آموزشی+سرگرمی+خبری
با توجه به علم و عصمت امامان(ع)؛ مطمئناً رفتار آنان نسبت به پدر و مادر، بهترین رفتارها بوده، و تحقیقاً رفتاری که موجب آزار والدین باشد از آنان سر نمی‌زد.
برای توضیح بیشتر به نمونه‌هایی در بخش «سخنان و رفتار» آن بزرگواران اشاره می‌شود:
امام صادق(ع) فرمود: «نیکویى و خوبى با پدر و مادر نتیجه حسن معرفت و شناسایى پروردگار متعال است؛ زیرا عبادتى نیست که انسان را سریع‌تر به رضاى پروردگار برساند، و بهتر باشد از نیکویى به والدین براى خدا، و حق پدر و مادر از حقوق خدا سرچشمه می‌گیرد، به شرط آن‌که بر روش دین و روش اسلامى رفتار کنند».[1]
امام باقر(ع) فرمود: «سه چیز است که خداوند به احدى اجازه تخلّف از آنها را نداده است: 1. ادای امانت؛ چه صاحب امانت نیکوکار باشد چه گناه‌کار، 2. وفای به عهد؛ خواه صاحب عهد درست‌کار باشد یا زشت‌کار، 3. احترام و نیکى به پدر و مادر؛ خواه درست‌کار باشند یا نادرست».[2]
در بخش رفتار و عمل؛ به روایتی از امام سجاد(ع) می‌پردازیم:
حضرتشان از غذا خوردن با مادر خود امتناع داشت، سؤال کردند که شما با آن کوششى که درباره صله رَحِم دارى و از همه مردم نسبت به خویشاوند مهربان‌ترى؛ چرا با مادر خود غذا نمی‌خورى؟ فرمود: «من می‌ترسم لقمه‌اى را بردارم که چشم مادرم به آن لقمه باشد».[3]
البته این روایت با توجه به تعلیل موجود در آن، به معنای آن است که در یک ظرف با هم غذا نمی‌خوردند، نه این‌که اصلاً در کنار هم و بر سر یک سفره غذا نخورند.
برای توضیح بیشتر به نمونه‌هایی در بخش «سخنان و رفتار» آن بزرگواران اشاره می‌شود:
امام صادق(ع) فرمود: «نیکویى و خوبى با پدر و مادر نتیجه حسن معرفت و شناسایى پروردگار متعال است؛ زیرا عبادتى نیست که انسان را سریع‌تر به رضاى پروردگار برساند، و بهتر باشد از نیکویى به والدین براى خدا، و حق پدر و مادر از حقوق خدا سرچشمه می‌گیرد، به شرط آن‌که بر روش دین و روش اسلامى رفتار کنند».[1]
امام باقر(ع) فرمود: «سه چیز است که خداوند به احدى اجازه تخلّف از آنها را نداده است: 1. ادای امانت؛ چه صاحب امانت نیکوکار باشد چه گناه‌کار، 2. وفای به عهد؛ خواه صاحب عهد درست‌کار باشد یا زشت‌کار، 3. احترام و نیکى به پدر و مادر؛ خواه درست‌کار باشند یا نادرست».[2]
در بخش رفتار و عمل؛ به روایتی از امام سجاد(ع) می‌پردازیم:
حضرتشان از غذا خوردن با مادر خود امتناع داشت، سؤال کردند که شما با آن کوششى که درباره صله رَحِم دارى و از همه مردم نسبت به خویشاوند مهربان‌ترى؛ چرا با مادر خود غذا نمی‌خورى؟ فرمود: «من می‌ترسم لقمه‌اى را بردارم که چشم مادرم به آن لقمه باشد».[3]
البته این روایت با توجه به تعلیل موجود در آن، به معنای آن است که در یک ظرف با هم غذا نمی‌خوردند، نه این‌که اصلاً در کنار هم و بر سر یک سفره غذا نخورند.
