یک. عصمت «ملکه» است. ملکه در مقابل «حال» قرار دارد و عبارت است از صفت راسخ نفسانى که در آن زوال و تغییرى نیست. اما «حال» صفتى نفسانى است که ثابت و همیشگى نباشد. بنابراین عصمت صفتى است که در نفس رسوخ کرده و انسان را از گناهان باز مى دارد، هر چند قدرت بر انجام گناه را از او سلب نمى کند. دو. عصمت، انسان را از خطا و گناه باز مى دارد. عبث و بیهوده نیز گاهی از مصادیق خطا و یا از مصادیق گناه میتواند باشد.سه. منظور از عدم ارتکاب گناه این است که چون گناه عبارت از هتک حرمت بندگى و مخالفت با دستورات حضرت حق است و در هر حال یا به زبان و یا در عمل با مقام بندگى منافات دارد، انسان معصوم در درون خود حالتى ثابت دارد که او را از افتادن در دره مخالفت باز مى دارد و به او اجازه گناه و اشتباه نمى دهد.