عقل محدودیت هایى دارد و احکام و گزاره هایى که عقل به طور یقینى و قطعى مى تواند در مورد آنها حکم کند ، محدود است . عقل گرچه در مورد امور ماوراى ماده مثل مبدأ و معاد ، کلیاتى را مى تواند درک کند ، اما از درک جزئیات صفات خدا و جزئیات عالم آخرت عاجز است . همچنین گرچه عقل مى تواند کلیات ارزش هاى اخلاقى را درک کند ، از ارائه راهکارهاى لازم در مورد بایسته هاى اخلاقى عاجز است . از آنجا که نه عقل و نه علم بشرى ، احاطه جامع و همه جانبه به همه ابعاد وجودى انسان و جهان ندارند ، از ارائه راهکارهاى عملى لازم براى رساندن انسان و جوامع بشرى به سعادت ، عاجزند . در مورد احکام و دستورات عملى ، گرچه عقل مى تواند یک دسته احکام را که احکام عقل پذیر نامیده مى شوند ، به تنهایى و بدون کمک وحى درک کند ، اما دسته دیگرى از احکام به نام احکام فراعقلى را عقل نمى تواند درک کند و بشر در اینگونه احکام محتاج دین است ( و بیشتر دستورات دینى هم از همین قسم است ) و البته دین حقیقى دستورات عقل ستیز که با بدیهیات عقلى مخالف باشد و عقل از پذیرش آن ها سرباز زند ندارد .همچنین خود همین عقل است که وجوب بعثت هادیان الهى را اثبات مى کند و مى گوید براى خداى صاحب لطف و احسان لازم است که مرا در یافتن راه سعادت یارى کند . لذا خداوند متعال انبیاء را فرستاد و اگر نمى فرستاد خود همین عقل در روز قیامت عذر مى آورد که خدایا من به تنهایى قادر نبودم تمام احکام تو را بفهمم .گذشته از اینها ، عقل بشر در ابتدا بالقوّه است و به مرور رشد مى کند لذا خداوند متعال انبیاء را فرستاد تا با تعلیماتشان عقل را رشد دهند . از این رو امیرالمؤمنین علیه السلام ، یکى از اهداف بعثت انبیاء را زدون گرد و غبار از عقل ها و به کار کشیدن عقل ها در مسیر و جهت درست مى داند : « . . . فَبَعَثَ فِیهِمْ رُسُلَهُ وَ وَاتَرَ إِلَیْهِمْ أَنْبِیَاءَهُ لِیَسْتَأْدُوهُمْ مِیثَاقَ فِطْرَتِهِ وَ یُذَکِّرُوهُمْ مَنْسِىَّ نِعْمَتِهِ وَ یَحْتَجُّوا عَلَیْهِمْ بِالتَّبْلِیغِ وَ یُثِیرُوا لَهُمْ دَفَائِنَ الْعُقُولِ وَ یُرُوهُمْ آیَاتِ الْمَقْدِرَهِ . . . » ( نهج البلاغه ، خطبه 1 ) .خداوند پیامبران خود را مبعوث فرمود ، و هر چندگاه ، متناسب با خواسته‌هاى انسان‌ها ، رسولان خود را پى در پى اعزام کرد تا وفادارى به پیمان فطرت را از آنان باز جویند و نعمت‌هاى فراموش شده را به یاد آورند و با ابلاغ احکام الهى ، حجّت خدا را بر آنها تمام نمایند و توانمندى‌هاى پنهان شده ى عقل‌ها را آشکار سازند و نشانه‌هاى قدرت خدا را معرّفى کنند . . .پس عقل ، وجوب بعثت انبیاء را اثبات مى کند و در شناخت مصداق خارجى نبى ما را کمک مى کند و آنگاه که نبى را شناخت خود را شاگرد او مى کند تا رشد نماید . لذا عقل از یک طرف حجّت شناس است و در حجّت شناسى حجّت است و از طرف دیگر مخاطب همان حجّت بیرونى است . چون انبیاء و ائمه ( ع ) اساساً براى عاقلها مبعوث شده اند نه براى هر موجودى که روى دو پا راه مى رود .