هرچند بخاطر اتفاقات صدر اسلام و پس از رحلت پیامبر عظیم‌الشان اسلام(ص) برتری دادن یکی بر دیگری در بدو امر و بظاهر مشکل است اما با توجه به رخدادها در طول تاریخ حیات پیامبر و پس از آن ونیز موضع‌گیریهایی از جانب خلفا و انصار کفه ترازو با گذشت زمان به نفع انصار سنگین‌تر می‌شود. قطعا ملاک برتری دادن انصار نزدیکی آنها به اهل‌بیت نسبت به کسانی‌که علیه اهل‌بیت موضع دشمنی داشته‌اند هرچند آنها در حادثه سقیفه خوب عمل نکردند ودیر به این نتیجه رسیدند که حق با علی است، در اینجا برشی از تاریخ مبنی بر تایید این امتیاز را می‌آوریم:در حوادث ۱۰ ساله پس از هجرت، انصار مسئولیت بیشتری برعهده داشتند و از آنجا که تعداد آنان بیشتر از مهاجران بود، تقریباً در همه پیکارها حضور ایشان چشمگیرتر بود.[1] از این رو، پیامبر(ص) بارها خشنودی خود را از انصار ابراز کرد و روایات مربوط به آن، در منابع و مجامع حدیثی به عنوان مناقب انصار آمده است.[2]بهترین دلیل نزدیکی و اهمیت انصار نزد پیامبر اسلام(ص)، در سال ۹ قمری در غزوه حنین مشخص شد. در این جنگ، پس از پیروزی مسلمانان، پیامبر(ص) همه غنایم را به قریش و دیگران بخشید و انصار سهمی نیافتند. در این هنگام برخی از انصار از این کار پیامبر(ص) اظهار شگفتی کردند و حضرت در جواب آنها فرمود که وجود خود ایشان در میان انصار بهتر و با ارزش‌تر از این اموال است. انصار نیز خشنود شدند و پیامبر(ص) آنان را دعا کرد.[3]پیمان برادری و اخوتی که پیامبر(ص) میان بنی هاشم و انصار برقرار کرد،[4] نشان دهنده دوستی عمیق آن حضرت با انصار است.
سخنانی نیز از پیامبر(ص) نقل شده، که بر اساس آن، آنان را به صبر و شکیبایی در برابر حوادث دوران پس از خود فراخوانده است.[5]
پس از پیامبر و دوره خلیفه اول
در روزگار پیامبر(ص) و پس از آن، هریک از دو گروه انصار و مهاجران به رغم برادری و برابری، تمایزات قبیله‌ای خود را حفظ کرده، گاه به تفاخر می‌پرداختند.[6] آنها به ویژه پس از پیامبر(ص)، به صورت دو جریان تاریخی و سیاسی درآمدند و به رقابت پرداختند.

این رقابت در داستان سقیفه آشکار شد. در آن موقعیت، انصار پیش از همه در سقیفه گرد آمدند و سعد بن عباده را که از یاران خوشنام و بزرگ پیامبر(ص) و رئیس قبیله خزرج بود، نامزد خلافت کردند. اما برخی از مهاجران به مخالفت برخاستند و خلافت و ریاست را حق خود دانستند. هر یک از این دو گروه مناقب و خدمات و نزدیکی خود را به پیامبر(ص) یاد می‌کردند و خود را برای حکومت و زمامداری سزاوارتر می‌نامیدند.
زمانی که انصار در به دست گرفتن کامل قدرت، ناکام ماندند، پیشنهاد کردند که با مهاجران به صورت مشارکتی حکومت را به دست بگیرند. اما این راه حل آنان نیز راه به جایی نبرد و چون مهاجران غلبه یافتند، سعد بن عباده که برای خلافت نامزد شده بود تسلیم مهاجران نشد و حتی تهدید به جنگ کرد.
به هر صورت انصار با ابوبکر بیعت کردند[7] و برای جلوگیری از پراکندگی و تفرقه میان مسلمانان به همکاری با خلیفه پرداختند.[8] در ۱۲ق نیز زمانی که ابوبکر به حج رفت، قتاده بن نعمان را به جای خود برای سرپرستی مدینه قرار داد.[9]
در دوران خلیفه دوم
در زمان خلافت عمر بن خطاب، وضعیت انصار همانند خلافت خلیفه اول بود و آنان در بعضی از جنگ‌ها شرکت می‌نمودند.[۱۷] عمر نیز کم و بیش جانب انصار را نگه می‌داشت و در کارها با آنان مشورت می‌کرد؛ چنانکه درباره تعیین مبدأ تاریخ اسلامی با انصار رایزنی کرد[۱۸] و با اینکه هیچ یک از اعضای شورایی که عمر برای تعیین خلیفه پس از خود برگزید، از انصار نبودند. اما خلیفه دستور داد انصار نیز در کار انتخاب خلیفه پس از او نظارت کنند.[10]با این حال عمر وقتی برای مسلمانان از بیت المال مقرّری تعیین می‌کرد، امتیازات خانوادگی و سبقت در مسلمان شدن را اساس قرار داد و بر همین اساس، مهاجران را بر انصار مقدم داشت[11] و در میان خود انصار هم، برای قبیله اوس که در بیعت با ابوبکر بر قبیله خزرج پیشی گرفته بودند، سهم بیشتری قرار داد.[12]قرائت خاص خلیفه از آیه ۱۰۰ سوره توبه(۹) که مبنایی برای برتری دادن مهاجران بر انصار توسط وی شده بود، اعتراض شدید اُبَیّ بن کَعب، قاری نامدار قرآن را بر انگیخت. ابی بن کعب نیز در مقابل، برای اثبات برابری انصار با مهاجران و ذکر فضایل بسیارشان، به آیات دیگری از قرآن مجید از جمله آیات ۳ سوره جمعه(۶۲)، ۱۰ سوره حشر(۵۹) و ۷۵ انفال(۸) استناد کرده است.[13]برخی نیز معتقدند قاریان معتبر قرآن که عموماً از انصار بودند، به عمر پیشنهاد کردند که قرآن را جمع آوری کند، اما عمر نپذیرفت.[14]
در دوران خلافت امام علی(ع)
در دوران خلافت امام علی(ع)، انصار از حامیان جدی و پرشور آن حضرت بودند و در بیشتر حوادث سیاسی و نظامی این عصر نقش داشتند؛ چنانکه امام علی(ع) در نامه‌ای به معاویه نوشت که مهاجران و انصار در بیعت با او یکدل بوده‌اند و اتفاق نظر داشته‌اند.[15]در پیکار صفین نیز چهره‌های برجسته انصار همچون براء بن عازب، عبدالرحمان بن ابی لیلی، خزیمه بن ثابت و زید بن ارقم شرکت داشتند و معاویه چنان خشمناک شد که به ملامت انصار پرداخت.[16]علی(ع) به پیروی از پیامبر(ص) همواره از انصار پشتیبانی می‌کرد و گروهی از آنان نیز به صحّت حدیث ولایت و واقعه غدیر شهادت دادند.[17]
ارتباط با مهاجرین
اما میان انصار که آنان را یثربی می‌خواندند،[18] و مهاجران که مکی نامیده می‌شدند، رقابت شدیدی جریان داشت. مهاجران، خود را خویشاوند پیامبر(ص) و نخستین مسلمانان می‌شماردند و بر انصار افتخار می‌کردند. انصار نیز گذشته از افتخارات دوره اسلامی، به یمانی و قحطانی بودن خود نیز افتخار می‌کردند.[19]شاعران انصار این افتخارات را به نظم می‌کشیدند و تبلیغ می‌کردند؛ از جمله حسان بن ثابت انصاری شاعر پرآوازه، اشعار بسیاری سرود و به ذکر مناقب انصار پرداخت و مکیان را مورد نکوهش و دشنام قرار داد.[20]در مقابل، مکیان به سبب برتری و غلبه سیاسی و اقتدار اجتماعی بر انصار برتری یافتند. این امر در مقرری که عمر برای مسلمانان قرار داد، مشخص شد.[21]
در دوره معاویه
در روزگار معاویه، انصار بیشتر مورد سرزنش قرار گرفتند. زمانی که بُسر بن ابی ارطاة عامری فرمانده لشکر معاویه به حجاز حمله کرد و وارد مدینه شد، انصار را با تعابیری چون «ابناء العبید» (فرزندان بردگان) و «معشر الیهود» (گروه یهود) خطاب کرد و آنان را تحقیر نمود.[22] دشمنی معاویه با انصار تا حدی بود که همراه با عمرو بن عاص تلاش کرد تا عنوان انصار را رسماً براندازند، اما کاری از پیش نبردند.[23]
در دوره یزید بن معاویه
یزید نیز به سرکوبی و تحقیر انصار ادامه داد و به کعب بن جعیل شاعر دستور داد تا انصار را هجو کند.[24] در واقعه حرّه نیز که در سال ۶۳ق روی داد، تعداد زیادی از مردم مدینه و از جمله ۱۷۳ تن از انصار کشته شدند[25] و پس از رسیدن خبر پیروزی شامیان، یزید ابیاتی از اشعار ابن زبعری را که در روزگار مشرک بودنش در جنگ احد سروده بود را زمزمه می‌کرد، گویی انتقام جنگ بدر را از خزرجیان می‌گرفت.[26]این وقایع و نیز سرکوب قیام ابن زبیر، نیروی انصار را در هم شکست و بسیاری از ایشان به جنگجویان شمال افریقا و اندلس و دیگر میدانهای جنگ پیوستند.[27]قسمتی از متن برگرفته از پایگاه ویکی شیعه

پی‌نوشت:
1. نگاه کنید: ابن هشام، السیره النبویه، ج۳، ص۶۳۵ -۶۳۹؛ خلیفه، ج۱، ص۳۲- ۳۸، ۵۲، ۶۳
2. بخاری، صحیح البخاری، ۱۴۰۲ق، ج۴، ص۲۲۱؛ مسلم، صحیح مسلم، ۱۴۰۱ق، ج۱، ص۸۵ -۸۶؛ ج۲، ص۱۹۴۸-۱۹۵۲.
3. ابن هشام، السیره النبویه، ۱۳۹۱ق، ج۴، ص۹۳۳- ۹۳۵؛ بخاری، صحیح البخاری، ۱۴۰۲ق، ج۴، ص۲۲۱؛ مسلم، ج۱، ص۷۳۳-۷۳۴
4. ابوالفرج، الاغانی، ۱۹۷۰م، ج۴، ص۷۶.
5. احمد بن حنبل، مسند ابن حنبل، ۱۳۱۳ق، ج۴، ص۲۹۲.
6. جاحظ، البیان و التبیین، ۱۳۵۱ق، ج۲، ص۲۱۹.
7. ابن سعد، الطبقات الکبیر، ۱۳۳۰ق، ج۳، ص۱۳۶، ۱۵۱؛ احمد بن حنبل، مسند ابن حنبل،‌ ۱۳۱۳ق، ج۱، ص۵۵ -۵۶.
8. مقدسی، البدء و التاریخ، ۱۸۹۹ق، ج۵، ص۱۵۶-۱۵۷.
9. خلیفه بن خیاط، تاریخ، ۱۹۶۷م، ج۱، ص۱۰۸
10. مقدسی، البدء و التاریخ، ۱۸۹۹ق، ج۵، ص۱۶۹.
11. خلیفه بن خیاط، تاریخ، ۱۹۶۷م، ج۱، ص۸؛ نیز نگاه کنید: مقدسی، البدء و التاریخ، ۱۸۹۹ق، ج۵، ص۱۸۰
12. مقدسی، البدء و التاریخ، ۱۸۹۹ق، ج۵، ص۱۹۰-۱۹۱
13. ابن سعد، الطبقات الکبیر، ۱۳۳۰ق، ج۳، ص۲۱۳، ۲۲۶.
14. بلاذری، فتوح البلدان، ۱۸۶۵م، ص۴۳۷.
15. ابن شبه، تاریخ المدینه المنوره، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۷۰۷؛ابوالفتوح، روح الجنان، ۱۳۸۴ق، ج۶، ص۹۴- ۹۵.
16. ابن شبه، تاریخ المدینه المنوره، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۷۰۶.
17. نگاه کنید: طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۴، ص۵۶۱.
18. ابن سعد، الطبقات الکبیر، ۱۳۳۰ق، ج۶، ص۳۳.
19. امینی، الغدیر، ۱۴۰۳ق، ج۱، ص۱۸۴- ۱۸۵.
20. علی، المفصل فی التاریخ، ۱۹۷۶م، ج۱، ص۴۸۴
21. علی، المفصل فی التاریخ، ۱۹۷۶م، ج۱، ص۵۰۳- ۵۰۵.
22. ابن هشام، السیره النبویه، ۱۳۹۱ق، ج۴، ص۶۳؛ علی، المفصل فی التاریخ، ۱۹۷۶م، ج۱، ص۳۸۴، ۴۸۳
23. ابن سعد، الطبقات الکبیر، ۱۳۳۰ق، ج۳، ص۲۱۳، ۲۲۶.
24. ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ۱۳۷۸ق، ج۲، ص۹-۱۰
25. ابوالفرج، الاغانی، ۱۹۷۰م، ج۱۴، ص۱۲۵، ۱۲۷-۱۲۸.
26. ابن قتیبه، الشعر و الشعراء، ۱۴۰۴ق، ص۱۵۲.
27. خلیفه بن خیاط، تاریخ، ۱۹۶۷م، ج۱، ص۳۱۳-۳۱۴
26. بلاذری، انساب الاشراف، مؤسسة الاعلمی للمطبوعات، ج۴، ص۴۲.
27. نگاه کنید: حتی، تاریخ عرب، ۱۳۶۶ش، ص۲۵۱.