– به تقریر فلسفی شاید شما قدرت خدا را یک امر اعتباری مانند قدرت و اختیارات حاکم فرض کردید که خدا آن را از راه های مختلف برای خود جمع نموده است . اما وجود خدا و صفت قدرتش به عنوان صفت ذاتی و بی نهایت یک امر حقیقی و تکوینی است که از این لحاظ فیاض و هستی بخش عالم امکان است و سایر وجود ها و به تعبیر عرفانی سایر « نمود ها » برابر وی مانند سایه و یا صورتهای ذهنی ما است که اصل هستی شان از وجود قدسی سرچشمه گرفته اند.همچنین خدا واجب الوجود است و در فلسفه مبرهن شده که واجب الوجوب یکی بیشتر نمی تواند باشد لذا رقیب و شریکی برایتان قابل تصور نیست تا بحث محدودیت قدرت یا تقسیم آن پیش آید . به دیگر سخن خداوند قدرتش را جمع نکرده بلکه از ازل و همراه ذاتش بوده است و با آن ممکنات را به زیور هستی خلقت نموده است . عقل، خداوند را قادر مطلق می داند چرا که دارای کامل ترین و برترین وجود است، هیچ نقصی در او راه ندارد، عالم به تمام اسرار و وقایع و موجودات است. خالقی است که هر چیزی وجودش را از او دارد، و بی نیازی است که نیاز غیر خود-یعنی مخلوقاتش را- رفع می کند.
– قدرت او از ذات وی ناشی می شود و علت قدرت و مظاهر نیرو و توان وی که در مخلوقاتش تجلی می یابد از ذات خود او سرچشمه گرفته است. ذات خداوند، دارای تمام صفات کمالی است و هیچ کمالی وجود ندارد مگر اینکه او به بهترین وجهی آن را دارا می باشد، چرا که وی اصلا خالق تمام کمالات و خوبی های این عالم است. او وجودی محض است و بی نهایت. خداوند موجودی واجب است، و تمام اینها اقتضای این را دارند که قدرتش نیز بی نهایت باشد چرا که افعالش بینهایت است. آسمان و کهکشانش را انسان توان پیمودن ندارد و دستان بشر اعماق زمین او را نکاویده است، و حتی به وجود انسان نیز نه در بعد روحانی و نه در بعد جسمانی به تمامه و کامل آگاهی ندارد. و در پایان باید تاکید کرد که قدرت بی پایان او را علتی جزء ذات خود او نیست.
نکته مفید : در تقدیراتی که اختیار انسان در آنها دخیل است ، تقدیرات قابل تغییرند ؛ و خدا آنها را تغییر می دهد . امّا زمانی تقدیرات را تغییر می دهد که خود انسان ، اختیار خود را به کار گیرد . خداوند متعال با ارسال انبیاء علیهم السلام راه درست به کار گرفتن اختیار را به انسان یاد داده و راههای خاصّی را به انسان آموخته است که با استفاده از آن راهها می تواند آثار سوء اختیارات قبلی خود و دیگران را اصلاح نماید.