حکم قصاص پیش از اسلام نیز در میان اعراب وجود داشت و اعمال می شد . اما ضوابط وشرایط خاصی نداشت . گاه مرد را در ازای مرد و زن را در ازای زن قصاص می کردند وگاه بر عکس. گاه یک نفر را در ازای یک نفر , و گاه ده نفر یا یک قبیله را درازای یک نفر به قصاص می رساندند . گاه حر را در ازای عبد و رئیس را در ازای مرئوس قصاص می کردند . در میان یهودیان نیز حکم قصاص وجود داشت همانگونه که درفصل بیست و یکم و بیست و دوم از سفر خروج و فصل سی و پنجم از سفر اعداد آمده است , و قرآن کریم از آن حکایت کرده : «و کتبنا عـلـیـهـم فـیـها ان النفس بالنفس والعین بالعین و الانف بالانف و الاذن بالاذن و السن بالسن و الـجـروح قـصـاص» (مـائده -45) مـسیحیان در مورد قتل عفو و دیه را مقرر می داشتند و سایر گـروهـها وامت های گوناگون هر یک به نوعی حکم قصاص را اجرا می کردند گرچه این حکم ضابطه مند نبود. اسلام در مورد قصاص معتدل و منصفانه ترین روش را اجرا می کند . نه قصاص را لغومی کند نه آن را تنها راه جبران می شمارد بلکه می گوید هم می توان قصاص کرد و هم می توان به جای آن عفو کرد و دیه گرفت. و نیز بین قاتل و مقتول نیز به لحاظ تعداد و خصوصیات تساوی باید باشد. تفسیر المیزان ج 1 ص 425، طباطبائی – سید محمد حسین