از پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) روایت شده است که فرمود: ما استَفادَ امرء مُسلِم فائِدَةً بَعدَ الإسلامِ أفضَلُ مِن زَوجَة مُسلِمَة تَسُرُّهُ إذا نَظَرَ إلَیها وَتُطیعُهُ إذا أمَرَها وَتَحفَظُهُ إذا غابَ عَنها فی نَفسِها وَمالِهِ:
«مرد مسلمان فایده اى بعد از مسلمان شدن نصیبش نشده است که برتر باشد از همسری که هرگاه به او بنگرد دلش شاد مى شود، خواسته اش را اطاعت کند و چون شوهر از خانه بیرون رود او از خود و اموال شوهر حفاظت مى کند» کافى، ج 5، ص 327.

وجوب ازدواج
1 . آیا ازدواج در اسلام واجب است؛ یا اینکه شخص مى تواند تا پایان عمر خود مجرد بماند؟
همه مراجع: اصل ازدواج در اسلام واجب نیست و از مستحباتى است که به آن بسیار سفارش شده است؛ ولى اگر کسى به واسطه نداشتن همسر، به حرام بیفتد، ازدواج بر او واجب مى گردد و حق ندارد تا پایان عمر مجرد بماند.
2 . منظور از به گناه افتادن در اثر ازدواج نکردن چیست؟ آیا گناهان مقاربتى مقصود است یا گناهان دیگرى نظیر نگاه شهوت آلود را نیز شامل مى شود؟
همه مراجع: مقصود اعم است و شامل هر گناهى مى گردد.[2]3 . اگر جوانى از نظر شغلى و مالى، قادر به ازدواج نباشد؛ آیا باز ازدواج بر او واجب است؟
همه مراجع: اگر امکانات ازدواج براى او فراهم نباشد، معذور است؛ ولى باید خود را از گناه حفظ کند.[3]
[1]. العروه الوثقى، ج 2، النکاح ؛ توضیح المسائل مراجع، م 2443 ؛ خامنه اى، استفتاء، س 795 ؛ وحید، توضیح المسائل، م 2507.
[2]. العروة الوثقى، ج 2، کتاب النکاح، م 4.
[3]. امام، استفتائات، ج 3، احکام ازدواج، س 9؛ خامنه اى، استفتاء، س 795 ؛ تبریزى، صراط النجاة، ج 5، س 513؛ دفتر: همه مراجع.(احکام ازدواج،پرسمان).

* مسأله 2443 کسی که بواسطه نداشتن زن به حرام می افتد (1) واجب است زن بگیرد (2).
این مسأله، در رساله آیت اللّه (بهجت) نیست.
(1) (اراکی): یا موجب خوف به حرام افتادن می‌باشد و یا نداشتن زن برای او ضرر بدنی دارد..
(زنجانی): بی اختیار به حرام می افتد..
(2) (فاضل): این وجوب به خاطر جلوگیری از حرام است یعنی اگر مطمئن شود که به حرام می افتد واجب است زن بگیرد.
(نوری): و همچنین زنی که بواسطه نداشتن شوهر به حرام می افتد، واجب است اقدام به شوهر کردن نماید.
(مکارم): رجوع کنید به احکام نکاح یا ازدواج و زناشویی قبل از مسأله
توضیح المسائل مراجع مطابق با فتاوای سیزده نفر از مراجع معظم تقلید/ متن اصلی از رساله امام خمینی و مُحشی حضرات آیات: سیستانی، صافی گلپایگانی، مکارم شیرازی، نوری همدانی، شبیری زنجانی، بهجت،فاضل، اراکی، خویی، گلپایگانی، تبریزی.