امام صادق(ع) فرموده اند« الْمِرْصَادُ قَنْطَرَةٌ عَلَى الصِّرَاطِ، لَا یَجُوزُهَا عَبْدٌ بِمَظْلِمَةِ عَبْد ـــــ مرصاد پلى است بر روی صراط که بنده ای که حقّ بنده ای دیگر بر گردن اوست، از آن گذر نمی کند.» (بحار الأنوار ، ج ۷۲ ،ص ۳۲۳)

یعنی وقتی شخص می خواهد از صراط عبور کند، به پل مرصاد که می رسد، آنهایی که بر گردن او حقّی دارند جلویش را می گیرند و طلب حقّشان را می کنند و تا از عهده ی حقّ الناس بر نیامده اجازه ی عبور از آن پل را به او نمی دهند. در آنجا یا باید از حسنات خودش به صاحب حقّ بدهد تا او را به حقّش برساند یا باید عذاب برخی گناهان او را قبول کند تا بی حساب شوند.

امام صادق(ع) فرموده اند« الْمِرْصَادُ قَنْطَرَةٌ عَلَى الصِّرَاطِ، لَا یَجُوزُهَا عَبْدٌ بِمَظْلِمَةِ عَبْد ـــــ مرصاد پلى است بر روی صراط که بنده ای که حقّ بنده ای دیگر بر گردن اوست، از آن گذر نمی کند.» (بحار الأنوار ، ج 72 ،ص 323)

یعنی وقتی شخص می خواهد از صراط عبور کند، به پل مرصاد که می رسد، آنهایی که بر گردن او حقّی دارند جلویش را می گیرند و طلب حقّشان را می کنند و تا از عهده ی حقّ الناس بر نیامده اجازه ی عبور از آن پل را به او نمی دهند. در آنجا یا باید از حسنات خودش به صاحب حقّ بدهد تا او را به حقّش برساند یا باید عذاب برخی گناهان او را قبول کند تا بی حساب شوند.

کلمه” مرصاد” به معناى آن محلى است که در آنجا به کمین بنشینند و منتظر رسیدن شکار و یا دشمن باشند، و بر مرصاد بودن خداى تعالى با اینکه او منزه است از نشستن در مکان، کنایه اى است تمثیلى، که مى خواهد بفهماند خداى تعالى مراقب اعمال بندگانش است، همانطور که انسان در کمین نشسته مراقب حرکات و سکنات دشمن خویش است، و منتظر است تا او را دستگیر کند و یا به قتل برساند، و خود او هیچ خبر ندارد از اینکه دشمنش در صدد دستگیرى و یا کشتن او است، خداى سبحان هم مراقب اعمال بندگان خویش است، همین که طغیان کردند و فساد را گسترش دادند ایشان را به شدیدترین وجهى عذاب مى کند.