امام علی(علیه السلام) در این قسمت از نامه 28 نهج البلاغه جواب معاویه را این گونه می دهد:……..فَاِسْلامُنا ما قَدْ سُمِعَ، وَ جاهِلِیَّتُنا لاتُدْفَعُ، وَ کِتابُ اللّهِ
اسلام ما به گوش همه رسیده، و وضع پاک ما در دوران جاهلیت قابل ایراد نیست، و کتاب خدا
یَجْمَعُ لَنا ما شَذَّ عَنّا، وَ هُوَ قَوْلُهُ سُبْحانَهُ: «وَ اُولُوا
آنچه از (حقوق وبرترى) ما پراکنده گشته جمع نموده، و آن گفتار خداى پاک است: «به حکم کتاب خدا
الاَْرْحامِ بَعْضُهُمْ اَوْلى بِبَعْض فى کِتابِ اللّهِ» وَ قَوْلُهُ تَعالى:
بعضى از خویشان به بعضى دیگر سزاوارترند» و سخن خداى بزرگ است:
«اِنَّ اَوْلَى النّاسِ بِاِبْراهیمَ لَلَّذینَ اتَّبَعُوهُ وَ هذَا النَّبِىُّ وَ الَّذینَ
«شایسته ترین مردم به ابراهیم آنهایى هستند که از او پیروى نمودند و این شایسته ترین پیامبر و کسانى هستند که
آمَنُوا وَ اللّهُ وَلِىُّ الْمُؤْمِنینَ». فَنَحْنُ مَرَّةً اَوْلى بِالْقَرابَةِ، وَ تارَةً
ایمان آوردند، و خداوند سرپرست مؤمنین است». پس ما از طرفى به سبب خویشى، و از جهت دیگر
اَوْلى بِالطّاعَةِ. وَ لَمَّا احْتَجَّ الْمُهاجِرُونَ عَلَى الاَْنْصارِ یَوْمَ السَّقیفَةِ
به علّت پیروى نمودنْ به خلافت سزاوارتریم. زمانى که مهاجران در سقیفه به قرابت وخویشى خود
بِرَسُولِ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ فَلَجُوا عَلَیْهِمْ. فَاِنْ یَکُنِ الْفَلْجُ بِهِ
با رسول خدا صلّى اللّه علیه وآله بر انصار استدلال کردند پیروز شدند. اگر این قرابت دلیل برترى است
فَالْحَقُّ لَنا دُونَکُمْ، وَ اِنْ یَکُنْ بِغَیْرِهِ فَالاَْنْصارُ عَلَى دَعْواهُمْ.
پس حق با ماست نه با شما، و اگر دلیلى دیگر دارد انصار بر ادعاى خویش باقى اند.
وَ زَعَمْتَ اَنّى لِکُلِّ الْخُلَفاءِ حَسَدْتُ، وَ عَلى کُلِّهِمْ بَغَیْتُ. …….
گمان کردى که من بر تمام خلفا رشک برده ام، و بر آنان طغیان نموده ام. ……