اجبار بر مسیر هدایت و جلوگیری از ظلم ظالم به وسیله امور غیبی منافات با سنت الهی ،‌یعنی هدایت انسان از طریق اختیار دارد.وجود مصلحتی عظیم تر یعنی به کمال رسیدن انسان به اختیار و انتخاب خود ، مانع از این است که خدای متعال نظم و ساختار جهان رساننده به این هدف را دست کاری کرده و خودش هدف از خلق و آفرینش را از بین ببرد.به عبارت دیگر این لازمه اختیار و آزادی انسان است. چرا که رسیدن به تکامل جز از طریق اختیار حاصل نمی شود و خداوند در این دنیا، تکوینا ً جلو ظالم را نمی گیرد، چرا که در این صورت، دیگر اختیار معنا نخواهد داشت و فلسفه خلقت (رسیدن به کمال با اراده و اختیار) معنا نخواهد داشت. ولی خداوند متعال از طریق تشریع یعنی از طریق پیامبران از ظلم کردن به شدت نهی کرده است و هم عقل انسان ظلم را قبیح می داند و خداوند ظالمین را به مجازات خویش خواهد رساند. موردی را هم که در سوال مطرح فرمودید یک مصداق از این قانون کلی است .