الف. چون حقیقت انسان فوق زمان و مکان است. ازاین رو مى تواند به زمان هاى گذشته و آینده سفر کند، بدون این که این بدن مادى و خاکى با او همراهى داشته باشد؛ همانند معراج پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم که تمام عالم مادّه را با جسم خاکى و ماوراى ماده را با جسم مروّح (روح دار) طى کرد و با پیامبران زمان گذشته و مردمان آینده هم سخن شد؛ چنان که با بهشتیان و جهنمیان صحبت کردند و احوالات آنها را مشاهده نمودند. براى نمونه در زمان خودمان نیز امام خمینى(ره) از آینده خبر داده است؛ مثلاً صریحاً طى نامه اى براى گورباچف (صدر هیئت رئیسه اتحاد جماهیر شوروى) خبر از انحلال دولت کمونیستى و یا به برژنف فرمود: از اشغال افغانستان بهره اى نخواهید برد و با ذلّت خارج خواهید شد (نقل به معنا). نمونه دیگر آن که مرحوم آیت اللَّه اراکى در مصاحبه با مجله حوزه مى فرماید: «روزى براى مرحوم آقا نورالدین عراقى خبر آوردند که حاج آقا صابر – که از منبرى هاى خوب آن زمان بود – به سفر کربلا رفته و همان جا فوت کرده است (از پخش این خبر خیلى ها ناراحت شدند؛ به ویژه آیت اللَّه حائرى یزدى، مؤسس حوزه علمیه قم). مرحوم آقا نورالدین همان طور که زیر کرسى نشسته بودند، سرشان را روى کرسى گذاشتند و پس از چند لحظه سرشان را بلند کردند و فرمودند: دروغ است، آقا صابر زنده است. از ایشان سؤال شد که چگونه فهمیدید ایشان زنده است؟ فرمودند: وقتى مؤمنى از دنیا برود هاتفى در میان آسمان و زمین ندا مى کند که «فلان مؤمن از دنیا رفته است». من هر چه گوش کردم نام ایشان را نبردند. بعد هم مشخص شد که ایشان زنده اند و نمرده اند» و… خلاصه این که: تا دل صدف دُر شریعت نشود
جان محرم اسرار طریقت نشود
بگذار جوانى که کسى در ره دین
با نفس و هوا پیر طریقت نشود
ب . البته این بدان معنا نیست که هر کس مدعى غیب گویى شد، سخنش پذیرفتنى است. برخى از این افراد، بااستفاده از فنون کلام و مشترکات افراد و بعضى از حدس ها، سخنانى مى گویند که هر کس تصور مى کند با او انطباق دارد. در هر صورت باید هشیار بود و در دام چنین افرادى اسیر نشد؛ زیرا کسانى که به الهام الهى خبر از آینده داشته باشند، آن را به کسى اظهار نمى کنند و مقام خویش را وسیله ارتزاق و کسب و کار قرار نمى دهند.
ج . امروزه بر اساس پیشرفتها و تسلط علمی و محدودیت ظروف بشری برای تصمیم سازی و عمل نمودن در برخی دانشگاههای کشور رشته ای به نام آینده نگری وجود دارد.