حضرت همچون دیگران زندگى می‌ کند و از زندگى معمولى و عادى برخوردار است . البته در منابع دینی ما ،نکته خاصی در مورد کیفیت زندگی امام زمان بیان نشده است و ما اطلاعات زیادی در کار و شغل آن حضرت نداریم !! مطلبی که با توجه به روایات حتمی است، این است که حضرت مهدی علیه السلام در بین مردم زندگی و رفت و آمد دارند اما کسی ایشان را نمی شناسد. همان طور که از امام صادق علیه السلام روایت شده که می فرمایند: «حضرت صاحب الامر علیه‎السلام از این جهت با حضرت یوسف علیه السلام شباهت دارد که برادران یوسف، با این که عاقل و دانا بودند و قبلا هم با وی معاشرت داشتند، وقتی به محضرش شرفیاب شدند تا خودش را معرفی ننمود، او را نشناختند و با این که بین ایشان و حضرت یعقوب علیه السلام بیش از 18 روز را فاصله نبود، حضرت یعقوب علیه السلام از وی اطلاعی نداشتند.پس چرا این مردم انکار می کنند که خداوند همین عمل را نسبت به حجت خویش حضرت صاحب الامر علیه السلام نیز انجام دهد؟ آن حضرت هم، در بین مردم تردد کند و در بازارشان راه برود و بر فرش ایشان قدم بگذارد، ولی او را نشناسند، و به همین وضع زندگی کند تا هنگامی که خداوند به او اذن معرفی به مردم را بدهد.» بر این اساس در مورد زندگی خصوصی حضرت نیز اگر ما به جست جو نپردازیم، برایمان بهتر است.
بی‌تردید زندگی ایشان چه در دوران غیبت و چه در دوران ظهور و قیام و چه در دوران حکومت بر جهان [که ان شاء الله زودتر برسد]، هم چون زندگی اجداد کرامشان (رسول اکرم، حضرت امیرالمؤمنین و … علیهم السلام) خواهد بود؛ پس نه تنها اهل عصمت، بلکه اهل ایمان و تقوا نیز در این دنیا مصرف‌گرا نیستند که دغدغه‌ درآمد کم یا زیاد را داشته باشند. در عین حال، وقتی خداوند متعال کار و تلاش را برای تأمین امرار معاش مقدر و مقرر فرموده است و در احادیث نیز تأکید و تصریح شده که «اگر “تقوا” ده قسم باشد، نه قسم آن در کسب حلال است»، لابد ایشان نیز بی‌کار نیستند؛ چنان که هیچ یک انبیا و اولیای الهی بی‌کار نبوده‌اند. عده‌ای چوبانی می‌کردند، عده‌ای نجاری می‌کردند. حضرت داود علیه السلام با آن گستره‌ حکومتی، از راه آهنگری و زره‌سازی کسب درآمد داشتند و حضرت سلیمان علیه السلام که به نوعی حکومت جهانی داشتند، از راه زنبیل‌بافی کسب درآمد داشتند و همان مقدار نیز برای زندگی و مصرف شخصی آنها کافی بود.
البته مهم‌ترین شغل (اشتغال) اولیاء الله، همان «ولایت و امامت» است که در این شغل آنها «کارگر» و خداوند متعال، “کارفرما”ی آنان است؛ خدایی که رازق المرزوقین تمامی مخلوقات و بندگانش می‌باشد. در قرآن کریم تصریح شده است که برای حضرت مریم علیهاالسلام، مائده‌ی آسمانی می‌آمد:« فَتَقَبَّلَهَا رَبُّهَا بِقَبُولٍ حَسَنٍ وَأَنبَتَهَا نَبَاتًا حَسَنًا وَکَفَّلَهَا زَکَرِیَّا کُلَّمَا دَخَلَ عَلَیْهَا زَکَرِیَّا الْمِحْرَابَ وَجَدَ عِندَهَا رِزْقاً قَالَ یَا مَرْیَمُ أَنَّى لَکِ هَـذَا قَالَتْ هُوَ مِنْ عِندِ اللّهِ إنَّ اللّهَ یَرْزُقُ مَن یَشَاء بِغَیْرِ حِسَابٍ » پس پروردگارش وى [مریم ] را با حُسنِ قبول پذیرا شد و او را نیکو بار آورد، و زکریا را سرپرست وى قرار داد. زکریا هر بار که در محراب بر او وارد مى شد، نزد او [نوعى ] خوراکى مى یافت. [مى ] گفت: «اى مریم، این از کجا براى تو [آمده است؟ او در پاسخ مى ] گفت: «این از جانب خداست، که خدا به هر کس بخواهد، بى شمار روزى مى دهد.» به تصریح کلام وحی در قرآن کریم، خداوند متعال حتی برای آن مردمان عنود و لجوج در قوم بنی‌اسرائیل، از آسمان مرغ بریان و سلوا فرستاد.
البته منظور این نیست که لابد امام زمان علیه السلام در گوشه‌ای نشسته‌اند و روزی سه وعده از آسمان برای‌شان خوردنی و آشامیدنی می‌آید؛ بلکه منظور این است که بدانیم نه تنها موارد اینگونه وجود دارد، بلکه زندگی امام علیه السلام نیز مانند سایر اهل عصمت و اولیاء الله علیهم السلام می‌باشد؛ پس وقتی حضرت سلیمان که حکومت جهانی داشتند، با زنبیل بافی امرار معاش می‌کردند، برای امام زمان علیه السلام نیز برخورداری از باغ، زراعت، گله یا …، تصور بعیدی نیست، هر چند که هیچ کس اطلاع دقیقی ندارد.