حسین بن محمد بن حسن دیار بکری از مورّخان قرن دهم است[1] که اطلاعات چندانى از وى در دست نیست. او ساکن مکه بود و مدتى سمت قضاوت آنجا را بر عهده داشت.[2]
اثر مشهور وى کتاب «الخمیس فی احوال أنفس نفیس» است[3] که با عنوان «تاریخ الخمیس» شهرت دارد. دو اثر دیگر وى عبارتاند از: «أهبة الناسک و الحاج، لانتفاعه بها لدى الاحتجاج، على المذاهب الأربعة»،[4] و «مساحة الکعبة و المسجد الحرام».[5]
مذهب وى را مالکى گفتهاند.[6] درباره زمان درگذشت او اختلاف نظر وجود دارد، برخى سال 966 یا پیش از آنرا ذکر کردهاند،[7] اما یاد کردِ او از سلطان سلیم دوم[8] نشان میدهد که او تا سال 982 زنده بوده است.
کتاب «تاریخ الخمیس فی أحوال أنفس نفیس»؛ کتابى است که با استفاده از منابع متعدد، که در ابتداى کتاب از آنها نام برده شده است، درباره تاریخ اسلام و سیره پیامبر اکرم(ص) و اخبار صدر اسلام و نیز اخبار خلفاء و پادشاهان به بحث و بررسى میپردازد. مؤلف تمام تلاش خود را براى سنجش اخبار و تمییز صحیح از ناصحیح بکار برده و کتاب را بر یک مقدمه و سه رکن و یک خاتمه نگاشته است.
اثر مشهور وى کتاب «الخمیس فی احوال أنفس نفیس» است[3] که با عنوان «تاریخ الخمیس» شهرت دارد. دو اثر دیگر وى عبارتاند از: «أهبة الناسک و الحاج، لانتفاعه بها لدى الاحتجاج، على المذاهب الأربعة»،[4] و «مساحة الکعبة و المسجد الحرام».[5]
مذهب وى را مالکى گفتهاند.[6] درباره زمان درگذشت او اختلاف نظر وجود دارد، برخى سال 966 یا پیش از آنرا ذکر کردهاند،[7] اما یاد کردِ او از سلطان سلیم دوم[8] نشان میدهد که او تا سال 982 زنده بوده است.
کتاب «تاریخ الخمیس فی أحوال أنفس نفیس»؛ کتابى است که با استفاده از منابع متعدد، که در ابتداى کتاب از آنها نام برده شده است، درباره تاریخ اسلام و سیره پیامبر اکرم(ص) و اخبار صدر اسلام و نیز اخبار خلفاء و پادشاهان به بحث و بررسى میپردازد. مؤلف تمام تلاش خود را براى سنجش اخبار و تمییز صحیح از ناصحیح بکار برده و کتاب را بر یک مقدمه و سه رکن و یک خاتمه نگاشته است.