یک برنامه گفتگو محور که اعضای آن می توانند پیرامون آنچه ضروری می دانند، در یک اتاق مجازی دور هم جمع شوند و تبادل نظر و گفتگو کنند.

اتاق های گفتگوئی که این روزها دیدم از همه قشر و همه نوع نگاهی بود.

یک اتاق دارند پیرامون انتخابات آزاد سخن می گویند.

اتاق دیگر، اصولگرایان جمع شده و در مورد کاندید مورد نظرشان در انتخابات سخن می گویند.

اتاق مشابهی هم زمان از اصلاح طلبان شکل گرفته.

اتاق شلوغ دیگری پیرامون تجربیات مردم از گشت ارشاد حرف می زنند.

دیگری، در مورد آبان ۹۸

دیگری اتاقی است با حضور اپوزیسیون های سرشناس نظام که مشغول بحث در مورد تحریم انتخابات هستند

اتاق دیگری هم زمان در مورد لزوم حضور همه مردم مشغول طرح بحث اند.

بحثی هم در یک اتاق دیگر در نقد سیاست های حجاب اجباری و تعدد زوجات و ازدواج سفید  بالا گرفته.

اتاق دیگر در مورد صدا و سیما حرف می‌زنند

و و و و و…

بنظرم کمتر جای جهان می شود مردم یک جامعه را اینطور تشنه گفتگو یافت. من اتاق های گفتگوی بیست و چهار ساعته را هم دیده ام حتی. که مردم با عقاید مختلف پیرامون یک موضوع واحد تبادل نظر می کنند، با هم موافقت یا مخالفت می نمایند، هم را به چالش می کشند، و جالب اینکه حتی یک مورد توهین هم ندیدم.

و این تشنگی و این استقبال بی نظر مردم ما از این برنامه، حاصل فضای بسته ی گفتگویی بوده که همواره وجود داشته.

صدا و سیما، روزنامه‌ها، رسانه‌ها، تریبون‌ها و… همه در دست جناح ها یا انحصار حکومت بوده و این آنها بوده اند که اگر صلاح می دانستند بحثی را راه می انداختند و اگر صلاح نمی دانستند، در همان تریبون های یکطرفه، برای مردم منبر وعظ می روند. آنهایی که همواره مردم و تکثر زیبای آنان را انکار و سانسور نموده اند. 

بی‌اغراق نیست اگر بگویم در چهل و چند سال گذشته، هیچ چیز چون گفتگو و  تضارب آرا و تکثر عقاید و نگاه ها، سرکوب نشده است و این برنامه تازه، انگار یک خط قرمز حاکمیتی را نقض کرده. 

حالا این مردم تشنه گفتگو هستند که فضای این برنامه را با صحبت کردن از باب های مختلف اشغال کرده اند، هیچ خبری از سانسور نیست، خبری از شورای نظارت صدا و سیما نیست که بخاطر کلمه ی رقص، مجری را مجبور به عذرخواهی کند، ترسی از بازخواست و… وجود ندارد، همه با هر عقیده ای پیرامون آنچه علاقه دارند سخن می گویند و سخن می شنوند. و این چه تحول بزرگی است برای ما. 

کلاب هاوس، امروز نماد یک حکومت پویا و متکثر است. حکومتی که هیچ قشری از مردمش را بخاطر عقاید و نگاهش کنار نمی زند، حکومتی که براي مخالفینش هم اتاق گفتگو محیا کرده و حتی برخی مسئولین را وادار ساخته تا با حضور در این برنامه‌ها، بی واسطه با مردم سخن بگویند.

سلمان کدیور

یک برنامه گفتگو محور که اعضای آن می توانند پیرامون آنچه ضروری می دانند، در یک اتاق مجازی دور هم جمع شوند و تبادل نظر و گفتگو کنند.

اتاق های گفتگوئی که این روزها دیدم از همه قشر و همه نوع نگاهی بود.

یک اتاق دارند پیرامون انتخابات آزاد سخن می گویند.

اتاق دیگر، اصولگرایان جمع شده و در مورد کاندید مورد نظرشان در انتخابات سخن می گویند.

اتاق مشابهی هم زمان از اصلاح طلبان شکل گرفته.

اتاق شلوغ دیگری پیرامون تجربیات مردم از گشت ارشاد حرف می زنند.

دیگری، در مورد آبان ۹۸

دیگری اتاقی است با حضور اپوزیسیون های سرشناس نظام که مشغول بحث در مورد تحریم انتخابات هستند

اتاق دیگری هم زمان در مورد لزوم حضور همه مردم مشغول طرح بحث اند.

بحثی هم در یک اتاق دیگر در نقد سیاست های حجاب اجباری و تعدد زوجات و ازدواج سفید  بالا گرفته.

اتاق دیگر در مورد صدا و سیما حرف می‌زنند

و و و و و…

بنظرم کمتر جای جهان می شود مردم یک جامعه را اینطور تشنه گفتگو یافت. من اتاق های گفتگوی بیست و چهار ساعته را هم دیده ام حتی. که مردم با عقاید مختلف پیرامون یک موضوع واحد تبادل نظر می کنند، با هم موافقت یا مخالفت می نمایند، هم را به چالش می کشند، و جالب اینکه حتی یک مورد توهین هم ندیدم.

و این تشنگی و این استقبال بی نظر مردم ما از این برنامه، حاصل فضای بسته ی گفتگویی بوده که همواره وجود داشته.

صدا و سیما، روزنامه‌ها، رسانه‌ها، تریبون‌ها و… همه در دست جناح ها یا انحصار حکومت بوده و این آنها بوده اند که اگر صلاح می دانستند بحثی را راه می انداختند و اگر صلاح نمی دانستند، در همان تریبون های یکطرفه، برای مردم منبر وعظ می روند. آنهایی که همواره مردم و تکثر زیبای آنان را انکار و سانسور نموده اند. 

بی‌اغراق نیست اگر بگویم در چهل و چند سال گذشته، هیچ چیز چون گفتگو و  تضارب آرا و تکثر عقاید و نگاه ها، سرکوب نشده است و این برنامه تازه، انگار یک خط قرمز حاکمیتی را نقض کرده. 

حالا این مردم تشنه گفتگو هستند که فضای این برنامه را با صحبت کردن از باب های مختلف اشغال کرده اند، هیچ خبری از سانسور نیست، خبری از شورای نظارت صدا و سیما نیست که بخاطر کلمه ی رقص، مجری را مجبور به عذرخواهی کند، ترسی از بازخواست و… وجود ندارد، همه با هر عقیده ای پیرامون آنچه علاقه دارند سخن می گویند و سخن می شنوند. و این چه تحول بزرگی است برای ما. 

کلاب هاوس، امروز نماد یک حکومت پویا و متکثر است. حکومتی که هیچ قشری از مردمش را بخاطر عقاید و نگاهش کنار نمی زند، حکومتی که براي مخالفینش هم اتاق گفتگو محیا کرده و حتی برخی مسئولین را وادار ساخته تا با حضور در این برنامه‌ها، بی واسطه با مردم سخن بگویند.

سلمان کدیور