حمایت از مردم مظلوم فلسطین، لبنان ، سوریه ، عراق و… تنها محدود به تجهیز گروههای مقاومت نبوده و فراتر از آن برآمده از نگاه انسانی و اسلامی به سرنوشت مردم این کشورها و سایر مسلمانان است. جمهوری اسلامی بر اساس وظیفه و مسئولیت انسانی و اسلامی ، نمی تواند نسبت به زندگی مردم در این کشورها بی تفاوت باشد.
مگر نه اینکه پیامبر اکرم فرمودند: «من اصبح و لم یهتم بامور المسلمین فلیس بمسلم»( اصول کافی، ج ۲، ص ۱۶۳)و «من سمع رجلاً ینادی یا للمسلمین فلم یجبه فلیس بمسلم؛ هر کس فریاد استغاثه هر مظلومی (اعم از مسلمان یا غیر مسلمان) را بشنود که مسلمین را به یاری می طلبد، اما فریاد او را اجابت نکند مسلمان نیست.»(اصول کافی، کتاب الایمان و الکفر، باب الاهتمام بامور المسلمین، ح ۵) این روایات عمومیت داشته و همه نیازمندیهای مسلمانان را شامل می شود و مسلمانان نمی توانند نسبت به سرنوشت و زندگی سایر مسلمانان بی اعتنا باشند و به یاری آنان نشتابند.
ضمن آنکه کمک های بشر دوستانه به کشورهایی که نیاز به کمک سایر کشورها دارند، یک عرف بین المللی بوده و در حوادثی مانند سیل، زلزله و… کشورها به یاری کشورهای آسیب دیده می شتابند و جمهوری اسلامی باید در این حرکت انسان دوستانه جلودار باشد و با توجه به نیازهاى ضرورى و حیاتى مردم این کشورها و امکانات نسبتا خوب کشورمان، کمک هایى محدود بوده و تأثیر منفى در روند آبادانى و حل مشکلات اقتصادى و معیشتى ما بر جاى نمى گذارد.
بنابر این بر اساس آموزه های دینی و وظایف انسانی ، جمهورى اسلامى ایران به عنوان یک نظام اسلامى، داراى یک سرى مسؤولیت هایى فراملّى، نسبت به سایر مسلمانان است. این مسؤولیت ها در مورد تزاحم بین نیازهاى داخلى و خارجى، حتما باید مراعات شود. مثلاً اگر در کشورهاى دیگر، مسلمانانى نیازمند به ضرورى ترین نیازهاى حیاتى (از قبیل غذا، دارو، پوشاک و…) باشند؛ بدون شک نمى توان نیازمندى هاى غیرحیاتى و کم اهمیت تر داخلى را اولویت داد؛ چون مسأله زندگى و حفظ جان مسلمانان در میان است. دیگر اینکه ملاک تقدم نیازهاى داخل یا خارج در امور غیرمتیقن مسؤولیت هاى فراملى، رعایت اصل اهم و مهم است. به بیان دیگر، حاکم اسلامى با کمک گرفتن از متخصصان و کارشناسان رشته هاى مختلف و با درک شرایط و مقتضیات زمانى و مکانى، باید مشخص کند که اولویت با رفع نیازهاى داخلى است یا نیازهاى خارجى دولت اسلامى. در هر حالت، باید قدر متیقن مسؤولیت هاى برون مرزى و کمکهاى حیاتى را سر لوحه سیاست خارجى خود قرار دهد. در غیر آن موارد، چه بسا در مواردى، بر اساس نظرات کارشناسى و تخصصى ثابت شود که وظیفه اى برون مرزى بر نیازهاى داخل اولویت دارد (مانند حمایت ایران از حزب الله لبنان و مردم مسلمان غزه در مقابل رژیم غاصب اسرائیل) و در مواردى نیز ممکن است مسائل داخلى اولویت دارد مانند تقدم دفاع از مرزهاى کشور در برابر حمله عراق آن هم در زمانى که برخى در اندیشه آزادسازى ارتفاعات جولان از اشغال اسرائیل بودند. مسلما اگر مردم ما با واقعیات و الزامات جهانى، روش هاى پیشبرد اهداف سیاست خارجى و تأمین امنیت و منافع ملى و… آشنایى کامل داشته باشند و در جریان امور قرار بگیرند، مثبت بودن اعطاء چنین کمک ها و سرمایه گذارى ها را تصدیق مى نمایند. نظام جمهورى اسلامى ایران از همان ابتدا، بیشترین سعى و توان خود را در جهت محرومیت زدایى و مبارزه با فقر و مظاهر آن داشته و سیاست هاى متعددى را به منظور تأمین اجتماعى، حقوق کار و اشتغال، به کار انداختن انفال و ثروت هاى عمومى، توزیع عادلانه منابع طبیعى کشور، استرداد ثروت هاى نامشروع و… دنبال کرده و نتایج درخشانى گرفته است. اما به دلایل متعددى از قبیل وضعیت نابسامان ساختار اقتصادى کشور، وابستگى به نفت، رشد سریع جمعیت، وقوع جنگ تحمیلى، محاصره هاى اقتصادى، کم توجهى ها به اجراى کامل عدالت اجتماعى، عدم نظارت دقیق بر مصرف بودجه ها و هزینه هاى عمومى و سیاست زدگى و گرایشات جناحى و بروز برخی مفاسد اقتصادی و… هنوز ما در برخى موارد شاهد وجود مشکلات و معضلات اجتماعى و اقتصادى هستیم. در هر صورت وجود این قبیل مشکلات و معضلات، نمى تواند توجیه کننده کناره گیرى و بى توجهى ایران، از وضعیت نابسامان سایر مسلمان و اهداف سیاست خارجى خود باشد. بلکه همراه با انجام وظیفه برون مرزى خود باید به حل مشکلات درون نیز بپردازیم.
نکته دیگری که باید در این خصوص مورد توجه قرار بگیرد، این است که همه طرح ها و پروژه هایی که در این کشورها توسط کشور ما انجام می شود، به صورت بلا عوض نبوده و بخشی از آنها در قالب سرمایه گذاری در این کشورها و با سرمایه و مشارکت بخش خصوصب انجام می گردد که نه تنها هزینه ای بر کشورمان تحمیل نمی کند، بلکه برای کشور ارز آور بوده و زمینه اشتغال و توسعه خدمات به سایر کشورها و تبلیغ توانمندیهای کشورمان را فراهم می کند البته رسانه های وابسته به دشمنان نظام به گونه ای در این زمینه تصویر سازی می کنند که گویا جمهوری اسلامی همه این امکانات را بلا عوض در اختیار این کشورها می گذارد در حالی که واقعیت این گونه نبوده و در این کشورها فضای مناسبی برای سرمایه گذاری و حضور بخش خصوصی وجود دارد که کشورها معمولاٌ برای حضور و مشارکت بیشتر در این کشورها با یکدیگر رقابت می کنند و کشور ما نیز به عنوان کشوری که نقش مهمی درتحولات منطقه دارد، باید در این عرصه حضور فعال داشته باشد.