آیا این روایت، مستند است که «أ لیس کل محبوب یحب خلوة حبیبه»؛ آیا هر معشوقی نمی‌خواهد که با عاشقش خلوت کند؟!

این روایت در منابع مختلف روایی بیان شده است، و از نظر سند مشکلی ندارد؛[1] امام صادق(ع) می‌فرماید: «کانَ فیما ناجَى اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ مُوسَى بْنَ عِمْرانَ أَنْ قالَ لَهُ یا ابْنَ عمران کَذَبَ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ یُحِبُّنی فَإِذا جَنَّهُ اللَّیْلُ نامَ عَنّی أَ لَیْسَ کُلُّ مُحِبٍّ یُحِبُ‏ خَلْوَةَ حَبِیبِهِ‏ ها أَنا ذا یا ابْنَ عمران مُطَّلِعٌ عَلَى أَحِبَّائی إِذا جَنَّهُمُ اللَّیْلُ حَوَّلْتُ أَبْصارَهُمْ مِنْ قُلُوبِهِمْ وَ مَثَّلْتُ عُقُوبَتی بَیْنَ أَعْیُنِهِمْ یُخاطِبونی عَنِ الْمُشاهَدَةِ وَ یُکَلِّمُونی عَنِ الْحُضورِ یا ابْنَ عمران هَبْ لی مِنْ قَلْبِکَ الْخُشوعَ وَ مِنْ بَدَنِکَ الْخُضوعَ وَ مِنْ عَیْنَیْکَ الدُّموعَ فی ظُلَمِ اللَّیْلِ وَ ادْعُنی فَإِنَّکَ تَجِدُنی قَرِیباً مُجِیباً».[2]
«خداوند در ضمن مناجاتی به حضرت موسی(ع) فرمود: ای پسر عمران! آن‌که ادعای دوستی مرا داشته، ولی شب‌هنگام خوابیده و در سحرخیزی و مناجات نمی‌کوشد، دروغ‌گو است. آیا هر عاشقی مشتاق خلوت کردن با معشوق خود نیست؟! ای پسر عمران! اینک این منم که شب‌هنگام، عاشقانم را می‌شناسم و چشمان آنان را از دل‌هایشان در آورده و کیفرم را پیش چشمانشان پدیدار می‌کنم و چنان با من سخن می‌گویند که گویى مرا می‌بینند و چنان مرا مخاطب می‌سازند که گویى در حضورم هستند. ای پسر عمران! از قلبت شکستگى، از تنت افتادگى و از چشمانت اشک‌ها در تاریکى شب را به من هدیه بده و مرا بخوان که نزدیک و اجابت‌کننده‌ام خواهى یافت».