آیه 44 سوره نمل می فرماید:«قِیلَ لَهَا ادْخُلِی الصَّرْحَ فَلَمَّا رَأَتْهُ حَسِبَتْهُ لُجَّةً وَکَشَفَتْ عَن سَاقَیْهَا قَالَ إِنَّهُ صَرْحٌ مُّمَرَّدٌ مِّن قَوَارِیرَ قَالَتْ رَبِّ إِنِّی ظَلَمْتُ نَفْسِی وَأَسْلَمْتُ مَعَ سُلَیْمَانَ لِلَّـهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ؛ به او (ملکه سبا) گفته شد: «داخل حیاط (قصر) شو!» هنگامی که نظر به آن افکند، پنداشت نهر آبی است و ساق پاهای خود را برهنه کرد (تا از آب بگذرد؛ امّا سلیمان) گفت: « ( این آب نیست،) بلکه قصری است از بلور صاف!» (ملکه سبا) گفت: «پروردگارا! من به خود ستم کردم؛ و (اینک) با سلیمان برای خداوندی که پروردگار عالمیان است اسلام آوردم!»طبق آیه فوق این کشف ساق به درخواست حضرت سلیمان(ع) نبوده تا اشکال داشته باشد . بعد که حضرت سلیمان(ع) دیدند ملکه سبا سنگهای بلورین، صاف و شفاف کف قصر را با محل جمع شدن آب اشتباه گرفته او را متوجه اشتباهش کرد، و او نیز ساق پای خویش را پوشاند، و به عظمت و اعجاز کار حضرت سلیمان پی برد و اسلام آورد.

جهت اطلاع بیشتر ر. ک:
تفسیر المیزان و نمونه ، ذیل تفسیر آیه شریفه.