بررسی اجمالی یک واژه 

بنایی بودایی برای نگهداری آثار بازمانده از بودا و نیز مجموعه های مکتوب از گفتگوها و خطابه های بودایی (سوترا). پاگودا در چین، ژاپن، کُره، میانمار (برمۀ سابق) و تبت وجود دارد. پاگوداها معمولا سه، پنج، یا هفت طبقه اند، هرچند پاگوداهای چینی ممکن است تا سیزده طبقه نیز داشته باشند. نوک پاگودا به شکل یک منار مخروطی بلند است. پاگودا معمولاً اتاق ندارد، و اساساً مجموعه ای از سقف هاست و ساختمانی کارکردی به شمار نمی رود. پاگودا که از استوپای هندی اقتباس شده، شبیه برج های دیده بانی چینی است؛ شکل آن مفهوم نمادین نیز دارد. پاگودای تبتی را چورتِن، به معنای «خرمن آتش مراسم سوزاندن مردگان» می نامند. پاگودا غالباً زیارتگاه است، و گاه در نزدیکی آن دیرهایی ساخته می شود. نیز گاه بقعه ای در نزدیکی آن وجود دارد، اما آیین عبادت بودایی معمولاً در معابد مجاور دیرهابرگزار می شود

 پاگودا به گونه ای برج می گویند با بام هایی چندلا و رده وار. این سازه ها که در ویتنام، چین، کره، ژاپن و دیگر کشورهای خاوری آسیا برپاست در اصل نیایشگاهی برای پیروان تائوئیسم بوده است. همچنین برخی پاگوداها برای بوداگرایی کاربرد دارند. پاگوداهای نوین تکامل یافتهٔ استوپاهای هندی باستان اند.

پاگودا به شکل برجی است چند طبقه. شمار طبقه های هر پاگودا همیشه فرد است زیرا سازندگان آن چنان می پنداشتند که عدد فرد مایه خوشبختی است. بیشتر پاگوداها معبد یا جزئی از معبد هستند. فکر ساختن پاگودا همراه با مذهب بودایی از هندوستان به جاهای دیگر آسیا رفته است. چینیان در شکل ساختمان پاگودا تغییراتی دادند. ژاپنی ها از شکل پاگوداهای چینی تقلید کردند و همین شکل است که بیشتر معروف است. پاگودای چینی هشت پهلو است. طره های پهن بالای هر طبقه رو به بالا برگشته است. به این طره ها غالباً زنگوله های کوچکی آویخته است که باد آنها را به صدا درمی آورد.

فاطمه سماواتی