توسّل در لغت به معناى مدد جستن از وسیله براى نیل به مقصود است. این نگرش مسئله ی است که در فطرت هر بشری بلکه هر موجود زنده ای نهادینه و گذاشته شده حتی حیوانات مثل داستان ضمانت امام رضا علیه السلام از آهوی بیابان که شهره ی خاص و عام هست. توسل یعنی حیات و زندگانی، و کسی که توسل ندارد یعنی اینکه حیات و زندگی ندارد و انکار توسل یعنی انکار یک امر و موضوع فطری وحیاتی، چون هر انسان و موجودی هدفی را دنبال می کند و در فکر رسیدن و نیل به آن هدف و مقصد است و رسیدن به هدف و مقصد بدون وسیله و ابزار امکان ندارد، روی این اصل است که در روایات این گونه بیان شده است: «أبی الله أن یجری الأمور إلا بأسبابها فجعل لکل شئ سبباً؛ خداوند متعال امتناع دارد از این‌که امور را جز از راه اسباب آن فراهم آورد» )امام صادق علیه السلام مجمع البحرین)
حال فرقی ندارد آن هدف، وسیله، مادی باشد یا معنوی، چون هدف، علل و اسباب و امور را به ابعاد مادی نباید منحصر کرد. خواه اعمال و رفتار اخلاقی یا اجتماعی یا فرهنگی مردم یا دولتها باشد. در قرآن کریم نیز خداوند در آیهء 35 سورهء مبارکه مائده، مؤمنان را به تقوا و گرفتن وسیله نجات و جهاد در راه خدا سفارش کرده است. از روایات متعدد در طرق شیعه و اهل تسنّن به خوبی استفاده می شود که توسل به آن معنا که در بالا گفتیم از پیامبران و امامان و افراد صالح، کار خوبی محسوب می شود. بنابراین توسل جستن از روح بلند پیامبران و امامان و امامزادگان و صالحان مانعی ندارد. و نباید وسیله را اعم از مادی یا معنوی مؤثر دانست بلکه فاعل مطلق قادر خدای یکتاست.
نکته دیگر اینکه نباید سختی ها را ترجمه به عذاب الهی نمود. برای نمونه آن که امام صادق علیه السلام خطاب به سدیر صیرفی فرمودند: « إِذَا أَحَبَّ الله عَبْداً غَتَّهُ بِالْبَلَاءِ غَتّاً وَ إِنَّا وَ إِیَّاکُمْ یَا سَدِیرُ لَنُصْبِحُ بِهِ وَ نُمْسِی ـــ وقتی خدا بنده اى را دوست بدارد او را به یکباره در بلا فرو برد. اى سدیر! ما و شماها با بلا صبح و شب می کنیم.» بحار الأنوار، ج 64،ص208 .
گاهی نیز رنجها و سختی هایی که بر مؤمنان وارد می شود، موجب می شوند که آنها استعدادهای الهی خودشان را شکوفا سازند؛ و به مقامات بالای وجود راه یابند. معلّمی که شاگردی را بیشتر و به معنی درستش دوست دارد، به او بیشتر تکلیف درسی می دهد تا بیشتر رشد کند.