عبادت هم هدف است، هم وسیله، از طرفی عبادت هدف زندگى است و خدای متعال ما را برای آن خلق نموده است – وَ ما خَلَقْتُ اَلْجِنَّ وَ اَلْإِنْسَ إِلاَّ لِیَعْبُدُونِ – جن و انسان را جز برای عبادت نیافریدم (الذاریات، آیه 56) و از طرفى نیز عبادت وسیله است، وسیله رسیدن به یقین و کمال – وَ اُعْبُدْ رَبَّکَ حَتَّى یَأْتِیَکَ اَلْیَقِینُ (حجر، آیه 99) و کمال هر موجود و از جمله انسان در عینیت یافتن و به ظهور رسیدن تمام استعدادهاى نهفته آن موجود است.
 باید توجه نمود مقاصدى را که یک انسان در فرایند زندگى دنبال می کند همه یکسان نیستند، برخى از این هدف ها، هدف هاى مقدماتى، آلى و زمینه ساز براى نیل به هدف هاى بالاترند و برخى هدف نهایى و اصیل به شمار مى روند.  
عبادت، همان طور که هدف زندگى است، از طرفى هم جنبه مقدماتی دارد، یعنی وسیله است براى رسیدن به هدف برتر و آن هدف برتر کمال انسان و شکوفا شدن استعدادهاى جان آدمى است که اوج آن رسیدن به قرب پروردگار مى باشد، مقامى که در آن انسان به ذات اقدس الهى رهنمون مى شود و در جوار رحمت الهى استقرار مى یابد. 
قرآن کریم دراین زمینه می فرماید: إِنَّ اَلْمُتَّقِینَ فِی جَنَّاتٍ وَ نَهَرٍ. فِی مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِیکٍ مُقْتَدِرٍ – به راستى که پرهیزکاران در باغ ها و جویبار در جایگاهى راستین نزد پادشاهى مقتدرند (قمر، آیه 54 و 55).  
خلاصه سخن آن که هدف نهایى انسان کمال است و کمال انسان به معرفت الله مى باشد و معرفت هر شخص به میزان قرب او به خدا حاصل می شود، تقرب با سیر الى الله ممکن است وعبادت (بندگى و سرسپردگى محض در برابر خدا) طریقه سیر الى الله است.
براى آگاهى بیشتر در این زمینه ر.ک: فلسفه و هدف زندگى، استاد محمد تقى جعفرى.