عبدالغنی نابلسی که بود؟

عبدالغنی بن اسماعیل بن عبدالغنی، معروف به «نابلسی» عالم دینی، شاعر و اهل ادب، در سال 1050ق، در شهر دمشق به دنیا آمد.[1] هفت سال ابتدای زندگی وی در نزدیکی مسجد جامع اموی دمشق سپری شد، اما بعد از آن به سمت دارالخلافه در قسطنطنیه هجرت کرد.[2] سپس به شهر بغداد رفت، اما دوباره به سوریه بازگشت. او همچنین به فلسطین، لبنان، مصر و حجاز مسافرت کرد و بعد در دمشق مستقر شد، و در 24 ماه شعبان سال 1143ق در دمشق درگذشت.[3]
از عبدالغنی نابلسی حدود 223 اثر به جا مانده است؛[4] مانند:
1. «رشحات الأقلام فی شرح کفایة الغلام» که در مورد فقه حنفیه است.
2. «تعطیر الأنام‏ فی تعبیر المنام»‏.
3. «ذخائر المواریث فی الدلالة على مواضع الأحادیث».
4. «قلائد المرجان فی عقائد أهل الإیمان» رساله‌ای است در مورد عقائد.[5]
عبدالغنی نابلسی در تصوف بر مشرب شیخ محیی الدین بن عربی(م 638ق) و شیخ عبدالکریم جلیلی(م 805ق) بود.[6]
وی شاگردانی مانند محمد بن أبی‌بکر مرعشی، معروف به ساجقلی‌زاده داشت که حنفی بوده و به دست عبدالغنی به تصوف گرایش یافت.[7]
عبدالغنی که از مشهورترین عارفان عصر خود بود، مذهب «حنفی» و مشرب «قادری»[8] را برای خود انتخاب کرد.[9] وی در توصیف مذهب خود می‌نویسد: «مذهب من حنفی است و مشرب آن قادری است».[10]
با این وجود، قاضى نور الله مرعشی (م 1019ق)‏ در کتاب «احقاق الحق و ازهاق الباطل» روایات زیادی در مدح و بیان جایگاه اهل‌بیت(ع) از کتاب «ذخائر المواریث» و «زهر الحدیقة فی رجال الطریقة» عبدالغنی نابلسی نقل می‌کند؛ مانند: حدیث ثقلین‏،[11] حدیث تطهیر،[12] حدیث منزلت،[13] حدیث الرّایه،[14] حدیث شهر علم،[15] و حدیث سد الابواب.[16]